Απόφαση του 4ου Συνεδρίου της 3ης Διεθνούς
Ι.
Κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος
1.
Σ' αυτά τα τελευταία δύο χρόνια, που
χαρακτηρίζονται από τη γενική επίθεση
του κεφαλαίου, το συνδικαλιστικό
κίνημα εξασθένησε αισθητά σε όλες τις
χώρες. Εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις
(Γερμανία, Αυστρία), τα συνδικάτα έχασαν
μεγάλο αριθμό από τα μέλη τους. Αυτή η
οπισθοδρόμηση εξηγείται τόσο από τις
μεγάλες επιθέσεις της μπουρζουαζίας
όσο και από την αδυναμία των ρεφορμιστικών
συνδικάτων, όχι μόνο να λύσουν το
κοινωνικό ζήτημα, αλλά και να αντισταθούν
σοβαρά στην καπιταλιστική επίθεση και
να υπερασπίσουν τα πιο στοιχειώδη
συμφέροντα των εργατικών μαζών.
2.
Μπροστά σ' αυτή την καπιταλιστική επίθεση
από τη μια μεριά και σ' αυτή τη συνεχιζόμενη
ταξική συνεργασία από την άλλη, οι
εργατικές μάζες αρχίζουν σιγά σιγά να
χάνουν ορισμένες αυταπάτες. Για πολλούς
το συνδικάτο έπαψε να είναι εστία
ζύμωσης, γιατί δεν στάθηκε ικανό και σε
αρκετές περιπτώσεις δεν θέλησε να
σταματήσει την επίθεση του κεφαλαίου
και να διατηρήσει τις κατακτημένες
θέσεις. Η στειρότητα του ρεφορμισμού
εκδηλώθηκε ολοφάνερα στην πράξη.
3.
Το συνδικαλιστικό κίνημα, σε όλες τις
χώρες, παρουσιάζει χαρακτήρα οργανικής
αστάθειας - αρκετά αξιόλογες ομάδες
εργατών δεν παύουν να απομακρύνονται
απ' αυτό, ενώ οι ρεφορμιστές συνεχίζουν
αδιάκοπα την πολιτική τους της συνεργασίας
των τάξεων, με το πρόσχημα ότι «χρησιμοποιούν
το κεφάλαιο προς όφελος των εργατών».
Στην πραγματικότητα το κεφάλαιο
εξακολουθεί να χρησιμοποιεί για τα
συμφέροντα του τις οργανώσεις κάνοντάς
τες συνένοχες στον υποβιβασμό του
βιοτικού επιπέδου των μαζών. Στην περίοδο
που πέρασε, ιδιαίτερα ενισχύθηκαν οι
δεσμοί που υπήρχαν ήδη ανάμεσα στις
κυβερνήσεις και στους ρεφορμιστές
δημαγωγούς, καθώς και η υποταγή των
συμφερόντων της εργατικής τάξης στα
συμφέροντα εκείνων που τη διευθύνουν.
II.
Η επίθεση του Άμστερνταμ ενάντια στα
επαναστατικά συνδικάτα
4.
Οι αντιδραστικοί ηγέτες, τη στιγμή που
υποχωρούσαν σε όλη τη γραμμή στην αστική
πίεση, ανέλαβαν την επίθεση τους εναντίον
των επαναστατών εργατών.
Βλέποντας
ότι η από μέρους τους έλλειψη διάθεσης
να οργανώσουν την αντίσταση εναντίον
του κεφαλαίου προκάλεσε μεγάλη ζύμωση
μέσα στις εργατικές μάζες και έχοντας
αποφασίσει να καθαρίσουν τις οργανώσεις
από το επαναστατικό μόλυσμα, ανέλαβαν
μια επίθεση εναντίον του επαναστατικού
συνδικαλιστικού κινήματος με σκοπό να
σπάσουν το ηθικό και να διαλύσουν την
επαναστατική μειοψηφία με όλα τα μέσα
που έχουν στη διάθεση τους και να
διευκολύνουν τη σταθεροποίηση της
κλονισμένης ταξικής κυριαρχίας της
μπουρζουαζίας.
