Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ

Απόφαση του 2ου Συνεδρίου της 3ηε Διεθνούς

Ι
Τα συνδικάτα που δημιουργήθηκαν από την εργατική τάξη, στην περίοδο της ειρηνικής εξέλιξης του καπιταλισμού, ήταν οργανώσεις των εργατών για τον αγώνα εξασφάλισης της αύξησης της τιμής της εργατικής δύναμης στην αγορά της εργασίας και για καλυτέρευση των όρων με τους οποίους χρησιμοποιείται αυτή η δύναμη. Οι επαναστάτες μαρξιστές προσπαθούσαν να ενώσουν τα συνδικάτα αυτά με το πολιτικό Κόμμα του προλεταριάτου - τη Σοσιαλδημοκρατία - στον κοινό αγώνα για τον σοσιαλισμό. Για τους ίδιους λόγους που η Σοσιαλδημοκρατία (εκτός από λίγες εξαιρέσεις) έδειξε πως είναι, όχι ένα όργανο του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου για την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά μια οργάνωση, που, για το συμφέρον της αστικής τάξης, συγκρατεί το προλεταριάτο από την επανάσταση, για τους ίδιους ακριβώς λόγους στη διάρκεια του πολέμου, τα συνδικάτα έδειξαν στις περισσότερες περιπτώσεις, ότι αποτελούν μέρος του μηχανισμού της μπουρζουαζίας και την βοήθησαν να εκμεταλλευτεί, να απομυζήσει όσο μπορούσε περισσότερο την εργατική τάξη με το σκοπό να διεξάγει τον πόλεμο κατά τον πιο δυνατό αποτελεσματικό τρόπο για τα συμφέροντα του καπιταλιστικού κέρδους. Τα συνδικάτα, που τα κατείχαν κυρίως ειδικευμένοι και καλύτερα αμειβόμενοι εργάτες - και επειδή οι εργάτες αυτοί ήταν περιορισμένοι από την στενότητα του συνδικάτου τους, επειδή ήταν δεμένοι από το γραφειοκρατικό σύστημα το ξένο προς τις μάζες, παρασύρθηκαν από τους οπορτουνιστές αρχηγούς τους - τα συνδικάτα λέμε, όχι μόνο προδώσανε την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης αλλά ακόμα και την υπόθεση του αγώνα για την καλυτέρευση των όρων της ζωής των εργατών και των οργανώσεων τους. Ξεκίνησαν από τον αγώνα του συνδικάτου κατά των εργοδοτών και τον αγώνα αυτό τον αντικατέστησαν μ' ένα πρόγραμμα ειρηνικών συμφωνιών με τους κεφαλαιούχους, με οποιαδήποτε θυσία. Τέτοια πολιτική ακολούθησαν όχι μόνο οι φιλελεύθερες ομοσπονδίες της Αγγλίας και της Αμερικής, όχι μόνο τα λεγόμενα ελεύθερα «σοσιαλιστικά» συνδικάτα της Γερμανίας, μα ακόμα και οι σοσιαλιστικές ομοσπονδίες της Γαλλίας.
2. Τα οικονομικά αποτελέσματα του πολέμου, η τέλεια παράλυση της παγκόσμιας οικονομίας, η τρελή ακρίβεια, η πιο εκτεταμένη χρησιμοποίηση της δουλειάς των γυναικών και της νεολαίας, η χειροτέρευση των όρων της κατοικίας, όλα αυτά σπρώχνουν τις πιο μεγάλες μάζες του προλεταριάτου στο δρόμο της πάλης κατά του καπιταλισμού.