5.
Για να διατηρήσουν την εξουσία τους, οι
ηγέτες της Διεθνούς του Άμστερνταμ δεν
διστάζουν να αποκλείσουν, όχι μόνο άτομα
και μικρές ομάδες, αλλά και οργανώσεις
ολόκληρες - για τίποτα στον κόσμο δεν
θέλουν οι άνθρωποι του Άμστερνταμ να
γίνουν μειοψηφία και στην περίπτωση
που θα απειληθούν από τα επαναστατικά
στοιχεία, τους οπαδούς της Κόκκινης
Συνδικαλιστικής Διεθνούς και της
Κομμουνιστικής Διεθνούς, είναι
αποφασισμένοι να προκαλέσουν το σχίσμα,
αρκεί να μπορέσουν έτσι να κρατήσουν
στα χέρια τους τη διοίκηση και τους
υλικούς πόρους.
Αυτό
έκαναν οι ηγέτες της γαλλικής Γενικής
Συνομοσπονδίας Εργασίας - τον ίδιο δρόμο
ακολουθούν οι ρεφορμιστές της
Τσεχοσλοβακίας και οι ηγέτες της εθνικής
Συνομοσπονδίας των Γερμανικών Συνδικάτων.
Τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας απαιτούν
το σχίσμα στις γραμμές του συνδικαλιστικού
κινήματος.
6.
Ταυτόχρονα με τη ρεφορμιστική επίθεση
στις διάφορες χώρες, η ίδια επίθεση
ξέσπασε και σ' ολόκληρο τον κόσμο, με το
να αποκλείουν συστηματικά οι διεθνείς
Συνομοσπονδίες που έχουν προσχωρήσει
στο Άμστερνταμ τις αντίστοιχες εθνικές
επαναστατικές Συνομοσπονδίες ή να
αρνούνται να τις δεχτούν. Έτσι τα διεθνή
συνέδρια των εργατών ορυχείων,
υφαντουργίας, δέρματος, ξύλου, οικοδομών,
υπαλλήλων ΤΤΤ (Ταχυδρομείων, Τηλέγραφου,
Τραμ) αρνήθηκαν να δεχτούν τα ρωσικά
συνδικάτα και τα άλλα επαναστατικά
συνδικάτα επειδή αυτά ανήκαν στην
Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή.
7.
Αυτή η εκστρατεία των ανθρώπων του
Άμστερνταμ εναντίον των επαναστατικών
συνδικάτων αποτελεί μια εκδήλωση της
εκστρατείας του διεθνούς κεφαλαίου
εναντίον της εργατικής τάξης. Επιδιώκει
τους ίδιους σκοπούς: σταθεροποίηση του
καπιταλιστικού συστήματος πάνω στην
εξαθλίωση των εργαζομένων μαζών. Ο
ρεφορμισμός προαισθάνεται ότι έρχεται
το τέλος του - θέλει με τη βοήθεια των
σχισμάτων και τον αποκλεισμό των πιο
μαχητικών στοιχείων να εξασθενίσει όσο
το δυνατό περισσότερο την εργατική τάξη
για να την καταστήσει ανίκανη να πάρει
στα χέρια της την εξουσία καθώς και τα
μέσα παραγωγής και ανταλλαγής.
III.
Οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές
8.
Ταυτόχρονα, μια «επίθεση» εντελώς όμοια
με κείνη του Άμστερνταμ εξαπολύθηκε
από την αναρχική πτέρυγα του εργατικού
κινήματος εναντίον της Κομμουνιστικής
Διεθνούς, των κομμουνιστικών κομμάτων
και των κομμουνιστικών πυρήνων των
συνδικάτων. Ένας ορισμένος αριθμός
αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων
διακήρυξαν ανοιχτά την εχθρότητα τους
απέναντι στην Κομμουνιστική Διεθνή και
στη ρωσική επανάσταση, παρά την επίσημη
προσχώρηση τους στην Κομμουνιστική
Διεθνή το 1920 και τις εκφράσεις συμπάθειας
προς το ρωσικό προλεταριάτο και την
οκτωβριανή επανάσταση.
Αυτό
έκαναν τα ιταλικά συνδικάτα, οι Γερμανοί
«τοπικιστές», οι αναρχοσυνδικαλιστές
της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της
Σουηδίας.
9.
Στο όνομα της συνδικαλιστικής αυτονομίας,
ορισμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις
(Εθνική Εργατική Γραμματεία της Ολλανδίας,
οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου, η
Ιταλική Συνδικαλιστική Ένωση, κλπ.)
αποκλείουν τους οπαδούς της Κόκκινης
Συνδικαλιστικής Διεθνούς γενικά και
τους κομμουνιστές ιδιαίτερα. Έτσι το
έμβλημα της αυτονομίας, ενώ στην αρχή
ήταν αρχι-επαναστατικό, έγινε
αντικομουνιστικό, δηλαδή αντεπαναστατικό
και συνταιριάζεται με το έμβλημα του
Άμστερνταμ, το οποίο κάνει την ίδια
πολιτική κάτω από τη σημαία της
ανεξαρτησίας, παρόλο που για κανένα δεν
είναι μυστικό ότι εξαρτάται ολοκληρωτικά
από την εθνική και διεθνή μπουρζουαζία.
10.
Η δράση των αναρχικών εναντίον της
Κομμουνιστικής Διεθνούς, της Κόκκινης
Συνδικαλιστικής Διεθνούς και της Ρωσικής
Επανάστασης οδήγησε στην αποσύνθεση
και σε σχίσμα τις γραμμές τους. Τα
καλύτερα εργατικά στοιχεία τάχθηκαν
εναντίον αυτής της ιδεολογίας. Ο
αναρχισμός και ο αναρχοσυνδικαλισμός
διασπάστηκαν σε πολλές ομάδες και τάσεις
που διεξάγουν λυσσασμένο αγώνα υπέρ ή
κατά της Κόκκινης Συνδικαλιστικής
Διεθνούς, υπέρ ή κατά της δικτατορίας
του προλεταριάτου, υπέρ ή κατά της
ρωσικής επανάστασης.
IV.
Ουδετερότητα και αυτονομία
11.
Η επίδραση της μπουρζουαζίας πάνω στο
προλεταριάτο καθρεφτίζεται στη θεωρία
της ουδετερότητας, σύμφωνα με την οποία
τα συνδικάτα θα πρέπει να θέτουν σκοπούς
αποκλειστικά επαγγελματικούς, στενά
οικονομικούς και σε καμιά περίπτωση
ταξικούς. Η ουδετερότητα στάθηκε πάντοτε
δόγμα καθαρά αστικό που ο επαναστατικός
μαρξισμός το πολεμάει μέχρι θανάτου.
Τα συνδικάτα που δεν θέτουν κανένα
ταξικό σκοπό, δηλαδή που δεν αποβλέπουν
στην ανατροπή του καπιταλιστικού
συστήματος, είναι, παρά την προλεταριακή
τους σύνθεση, οι καλύτεροι υπερασπιστές
της τάξης και του αστικού καθεστώτος.
12.
Αυτή η περίοδος της ουδετερότητας
ευνοήθηκε πάντοτε απ' αυτό το επιχείρημα,
ότι δηλαδή τα συνδικάτα πρέπει να
ενδιαφέρονται μόνο για τα οικονομικά
ζητήματα χωρίς να ανακατεύονται στην
πολιτική. Η μπουρζουαζία έχει πάντοτε
την τάση να διαχωρίζει την πολιτική από
την οικονομία, επειδή καταλαβαίνει πολύ
καλά ότι, αν κατορθώσει να περιορίσει
την εργατική τάξη στο επαγγελματικό
πλαίσιο, κανένας σοβαρός κίνδυνος δεν
πρόκειται να απειλήσει την ηγεμονία
της.
13.