Εξαιτίας της έντασης και του χαρακτήρα που παίρνει κάθε μέρα η πάλη αυτή, είναι μια πάλη επαναστατική, που αντικειμενικά καταστρέφει τα θεμέλια του αστικού συστήματος. Η αύξηση του μεροκάματου που με τον οικονομικό αγώνα πέτυχε σήμερα η μια ή η άλλη κατηγορία εργατών, ξεπερνιέται αμέσως αύριο από την ακρίβεια. Οι τιμές πρέπει να ανέβουν, γιατί η καπιταλιστική τάξη των νικητριών χωρών, ενώ καταστρέφει με την εκμεταλλευτική της πολιτική την κεντρική και την ανατολική Ευρώπη, από την άλλη όχι μόνο δεν είναι σε θέση να οργανώσει την παγκόσμια οικονομία, αλλά αντίθετα την παραλύει αδιάκοπα. Για να νικήσουν στον οικονομικό αγώνα, συρρέουν τώρα μέσα στα συνδικάτα μεγάλες εργατικές μάζες που μέχρι τώρα είχαν μείνει έξω. Σ' όλες αυτές τις καπιταλιστικές χώρες παρατηρείται μια γιγάντια αύξηση των συνδικάτων, που δεν είναι, τώρα πια, μια οργάνωση μονάχα του πιο προοδευμένου μέρους του προλεταριάτου, αλλά των μεγάλων μαζών του. Συρρέοντας μέσα στα συνδικάτα οι μάζες αυτές ζητάνε να τα κάνουν όπλο του αγώνα τους. Οι ανταγωνισμοί των τάξεων που ολοένα οξύνονται, αναγκάζουν τα συνδικάτα να διευθύνουν τις απεργίες που σαν μεγάλα κύματα κατακλύζουν όλον τον καπιταλιστικό κόσμο και σταθερά διακόπτουν την πορεία της καπιταλιστικής παραγωγής και της ανταλλαγής. Οι εργατικές μάζες μεγαλώνοντας ολοένα πιο πολύ - μαζί με την αύξηση της ακρίβειας και με την εξάντληση τους - τις απαιτήσεις τους, καταστρέφουν την βάση - κάθε καπιταλιστικού υπολογισμού - η βάση αυτή είναι στοιχειώδης προϋπόθεση για κάθε οργανωμένη οικονομία. Τα συνδικάτα, που στην διάρκεια του πολέμου είχαν γίνει όργανα για τον επηρεασμό των εργατικών μαζών προς το συμφέρον της αστικής τάξης, γίνονται τώρα όργανα της καταστροφής του καπιταλισμού.
3. Η μεταβολή αυτή στο χαρακτήρα των συνδικάτων εμποδίζεται με κάθε τρόπο από την παλιά σωματειακή γραφειοκρατία και από τους παλιούς τύπους οργάνωσης των συνδικάτων.
Η παλιά σωματειακή γραφειοκρατία ζητάει σε πολλά μέρη να κρατήσει στη ζωή τα συνδικάτα σαν οργανώσεις της εργατικής αριστοκρατίας και να διατηρήσει σε ισχύ τους θεσμούς που κάνουν αδύνατη στις κακοπληρωμένες εργατικές μάζες, την είσοδο τους στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Τώρα, ακόμα, η παλιά σωματειακή γραφειοκρατία προσπαθεί να αντικαταστήσει την απεργία των εργατών, που κάθε μέρα και περισσότερο παίρνει τον χαρακτήρα επαναστατικής πάλης ενάντια στην μπουρζουαζία, με μια πολιτική συμβάσεων μακριάς διάρκειας, που έχουν χάσει πια κάθε νόημα, μπροστά στους αδιάκοπους φρενιασμένους υψωμούς των τιμών. Ζητάει να επιβάλλει στους εργάτες την πολιτική των «εργατικών κοινοτήτων» και των «Εργατικών Κέντρων της Αγγλίας» και να καταστήσει νομικά δύσκολη, με την βοήθεια του καπιταλιστικού κράτους την διεξαγωγή των απεργιών. Στις στιγμές της πιο αγωνιώδους πάλης, η μπουρζουαζία σπέρνει διχόνοια μέσα στις αγωνιζόμενες μάζες, εμποδίζει την ένωση των διαφόρων κατηγοριών των εργατών για έναν γενικό αγώνα τάξης. Στην προσπάθεια της αυτή βοηθιέται από την παλιά οργάνωση των συνδικάτων κατά επαγγέλματα, που χωρίζει τους εργάτες ενός βιομηχανικού κλάδου σε ιδιαίτερες ομάδες, παρ' όλο που η εξέλιξη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τους έχει ενώσει. Στηρίζεται πάνω στη δύναμη της παράδοσης της ιδεολογίας της παλιάς εργατικής αριστοκρατίας, παρ' όλο που αυτή σταθερά αδυνατίζει από την εξέλιξη της κατάργησης των προνομίων μερικών ομάδων του προλεταριάτου, η οποία οφείλεται στην γενική κατάπτωση του καπιταλισμού, «στην ισοπέδωση των συνθηκών της εργατικής τάξης, στη γενίκευση της δυστυχίας της και της αβεβαιότητας».