Τον ίδιο ακριβώς διαχωρισμό μεταξύ
οικονομίας και πολιτικής κάνουν επίσης
και τα αναρχικά στοιχεία του συνδικαλιστικού
κινήματος, για να αποτρέψουν το εργατικό
κίνημα από τον πολιτικό δρόμο με το
πρόσχημα ότι κάθε πολιτική στρέφεται
εναντίον των εργαζομένων. Αυτή η θεωρία,
η καθαρά αστική στο βάθος, παρουσιάζεται
στους εργάτες σαν θεωρία συνδικαλιστικής
αυτονομίας, που την εννοούν οι
προπαγανδιστές της σαν μια αντίθεση
των συνδικάτων προς το Κομμουνιστικό
Κόμμα και μια κήρυξη πολέμου στο
κομμουνιστικό εργατικό κίνημα.
14.
Αυτός ο αγώνας εναντίον της «πολιτικής»
και του πολιτικού κόμματος της εργατικής
τάξης, προκαλεί περιορισμό του εργατικού
κινήματος και των εργατικών οργανώσεων
και αποτελεί σύγχρονα καμπάνια εναντίον
του κομμουνισμού, που είναι η συγκεντρωμένη
συνείδηση της εργατικής τάξης. Η αυτονομία
σε όλες της τις μορφές, είτε είναι
αναρχική, είτε αναρχοσυνδικαλιστική,
είναι δόγμα αντικομουνιστικό και πρέπει
να αντιμετωπιστεί με την πιο αποφασιστική
στάση - το καλύτερο που μπορεί να προκύψει
απ' αυτήν είναι μια αυτονομία απέναντι
στον κομμουνισμό και ένας ανταγωνισμός
μεταξύ συνδικάτων και κομμουνιστικών
κομμάτων - αλλιώς καταντάει λυσσασμένος
αγώνας των συνδικάτων εναντίον του
κομμουνιστικού κόμματος, του κομμουνισμού
και της κοινωνικής επανάστασης.
15.
Η θεωρία της αυτονομίας, όπως τη
διατυπώνουν οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οι
Ισπανοί αναρχοσυνδικαλιστές, αποτελεί
με λίγα λόγια πολεμική κραυγή του
αναρχισμού εναντίον του κομμουνισμού.
Οι κομμουνιστές πρέπει να καταπολεμήσουν
αποφασιστικά μέσα στα συνδικάτα αυτή
την προσπάθεια να περάσουν λαθρεμπορικά,
κάτω από τη σημαία της αυτονομίας, αυτό
το αναρχικό βρωμοεμπόρευμα και να
διαιρέσουν το εργατικό κίνημα σε τμήματα
εχθρικά μεταξύ τους, για να επιβραδύνουν
ή να παρεμποδίσουν το θρίαμβο της
εργατικής τάξης.
V.
Συνδικαλισμός
και κομμουνισμός
16.
Οι αναρχοσυνδικαλιστές ταυτίζουν τον
εργατικό αγώνα με το συνδικαλισμό
παρουσιάζοντας το δικό τους
αναρχοσυνδικαλιστικό κόμμα σαν τη μόνη
πραγματικά επαναστατική οργάνωση που
είναι ικανή να οδηγήσει στον τελικό της
σκοπό, την ταξική δράση του προλεταριάτου.
Ο συνδικαλισμός, που αποτελεί τεράστια
πρόοδο απέναντι στον τρεϊντγιουνιονισμό,
παρουσιάζει ωστόσο πολλά μειονεκτήματα
και κακές πλευρές, στα οποία πρέπει να
αντιταχθεί η αποφασιστικότερη αντίσταση.
17.
Οι κομμουνιστές δεν μπορούν ούτε και
πρέπει στο όνομα των αφηρημένων αρχών
των αναρχοσυνδικαλιστών να εγκαταλείψουν
το δικαίωμα τους να οργανώνουν «πυρήνες»
μέσα στα συνδικάτα, όποιος κι αν είναι
ο προσανατολισμός αυτών των συνδικάτων.
Είναι αυτονόητο ότι οι κομμουνιστές
που δρουν στα συνδικάτα θα είναι ικανοί
να συντονίσουν τη δράση τους με κείνα
τα συνδικάτα που απέκτησαν στην πράξη
πείρα από τον πόλεμο και την επανάσταση.
18.
Οι κομμουνιστές πρέπει να πάρουν την
πρωτοβουλία να δημιουργήσουν μέσα στα
συνδικάτα κοινό μπλοκ με τους επαναστάτες
εργάτες των άλλων τάσεων. Οι πιο κοντινοί
στον κομμουνισμό είναι οι «κομμουνιστές
συνδικαλιστές», που αναγνωρίζουν την
ανάγκη της δικτατορίας του προλεταριάτου
και υπερασπίζουν ενάντια στους
αναρχοσυνδικαλιστές την αρχή του
εργατικού κράτους. Ο συντονισμός όμως
των ενεργειών προϋποθέτει την ύπαρξη
μιας κομμουνιστικής οργάνωσης. Μια
δράση κομμουνιστών απομονωμένη και
ατομική δεν θα μπορούσε να συντονιστεί
με οποιονδήποτε, γιατί δεν θα παρουσίαζε
καμιά σοβαρή δύναμη.
19.
Οι κομμουνιστές, εφαρμόζοντας με τον
πιο ενεργητικό και συνεπή τρόπο τις
αρχές τους, καταπολεμώντας τις
αντικομουνιστικές θεωρίες της αυτονομίας
και του διαχωρισμού της πολιτικής από
την οικονομία, αυτή την αναρχική και
εξαιρετικά βλαβερή στην επαναστατική
πρόοδο της εργατικής τάξης ιδέα, πρέπει
στο εσωτερικό των συνδικάτων όλων των
τάσεων, να προσπαθήσουν να συντονίσουν
τη δράση τους, στον πρακτικό αγώνα
εναντίον του ρεφορμισμού και του
βερμπαλισμού των αναρχοσυνδικαλιστών,
με όλα τα επαναστατικά στοιχεία που
τάσσονται υπέρ της ανατροπής του
καπιταλισμού και της δικτατορίας του
προλεταριάτου.
20.
Στις χώρες όπου υπάρχουν σημαντικές
οργανώσεις επαναστατών συνδικαλιστών
(Γαλλία) και όπου κάτω από την επίδραση
μιας ολόκληρης σειράς ιστορικών αιτιών
εξακολουθεί να υπάρχει η δυσπιστία προς
τα πολιτικά κόμματα μέσα σε ορισμένα
στρώματα επαναστατών εργατών, οι
κομμουνιστές επεξεργάζονται, σε συμφωνία
με τους συνδικαλιστές, ανάλογα με τις
ιδιομορφίες της χώρας και του συγκεκριμένου
εργατικού κινήματος, τις μορφές και τις
μεθόδους του κοινού αγώνα εναντίον του
κεφαλαίου σε όλες τις επιθετικές και
αμυντικές εκδηλώσεις του.
VI.
Ο αγώνας για τη συνδικαλιστική ενότητα
21.
Το σύνθημα της Κομμουνιστικής Διεθνούς
(εναντίον του σχίσματος στα συνδικάτα)
πρέπει να εφαρμοστεί εξίσου ενεργητικά
όπως και στο παρελθόν, παρά τις λυσσασμένες
διώξεις στις οποίες υποβάλλουν τους
κομμουνιστές οι ρεφορμιστές σ' όλες τις
χώρες. Οι ρεφορμιστές επιδιώκουν να
παρατείνουν το σχίσμα με τους αποκλεισμούς
και τις διαγραφές. Διώχνοντας συστηματικά
τα καλύτερα στοιχεία των συνδικάτων
ελπίζουν να κάνουν τους κομμουνιστές
να χάσουν την ψυχραιμία τους, να φύγουν
από τα συνδικάτα, εγκαταλείποντας το
καλομελετημένο σχέδιο τους, της κατάκτησης
των οργανώσεων αυτών από το εσωτερικό
τους και να ταχθούν υπέρ του σχίσματος.