«Έτσι η σωματειακή γραφειοκρατία χωρίζει τον μεγάλο χείμαρρο του εργατικού κινήματος σε αδύνατα ποταμάκια νοθεύει τους γενικούς επαναστατικούς σκοπούς του κινήματος με περιορισμένα και μεταρρυθμιστικά αιτήματα, κι έτσι εμποδίζει την μεταβολή του αγώνα του προλεταριάτου σε αγώνα για την καταστροφή του καπιταλισμού.
4. Μπροστά σ' αυτή την συρροή μεγάλων εργατικών μαζών, μπροστά στον αντικειμενικά επαναστατικό χαρακτήρα του οικονομικού αγώνα, σ' αντίθεση με την σωματειακή γραφειοκρατία, οι κομμουνιστές όλου του κόσμου οφείλουν να μπουν μέσα στα συνδικάτα, με το σκοπό να τα κάνουν συνειδητά όργανα της πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού και υπέρ του κομμουνισμού. Όπου δεν υπάρχουν συνδικάτα αυτοί πρέπει να αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία της ίδρυσης.
Κάθε θεληματική αποχή από το συνδικαλιστικό κίνημα, κάθε τεχνητή απόπειρα ίδρυσης ξεχωριστών συνδικάτων χωρίς να εξαναγκαστούν σ' αυτό από εξαιρετικές βιαιοπραγίες εκ μέρους της σωματειακής γραφειοκρατίας (π.χ. διάλυση των τοπικών επαναστατικών ομίλων από τις οπορτουνιστικές διοικήσεις) ή χωρίς να εξαναγκαστούν από τη στενή αριστοκρατική πολιτική τους που εμποδίζει μεγάλες μάζες εργατών λιγότερο ειδικευμένες να μπουν μέσα στις οργανώσεις, όλα αυτά αποτελούν τεράστιο κίνδυνο για το κομμουνιστικό κίνημα. Όλα αυτά απειλούν να αφήσουν κάτω από την επιρροή των οπορτουνιστών αρχηγών, που δουλεύουν για το συμφέρον της μπουρζουαζίας, τους πιο προοδευμένους εργάτες που έχουν περισσότερο συνείδηση ταξική. Η μετριοπάθεια των εργατικών μαζών, η πνευματική τους αβουλία, η ικανότητα τους να δέχονται τα εύσχημα επιχειρήματα των οπορτουνιστών αρχηγών, μπορούν να υπερνικηθούν, στη διάρκεια της πάλης που ολοένα οξύνεται, μόνο εφόσον τα μεγάλα στρώματα του προλεταριάτου με την πείρα τους, με τις νίκες τους και τις αποτυχίες τους, θα νοιώσουν ότι στη βάση του οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι δυνατό να καταχτηθούν συνθήκες ζωής πιο ανθρώπινες: θα υπερνικηθούν μόνο εφόσον οι προχωρημένοι, οι κομμουνιστές εργάτες, μάθουν να είναι στον οικονομικό αγώνα, όχι μόνο κήρυκες των ιδεών του κομμουνισμού, αλλά και οι πιο αποφασιστικοί αρχηγοί της οικονομικής πάλης και των συνδικάτων. Μόνο έτσι θα γίνει δυνατό να απομακρυνθούν από τα συνδικάτα οι οπορτουνιστές αρχηγοί τους. Μόνο έτσι οι κομμουνιστές μπορούν να μπουν επικεφαλείς του συνδικαλιστικού κινήματος και να το κάνουν ένα όργανο επαναστατικού αγώνα για τον κομμουνισμό. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να σταματήσουν τη διάλυση των συνδικάτων, να τα αντικαταστήσουν με βιομηχανικές ομοσπονδίες, να απομακρύνουν την γραφειοκρατία που βρίσκεται μακριά από τις μάζες, και να την αντικαταστήσουν μ' ένα σύστημα αντιπροσώπων των επιχειρήσεων. Στις κεντρικές διοικήσεις θα μείνουν τα πιο αναγκαία καθήκοντα.