Αλλά δεν θα μπορέσουν οι ρεφορμιστές
να καταφέρουν αυτό που θέλουν.
22.
Το σχίσμα του συνδικαλιστικού κινήματος,
ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες,
αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για το
εργατικό κίνημα στο σύνολο του. Το σχίσμα
στα εργατικά συνδικάτα θα έριχνε την
εργατική τάξη πολλά χρόνια πίσω, γιατί
η μπουρζουαζία θα μπορούσε τότε να
ξαναπάρει εύκολα πίσω τις πιο στοιχειώδεις
εργατικές κατακτήσεις. Οι κομμουνιστές
πρέπει με κάθε μέσο να εμποδίσουν το
συνδικαλιστικό σχίσμα. Με όλα τα μέσα,
με όλες τις δυνάμεις των οργανώσεων
τους, πρέπει να εμποδίσουν την εγκληματική
ελαφρότητα με την οποία οι ρεφορμιστές
σπάζουν τη συνδικαλιστική ενότητα.
23.
Στις χώρες όπου δυο εθνικές συνδικαλιστικές
ομοσπονδίες υπάρχουν παράλληλα (Ισπανία,
Γαλλία, Τσεχοσλοβακία, κλπ.) οι κομμουνιστές
πρέπει να αγωνιστούν συστηματικά για
την ενοποίηση των παράλληλων οργανώσεων.
Εφόσον υπάρχει αυτός ο σκοπός της
συγχώνευσης των συνδικάτων, που σήμερα
είναι διασπασμένα, δεν είναι καθόλου
λογικό να αποσπούμε τους μεμονωμένους
κομμουνιστές και τους επαναστάτες
εργάτες από τα ρεφορμιστικά συνδικάτα
μεταφέροντας τους στα συνδικάτα τα
επαναστατικά. Κανένα ρεφορμιστικό
συνδικάτο δεν πρέπει να παραμείνει
χωρίς ζύμη επαναστατική. Η ενεργητική
εργασία των κομμουνιστών και στα δυο
συνδικάτα που υπάρχουν παράλληλα
αποτελεί προϋπόθεση για την αποκατάσταση
της ενότητας που σήμερα δεν υπάρχει.
24.
Η προστασία της συνδικαλιστικής ενότητας,
καθώς και η αποκατάσταση της εκεί που
δεν υπάρχει, δεν είναι δυνατές παρά μόνο
αν οι κομμουνιστές βάλουν σε ενέργεια
ένα πρακτικό πρόγραμμα για κάθε χώρα
και για κάθε κλάδο της βιομηχανίας - στο
πεδίο μιας πρακτικής εργασίας, ενός
πρακτικού αγώνα, μπορούν να συγκεντρώσουν
τα σκορπισμένα στοιχεία του εργατικού
κινήματος και να δημιουργήσουν, στην
περίπτωση που υπάρχει συνδικαλιστικό
σχίσμα, τις αναγκαίες προϋποθέσεις για
να εξασφαλιστεί η οργανική ενοποίηση.
Κάθε κομμουνιστής πρέπει να έχει υπόψη
του ότι το συνδικαλιστικό σχίσμα δεν
αποτελεί μόνο απειλή για τις άμεσες
κατακτήσεις της εργατικής τάξης, αλλά
και για την ίδια την κοινωνική επανάσταση.
Οι προσπάθειες των ρεφορμιστών να
διασπάσουν τα συνδικάτα πρέπει να
συντριβούν - κι αυτό μπορεί να
πραγματοποιηθεί μόνο με μια δραστήρια
οργανωτική και πολιτική εργασία μέσα
στις εργατικές μάζες.
VΙΙ.
Ο αγώνας κατά του αποκλεισμού των
κομμουνιστών
25.
Ο αποκλεισμός των κομμουνιστών σκοπό
έχει να αποδιοργανώσει το επαναστατικό
κίνημα απομονώνοντας τους ηγέτες από
τις εργατικές μάζες - οι κομμουνιστές
επίσης δεν μπορούν να περιοριστούν στις
μορφές και τις μεθόδους του αγώνα που
χρησιμοποιούσαν ως τώρα. Το παγκόσμιο
συνδικαλιστικό κίνημα έχει φτάσει στην
κρισιμότερη στιγμή του. Η διασπαστική
θέληση των ρεφορμιστών έχει οξυνθεί,
ενώ η θέληση μας να σώσουμε τη συνδικαλιστική
ενότητα πιστοποιείται από πολλά γεγονότα
και οι κομμουνιστές πρέπει να δείξουν
στο μέλλον, και στην πράξη επίσης, την
αξία που αποδίδουν στην ενότητα του
συνδικαλιστικού κινήματος.
26.
Όσο περισσότερο γίνεται φανερή η
διασπαστική γραμμή των εχθρών μας με
τόσο μεγαλύτερο σθένος πρέπει να
επιδιώξουμε να αντιμετωπίσουμε το
πρόβλημα της συνδικαλιστικής ενότητας.
Ούτε μια φάμπρικα, ούτε ένα εργοστάσιο,
ούτε μια συγκέντρωση δεν πρέπει να
λησμονήσουμε - παντού πρέπει να ακουστεί
η διαμαρτυρία εναντίον της τακτικής
Άμστερνταμ. Πρέπει το πρόβλημα του
συνδικαλιστικού σχίσματος να τεθεί
μπροστά σε κάθε συνδικαλισμένο και να
τεθεί όχι μόνο όταν το σχίσμα είναι
έτοιμο να γίνει, αλλά από τη στιγμή που
θα παρουσιαστεί αυτός ο κίνδυνος. Το
ζήτημα του αποκλεισμού των κομμουνιστών
από το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να
μπει στην ημερήσια διάταξη όλου του
κινήματος κάθε χώρας που την αφορά αυτή
η ενέργεια. Οι κομμουνιστές είναι αρκετά
δυνατοί για να μην αφήσουν να στραγγαλιστούν
χωρίς να πούνε λέξη. Η εργατική τάξη
πρέπει να ξέρει ποιος υποστηρίζει τη
διάσπαση και ποιος την ενότητα.
27.
Ο αποκλεισμός των κομμουνιστών από τις
τοπικές οργανώσεις όταν εκλεγούν σε
συνδικαλιστικά πόστα δεν πρέπει μόνο
να προκαλέσει διαμαρτυρίες για την
παραβίαση της θέλησης των εκλογέων -
ένας τέτοιος αποκλεισμός πρέπει να
οδηγήσει σε αποφασιστική και οργανωμένη
αντίσταση. Τα μέλη που αποκλείονται δεν
πρέπει να μείνουν σκορπισμένα. Το
σημαντικότερο καθήκον των κομμουνιστικών
κομμάτων είναι να μην επιτρέψουν στα
στοιχεία που αποκλείστηκαν να παραμείνουν
διαλυμένα. Πρέπει να οργανωθούν σε
συνδικάτα αποκλεισμένων τα οποία να
θέσουν στο κέντρο της πολιτικής εργασίας
τους ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, καθώς
και την απαίτηση να ξαναγυρίσουν στη
θέση τους.
28.
Ο αγώνας εναντίον των αποκλεισμών είναι
στην πραγματικότητα αγώνας για την
ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος.
Εδώ, όλα τα μέτρα που οδηγούν στην
αποκατάσταση της ενότητας, είναι καλά.
Οι αποκλεισμένοι δεν πρέπει να μείνουν
απομονωμένοι και αποκομμένοι από κάθε
αντιπολίτευση, ούτε και από τις ανεξάρτητες
επαναστατικές οργανώσεις που υπάρχουν
στη συγκεκριμένη χώρα - κι αυτό γιατί
επιβάλλεται να οργανωθεί ο κοινός αγώνας
εναντίον των αποκλεισμών και για το
συντονισμό της δράσης στον αγώνα εναντίον
του κεφαλαίου.
29.