5. Βάζοντας τον σκοπό και την φύση της συνδικαλιστικής οργάνωσης πιο ψηλά από τη μορφή των συνδικάτων, οι κομμουνιστές δεν πρέπει στο συνδικαλιστικό κίνημα να διστάζουν μπροστά σ' ένα σχίσμα των συνδικάτων αυτών, όταν η άρνηση του σχίσματος ισοδυναμεί με άρνηση της επαναστατικής δράσης στα συνδικάτα και εγκατάλειψη της προσπάθειας να γίνουν τα συνδικάτα όργανα του επαναστατικού αγώνα, εγκατάλειψη της οργάνωσης εκείνου του τμήματος του προλεταριάτου που υποβάλλεται σε μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Άλλα και όταν ακόμα ένα τέτοιο σχίσμα φαίνεται αναγκαίο, μπορεί να συντελεστεί μόνο αν οι κομμουνιστές, με έναν συνεχή αγώνα ενάντια στους οπορτουνιστές αρχηγούς και την ταχτική τους και με την πιο ζωντανή συμμετοχή τους στον οικονομικό αγώνα, κατορθώσουν να πείσουν τις εργατικές μάζες ότι το σχίσμα επιβάλλεται όχι για χάρη των μακρινών σκοπών της επανάστασης που οι μάζες δεν τους καταλαβαίνουν ακόμα, αλλά για συγκεκριμένα άμεσα συμφέροντα που έχουν οι εργατικές τάξεις στην εξέλιξη του οικονομικού τους αγώνα. Σε περίπτωση ανάγκης σχίσματος, οι κομμουνιστές πρέπει να εξετάσουν καλά μήπως το σχίσμα τους οδηγήσει σε απομόνωση από τις εργατικές μάζες.
6. Όπου το σχίσμα μεταξύ του οπορτουνιστικού συνδικαλιστικού κινήματος και του επαναστατικού, έστω και μη κομμουνιστικού, υπάρχει ήδη από πριν, εκεί οι κομμουνιστές είναι υποχρεωμένοι να υποστηρίζουν τα επαναστατικά αυτά συνδικάτα και να τα βοηθήσουν να ελευθερωθούν από τις συνδικαλιστικές προλήψεις και να ανεβούν στο επίπεδο του κομμουνισμού, που μόνος αυτός μπορεί να γίνει ο σίγουρος οδηγός στον οικονομικό αγώνα. Όπου, μέσα στα συνδικάτα η έξω απ’ αυτά, μέσα στις επιχειρήσεις, σχηματίζονται οργανώσεις όπως τα Shop Stewards Betriebsrate (Εργατικά Συμβούλια Παραγωγής), που έχουν σκοπό να αγωνιστούν κατά των αντεπαναστατικών τάσεων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να υποστηρίξουν τις αυθόρμητες και άμεσες ενέργειες του προλεταριάτου, εκεί - όπως είναι φυσικό - οι κομμουνιστές οφείλουν να υποστηρίζουν με κάθε τρόπο αυτές τις οργανώσεις. Η βοήθεια προς τα επαναστατικά συνδικάτα, δεν πρέπει ωστόσο να σημαίνει έξοδο των κομμουνιστών από τα οπορτουνιστικά συνδικάτα, που βρίσκονται σε κατάσταση ζύμωσης και συντελεί στη μετάβαση τους στο επίπεδο της πάλης των τάξεων. Αντίθετα, επιδιώκοντας να συντομεύσουν την εξέλιξη αυτή των συνδικάτων που βρίσκονται στο δρόμο του επαναστατικού αγώνα, οι κομμουνιστές θα μπορέσουν να αποτελέσουν μέρος ενός στοιχείου, που ενώνει πνευματικά και οργανωτικά στον κοινό αγώνα για την καταστροφή του καπιταλισμού τους εργάτες που είναι οργανωμένοι σε συνδικάτα.
7. Στην εποχή της κατάπτωσης του καπιταλισμού ο οικονομικός αγώνας του προλεταριάτου μεταβάλλεται σε πολιτικό αγώνα πολύ γρηγορότερα απ’ όσο ήταν αυτό δυνατό να γίνει στην εποχή της ειρηνικής εξέλιξης του κεφαλαίου. Κάθε μεγάλη οικονομική ώθηση μπορεί να βάλει τους εργάτες άμεσα μπροστά στο πρόβλημα της επανάστασης.
Γι’ αυτό είναι καθήκον των κομμουνιστών, σ' όλες τις φάσεις του οικονομικού αγώνα, να υποδείχνουν στους εργάτες ότι ο αγώνας αυτός μπορεί να είναι νικηφόρος μόνο αν η εργατική τάξη νικήσει σε ανοιχτό αγώνα, την τάξη των κεφαλαιούχων και διαμέσου της δικτατορίας, αναλάβει το έργο της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης. Έχοντας αυτό σαν αφετηρία οι κομμουνιστές οφείλουν να φροντίζουν να εγκαταστήσουν, εφόσον είναι δυνατό, μια πλήρη ενότητα μεταξύ των συνδικάτων και του Κομμουνιστικού Κόμματος και να υποτάσσουν τα συνδικάτα στην πραγματική διοίκηση του Κόμματος, που είναι η πρωτοπορία της εργατικής επανάστασης. Με τέτοιο σκοπό οι κομμουνιστές οφείλουν να σχηματίζουν, προπαντός μέσα στα συνδικάτα και στα συμβούλια των επιχειρήσεων, κομμουνιστικούς ομίλους με την βοήθεια των οποίων μπορούν να γίνουν κύριοι του συνδικαλιστικού κινήματος και να το διευθύνουν.

ΙΙ
1. Ο οικονομικός αγώνας του προλεταριάτου για την αύξηση του μεροκάματου και για την γενική καλυτέρευση των όρων της ζωής της εργατικής μάζας, μπαίνει κάθε μέρα περισσότερο σ' ένα αδιέξοδο. Η οικονομική αναστάτωση που επεκτείνεται διαρκώς σε πιο πλατιές αναλογίες στην μια μετά την άλλη χώρα, δείχνει στους καθυστερημένους εργάτες πώς δεν φτάνει μονάχα να αγωνίζονται για την αύξηση του μεροκάματου και την ελάττωση των ωρών δουλειάς, αλλά ότι η τάξη των καπιταλιστών γίνεται κάθε μέρα και πιο ανίκανη να αποκαταστήσει την οικονομική ζωή και να εξασφαλίσει στους εργάτες έστω και κείνους τους όρους της ζωής που τους παρείχε πριν από τον πόλεμο. Απ’ την αυξανόμενη αυτή πεποίθηση των εργατικών μαζών πηγάζει ο πόθος τους να δημιουργήσουν οργανώσεις που να μπορούν να αναλάβουν τον αγώνα για τη σωτηρία της οικονομίας διαμέσου του εργατικού ελέγχου, που θα εξασκείται από τα συμβούλια της παραγωγής πάνω στις επιχειρήσεις. Ο πόθος της δημιουργίας συμβουλίων επιχειρήσεων που κάθε μέρα διαδίδεται περισσότερο ανάμεσα στους εργάτες των διαφόρων χωρών έχει τη ρίζα του στα πιο πολύπλοκα αίτια (πάλη εναντίον της αντεπαναστατικής γραφειοκρατίας, αποθάρρυνση ύστερα από σωματειακές αποτυχίες, πόθος δημιουργίας οργάνωσης που να περιλαμβάνει όλους τους εργάτες) αλλά στο τέλος καταλήγει στον αγώνα για τον έλεγχο της βιομηχανίας, το ιδιαίτερο αυτό ιστορικό καθήκον των συμβουλίων των επιχειρήσεων. Γι' αυτό είναι λάθος να θέλουμε να οργανώσουμε συμβούλια επιχειρήσεων μόνο με εργάτες που στέκονται ήδη στο επίπεδο της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αντίθετα, καθήκον του κομμουνιστικού κόμματος είναι να επωφεληθεί από την οικονομική παράλυση για να οργανώσει όλους τους εργάτες, να τους τραβήξει στον αγώνα για την δικτατορία του προλεταριάτου πλαταίνοντας και βαθαίνοντας ταυτόχρονα τον αγώνα για τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή, αγώνα που τώρα όλοι τον καταλαβαίνουν.