Τα πρακτικά μέσα του αγώνα μπορούν και
πρέπει να συμπληρωθούν και να τροποποιηθούν
σύμφωνα με τις τοπικές συνθήκες και
ιδιομορφίες. Είναι σημαντικό τα
κομμουνιστικά κόμματα να παίρνουν
καθαρά μαχητική αντιδιασπαστική θέση
και να κάνουν ό,τι μπορούν για να μην
επιτρέψουν να πραγματοποιηθεί η πολιτική
των αποκλεισμών που έχει αισθητά
ενισχυθεί από τότε που άρχισαν οι
ενέργειες για τη συγχώνευση της 2ης και
της 2½ης
Διεθνούς.
Δεν υπάρχουν οριστικά και καθολικής
ισχύος μέτρα και μέθοδοι εναντίον των
αποκλεισμών. Απ' αυτή την άποψη, τα
κομμουνιστικά κόμματα έχουν τη δυνατότητα
να αγωνιστούν με μέσα που τα θεωρούν
σαν τα καλύτερα για να φτάσουν στο σκοπό
τους: την κατάκτηση των συνδικάτων και
την αποκατάσταση της συνδικαλιστικής
ενότητας που έχει πάψει να υπάρχει.
30.
Τα κομμουνιστικά κόμματα οφείλουν να
αναλάβουν τον πιο ενεργητικό αγώνα
εναντίον του αποκλεισμού των επαναστατικών
συνδικάτων από τους κόλπους των Διεθνών
Συνομοσπονδιών. Τα κομμουνιστικά κόμματα
δεν μπορούν και δεν πρέπει να παραμείνουν
παθητικοί θεατές του αποκλεισμού των
επαναστατικών συνδικάτων για το μόνο
λόγο ότι είναι επαναστατικά. Οι διεθνείς
επιτροπές προπαγάνδας κατά βιομηχανία,
που συγκροτήθηκαν από την Κόκκινη
Συνδικαλιστική Διεθνή, πρέπει να βρουν
τους θερμότερους υποστηρικτές τους στο
πρόσωπο των κομμουνιστικών κομμάτων,
ώστε να μπορέσουν να συγκεντρωθούν όλες
οι υπάρχουσες επαναστατικές δυνάμεις
με αντικειμενικό σκοπό τον αγώνα για
ενιαίες διεθνείς συνομοσπονδίες κατά
βιομηχανικό κλάδο. Όλος αυτός ο αγώνας
πρέπει να γίνει κάτω από τη σημαία της
παραδοχής όλων των συνδικάτων χωρίς
διάκριση τάσης, χωρίς διάκριση πολιτικών
ρευμάτων, σε μια μοναδική διεθνή οργάνωση
βιομηχανίας.
Συμπέρασμα
Το
4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς,
ακολουθώντας το δρόμο της κατάκτησης
των συνδικάτων και του αγώνα εναντίον
της διασπαστικής πολιτικής των
ρεφορμιστών, δηλώνει επίσημα ότι κάθε
φορά που οι άνθρωποι του Άμστερνταμ δεν
θα καταφεύγουν σε αποκλεισμούς και κάθε
φορά που θα δίνουν τη δυνατότητα στους
κομμουνιστές να αγωνίζονται ιδεολογικά
για τις αρχές τους στους κόλπους των
συνδικάτων, οι κομμουνιστές θα αγωνίζονται
σαν πειθαρχημένα μέλη στις γραμμές της
ενωμένης οργάνωσης, βαδίζοντας πάντοτε
μπροστά σε όλες τις ρήξεις και τις
συγκρούσεις με τη μπουρζουαζία.
Το
4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς
δηλώνει ότι όλα τα κομμουνιστικά κόμματα
πρέπει να καταβάλουν κάθε προσπάθεια
για να παρεμποδίσουν το σχίσμα μέσα στα
συνδικάτα, ότι πρέπει να κάνουν ό,τι
μπορούν για να αποκαταστήσουν τη
συνδικαλιστική ενότητα που σε ορισμένες
χώρες έχει πάψει να υπάρχει και ότι
πρέπει να πετύχουν την προσχώρηση του
συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας
τους στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή.