2. Το Κομμουνιστικό Κόμμα θα μπορέσει να εκπληρώσει το καθήκον αυτό αν, στον αγώνα των συμβουλίων των επιχειρήσεων εμπνεύσει βαθιά στις μάζες την πεποίθηση ότι είναι αδύνατη η συστηματική αποκατάσταση με βάση την καπιταλιστική οικονομία, που θα σήμαινε μια νέα υποδούλωση από μέρους του κράτους υπέρ της καπιταλιστικής τάξης. Μια οργάνωση της οικονομίας, ανταποκρινόμενη στα συμφέροντα των εργατικών μαζών θα είναι δυνατή, μόνον όταν το κράτος θα βρεθεί στα χέρια της εργατικής τάξης, όταν το σταθερό χέρι της εργατικής δικτατορίας θα προβεί στην κατάργηση του καπιταλισμού και στην νέα σοσιαλιστική ανοικοδόμηση.
3. Ο αγώνας των συμβουλίων των επιχειρήσεων εναντίον του καπιταλισμού έχει σαν πρώτο γενικά σκοπό τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή. Οι εργάτες κάθε επιχείρησης, κάθε βιομηχανικού κλάδου, υποφέρουν, ανεξάρτητα από το επάγγελμα τους, εξαιτίας του σαμποτάζ της παραγωγής εκ μέρους των κεφαλαιούχων, οι οποίοι συχνά θεωρούν επικερδέστερο να παραιτηθούν από την εξακολούθηση της παραγωγής για να εξαναγκάσουν με την πείνα τους εργάτες να δεχτούν τους πιο καταπιεστικούς όρους δουλειάς ή και για να μη χρησιμοποιήσουν νέα κεφάλαια στην παραγωγή, στους σημερινούς καιρούς της ακρίβειας. Η άμυνα ενάντια σ' αυτό το σαμποτάζ της παραγωγής από τους κεφαλαιούχους, ένωσε τους εργάτες ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και γι' αυτό τα συμβούλια των επιχειρήσεων, εκλεγόμενα από όλους τους εργάτες μιας επιχείρησης, είναι οι πιο πλατειές οργανώσεις της μάζας του προλεταριάτου. Η παράλυση της καπιταλιστικής οικονομίας παρόλα αυτά, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της συνειδητής θέλησης των κεφαλαιούχων, αλλά περισσότερο ακόμα είναι προϊόν της ακαταμάχητης γάγγραινας του καπιταλισμού. Γι' αυτό στον αγώνα ενάντια στις συνέπειες αυτής της γάγγραινας τα συμβούλια των επιχειρήσεων θα πρέπει να επεκταθούν πέρα από τα σύνορα του ελέγχου σε κάθε μια επιχείρηση χωριστά. Τα συμβούλια των επιχειρήσεων θα βρεθούν πολύ νωρίς μπροστά στο πρόβλημα ενός εργατικού ελέγχου σε ολόκληρους κλάδους της βιομηχανίας ή και στο σύνολο της. Αλλά, επειδή στην προσπάθεια των εργατών να ελέγξουν τις προμήθειες των πρώτων υλών και τις χρηματικές πράξεις των εργοστασιαρχών, η αστική τάξη και οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, θα απαντήσουν με τα πιο δραστικά μέτρα ενάντια στην εργατική τάξη, ο αγώνας για τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή μας οδηγεί στον αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη.
4. Η προπαγάνδα για τα συμβούλια των επιχειρήσεων πρέπει να γίνεται με τρόπο που στη συνείδηση των πιο μεγάλων λαϊκών μαζών, ακόμα κι αν δεν ανήκουν απευθείας στο προλεταριάτο των εργοστασίων, να σχηματίζεται η πεποίθηση ότι η ευθύνη της αναστάτωσης πέφτει ολόκληρη στην αστική τάξη, ενώ το προλεταριάτο, ζητώντας τον εργατικό έλεγχο στην βιομηχανία, αγωνίζεται για την οργάνωση της παραγωγής, για την απάλειψη της αισχροκέρδειας, της παράλυσης, της ακρίβειας. Καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων είναι να αγωνιστούν για τον έλεγχο στην παραγωγή όσον αφορά τα πιο επείγοντα ζητήματα της ημέρας, την έλλειψη καύσιμης ύλης και των μεταφορών, ενώνοντας όλες τις μερίδες του προλεταριάτου και τραβώντας μεγάλους κύκλους της μικροαστικής τάξης, της αστικής αυτής τάξης που κάθε μέρα προλεταριοποιήται περισσότερο και υποφέρει πραγματικά κατά τρόπο ανήκουστο εξαιτίας της οικονομικής αναστάτωσης.
5. Τα συμβούλια των επιχειρήσεων δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τα συνδικάτα. Μόνο κατά την εξέλιξη της πάλης μπορούν να ενωθούν έξω από τον κύκλο των μεμονωμένων επιχειρήσεων και εργοστασίων, κατά κλάδους βιομηχανίας και να δημιουργήσουν έναν γενικό μηχανισμό για την διεύθυνση ολόκληρου του αγώνα.
Από τώρα κιόλας τα συνδικάτα είναι όργανα συγκεντρωτικά της πάλης, παρόλο που δεν περιλαμβάνουν μεγάλες μάζες εργατών, όπως μπορούν να το κάνουν τα συμβούλια των επιχειρήσεων, που είναι μια οργάνωση για όλους τους εργάτες της επιχείρησης. Το μοίρασμα των έργων ανάμεσα στα συμβούλια των επιχειρήσεων και στα συνδικάτα είναι προϊόν της ιστορικής εξέλιξης της κοινωνικής επανάστασης. Τα συνδικάτα οργανώνουν τις εργατικές μάζες για τον αγώνα στη βάση των απαιτήσεων αύξησης του μεροκάματου και ελάττωσης των ωρών δουλειάς σ' όλο το κράτος. Τα συμβούλια των επιχειρήσεων οργανώνονται για τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή, για τον αγώνα ενάντια στην οικονομική αναστάτωση και περιλαμβάνουν όλους τους εργάτες της επιχείρησης. Αλλά ο αγώνας τους, μόνο σιγά - σιγά μπορεί να πάρει γενικό πολιτικό χαρακτήρα.
Οι κομμουνιστές οφείλουν να ευνοούν την τάση να γίνονται τα συμβούλια των επιχειρήσεων όμιλοι επιχειρήσεων των συνδικάτων, μόνο εφόσον τα συνδικάτα θα υπερνικήσουν τις αντεπαναστατικές τάσεις της γραφειοκρατίας τους και θα γίνουν συνειδητά όργανα της επανάστασης.
6. Το καθήκον των κομμουνιστών συνίσταται στο να καλλιεργούν τόσο στα συνδικάτα όσο και στα συμβούλια των επιχειρήσεων, ένα όμοιο πνεύμα αποφασιστικής πάλης. Να τα κάνουν να αναγνωρίζουν και να καταλαβαίνουν τις καλύτερες μέθοδες αυτής της πάλης, με μία λέξη να τους καλλιεργούν το πνεύμα του κομμουνισμού.
Εκπληρώνοντας αυτό το καθήκον, οι κομμουνιστές οφείλουν πραγματικά να υποβάλλουν τα συμβούλια των επιχειρήσεων και τα συνδικάτα στην διεύθυνση του Κομμουνιστικού Κόμματος και έτσι να δημιουργούν ένα όργανο προλεταριακών μαζών, τη βάση για ένα δυνατό συγκεντρωτικό Κόμμα του προλεταριάτου, που να περιλαμβάνει όλες τις οργανώσεις της προλεταριακής πάλης και να τις οδηγεί όλες στο δρόμο που φέρνει προς την νίκη της εργατικής τάξης, διαμέσου της δικτατορίας του προλεταριάτου, προς τον κομμουνισμό.
7. Οι κομμουνιστές, κάνοντας τα συνδικάτα και τα συμβούλια, των επιχειρήσεων ισχυρά όπλα της επανάστασης, προετοιμάζουν αυτές τις οργανώσεις των μαζών για το μεγάλο έργο που θα τους ανήκει μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, για το έργο της κυριότερης υποστήριξης της νέας οργάνωσης της οικονομικής ζωής σε βάση σοσιαλιστική. Τα συνδικάτα ανασυγκροτούμενα σαν βιομηχανικές Ομοσπονδίες, στηριζόμενα πάνω στα συμβούλια των επιχειρήσεων σαν σε οργανώσεις τους μέσα στα εργοστάσια, θα κάνουν τις εργατικές μάζες να μάθουν τα παραγωγικά τους καθήκοντα και θα κάνουν τους πιο έμπειρους εργάτες, διευθυντές των επιχειρήσεων. Θα βάλλουν κάτω από τον έλεγχο τους, τους ειδικούς τεχνικούς και μαζί με τους αντιπροσώπους των εργατών θα καταρτίσουν και θα εκτελέσουν τα σχέδια της σοσιαλιστικής οικονομικής πολιτικής.

III

Κιόλας από τον καιρό της ειρήνης τα συνδικάτα έτειναν σε μία διεθνή ένωση, επειδή σε περίπτωση απεργιών οι κεφαλαιούχοι φέρνανε εργάτες από άλλες χώρες σαν απεργοσπάστες. Αλλά πριν από τον πόλεμο η Διεθνής των συνδικάτων είχε μόνο δευτερεύουσα σημασία. Απόβλεπε στην οικονομική βοήθεια του ενός συνδικάτου προς το άλλο και στην οργάνωση μιας κοινωνικής στατιστικής. Αλλά δεν απόβλεπε στην οργάνωση του κοινού αγώνα, γιατί τα συνδικάτα, οδηγούμενα από τους οπορτουνιστές, ζήτησαν πάντα να αποφύγουν οποιονδήποτε επαναστατικό αγώνα με διεθνείς διαστάσεις. Οι οπορτουνιστές αρχηγοί των συνδικάτων, που στη διάρκεια του πολέμου, ο καθένας στον τόπο του, ήταν λακέδες της μπουρζουαζίας, θέλουν τώρα να ανασυγκροτήσουν την Διεθνή των συνδικάτων και προσπαθούν να την κάνουν ένα όπλο για τον επικείμενο αγώνα του παγκόσμιου κεφαλαίου εναντίον του προλεταριάτου. Με την υπόδειξη του Λέγκιεν, του Ζουώ, του Γκόμπερς, ιδρύουν γραφείο εργασίας μέσα στην Κοινωνία των Εθνών [ο αρχικός ΟΗΕ], την οργάνωση αυτή της διεθνούς καπιταλιστικής ληστείας. Ζητάνε να στραγγαλίσουν σ' όλες τις χώρες το απεργιακό κίνημα, με νόμους που να υποχρεώνουν τους εργάτες να υποτάσσονται στα διαιτητικά δικαστήρια των αντιπροσώπων του καπιταλιστικού κράτους. Ζητάνε προπαντός να πετύχουν, με συμφωνίες με τους κεφαλαιούχους, παραχωρήσεις για τους εργάτες, για να συντρίψουν έτσι την αυξανόμενη ενότητα της εργατικής τάξης.
Έτσι η διεθνής των συνδικάτων του Άμστερνταμ είναι η αναπαράσταση της Β' Διεθνούς των Βρυξελλών που χρεοκόπησε. Οι κομμουνιστές εργάτες που ανήκουν στα συνδικάτα όλων των χωρών, οφείλουν να αποβλέπουν στην δημιουργία ενός διεθνούς μαχητικού μετώπου των συνδικάτων. Τώρα δεν πρόκειται για οικονομικές βοήθειες σε περιπτώσεις απεργιών, τώρα όταν ένας κίνδυνος απειλεί την εργατική τάξη σε μια χώρα τα συνδικάτα των άλλων χωρών σαν οργανώσεις των μαζών οφείλουν να επεμβαίνουν και να την βοηθούν, οφείλουν να εμποδίζουν την αστική τάξη της χώρας τους να παρέχει βοήθεια στην αστική τάξη μιας άλλης χώρας που βρίσκεται σε αγώνα εναντίον της εργατικής τάξης. Ο οικονομικός αγώνας του προλεταριάτου σ' όλες τις χώρες γίνεται κάθε μέρα περισσότερο αγώνας επαναστατικός. Γι' αυτό τα συνδικάτα οφείλουν να βάζουν συνειδητά σε ενέργεια όλη τους την δύναμη, για να βοηθούν κάθε επαναστατικό αγώνα στη χώρα τους και στις άλλες χώρες. Για το σκοπό αυτό οφείλουν όχι μόνο να προσπαθούν να πετυχαίνουν σε κάθε άλλη χώρα την μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση της πάλης, αλλά οφείλουν να το κάνουν αυτό κατά τρόπο διεθνή, μπαίνοντας μέσα στην Κομμουνιστική Διεθνή, ενωμένα μ' αυτή σ' ένα μόνο στρατό του οποίου τα διάφορα μέρη αλληλοβοηθούμενα αγωνίζονται από κοινού.