Απόφαση του 3ου Συνεδρίου της 3ης Διεθνούς
Ι
Η μπουρζουαζία κρατάει στη σκλαβιά την εργατική τάξη όχι μόνο με την κτηνώδη δύναμη αλλά και με την ραφιναρισμένη εξαπάτηση. Το σχολείο, η εκκλησία, το κοινοβούλιο, οι τέχνες, η φιλολογία, ο καθημερινός τύπος είναι επίσης ισχυρά μέσα που τα χρησιμοποιεί η μπουρζουαζία για να αποβλακώσει τις εργατικές μάζες και να καλλιεργήσει τις αστικές ιδέες μέσα στο προλεταριάτο.
Ανάμεσα στις αστικές ιδέες που η κυρίαρχη τάξη κατόρθωσε να καλλιεργήσει μέσα στις εργαζόμενες μάζες, είναι και η ιδέα της ουδετερότητας των συνδικάτων, ο απολίτικος χαρακτήρας τους, ο ξένος σε κάθε κόμμα.
Από τις τελευταίες δεκαετίες της σύγχρονης ιστορίας και ιδιαίτερα μετά το τέλος του ιμπεριαλιστικού πολέμου, σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική, τα συνδικάτα είναι οι πιο μαζικές οργανώσεις του προλεταριάτου. Σε μερικά μάλιστα κράτη αγκαλιάζουν όλη την εργατική τάξη χωρίς εξαίρεση. Η μπουρζουαζία καταλαβαίνει πολύ καλά ότι η τύχη του καπιταλιστικού καθεστώτος εξαρτάται σήμερα από τη στάση που τα συνδικάτα αυτά θα κρατήσουν απέναντι στην αστική επιρροή και τους λακέδες της σοσιαλδημοκράτες που επιδιώκουν με κάθε τρόπο να τα κρατήσουν αιχμάλωτα των αστικών ιδεών.
Η μπουρζουαζία δεν μπορεί να καλέσει ανοιχτά τα εργατικά συνδικάτα να υποστηρίξουν τα αστικά κόμματα. Γι' αυτό τα καλεί να μην υποστηρίζουν κανένα κόμμα, μαζί και το κομμουνιστικό επαναστατικό.
Το έμβλημα της «ουδετερότητας» ή του «απολιτικισμού» των συνδικάτων έχει ήδη πίσω του μακριά ιστορία. Μέσα σε μια δεκαετία αυτή η αστική ιδέα μπολιάστηκε στα συνδικάτα της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Αμερικής και των άλλων χωρών τόσο στους ηγέτες των αστικών συνδικάτων αλά Χίρς - Ντούνκερ όσο και στους ηγέτες των κληρικοχριστιανικών συνδικάτων, τόσο στους εκπρόσωπους των λεγόμενων ελεύθερων συνδικάτων της Γερμανίας όσο και στους ηγέτες των παλιών και ειρηνικών αγγλικών τρέιντ-γιούνιονς, και σε πολλούς άλλους οπαδούς του συνδικαλισμού. Οι Λέγκιεν, Γκόμπερς, Ζουώ, Σίντνεϋ Γουέμπ επί χρόνια και δεκαετίες κηρύσσανε στα συνδικάτα την ουδετερότητα.
Στην πραγματικότητα τα συνδικάτα ποτέ δεν υπήρξαν ουδέτερα και δεν μπορούσαν ποτέ να είναι, ακόμα κι αν το είχαν θελήσει. Η ουδετερότητα μόνο να βλάπτει μπορεί τα συνδικάτα, σύγχρονα όμως είναι και απραγματοποίητη. Στη μονομαχία μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, καμιά μεγάλη εργατική οργάνωση δεν μπορεί να παραμείνει ουδέτερη. Επομένως τα συνδικάτα δεν μπορούν να είναι ουδέτερα ανάμεσα στα αστικά κόμματα και το κόμμα του προλεταριάτου. Τα αστικά κόμματα το ξέρουν πολύ καλά αυτό και το λαβαίνουν υπόψη τους. Αλλά όπως η μπουρζουαζία έχει ανάγκη να πιστεύουν οι μάζες στην αιώνια ζωή, έχει επίσης ανάγκη να πιστεύει ο κόσμος ότι τα συνδικάτα μπορούν να είναι απολίτικα και ότι μπορούν να διατηρήσουν την ουδετερότητα απέναντι στο κομμουνιστικό εργατικό κόμμα. Για να μπορεί η μπουρζουαζία να εξακολουθεί να κυριαρχεί και να ξεζουμίζει τους εργάτες για να βγάλει την υπεραξία της, δεν έχει μόνο ανάγκη τον παπά, τον αστυνομικό, το στρατηγό, της χρειάζεται ακόμα και ο γραφειοκράτης συνδικαλιστής, ο «εργατικός ηγέτης» που κηρύσσει στα εργατικά συνδικάτα την ουδετερότητα και την αδιαφορία στον πολιτικό αγώνα.
Ακόμα και πριν από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η ψευτιά αυτής της ιδέας της ουδετερότητας γινόταν ολοένα και περισσότερο φανερή στους συνειδητούς προλετάριους της Ευρώπης και της Αμερικής. Όσο πιο πολύ εκτραχύνονται οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί, τόσο η ψευτιά γίνεται περισσότερο χτυπητή. Όταν άρχισε το ιμπεριαλιστικό μακελειό, οι παλιοί ηγέτες των συνδικάτων αναγκάστηκαν να πετάξουν τη μάσκα της ουδετερότητας και να βαδίσουν ξεκάθαρα και φανερά ο καθένας με τη «δική του» μπουρζουαζία.
Στα χρόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου, όλοι οι σοσιαλδημοκράτες και οι συνδικαλιστές, που χρόνια ολόκληρα κήρυσσαν στα συνδικάτα την πολιτική αδιαφορία, έσπρωξαν στη πραγματικότητα αυτά τα ίδια τα συνδικάτα στην υπηρεσία της πιο αιματοβαμμένης και πιο αισχρής πολιτικής των αστικών κομμάτων. Αυτούς τους χτεσινούς πρωταγωνιστές της ουδετερότητας τους βλέπουμε σήμερα να ενεργούν σαν δηλωμένοι πράκτορες του τάδε ή του δείνα πολιτικού κόμματος, εκτός από ένα μόνο, το κόμμα της εργατικής τάξης.
Από τότε που τέλειωσε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, οι ίδιοι σοσιαλδημοκράτες και συνδικαλιστές προσπαθούν και πάλι να επιβάλλουν στα συνδικάτα τη μάσκα της ουδετερότητας και του απολιτικισμού. Αφού πέρασε ο στρατιωτικός κίνδυνος, αυτοί οι πράκτορες της μπουρζουαζίας προσαρμόζονται στις καινούργιες περιστάσεις και προσπαθούν να βγάλουν τους εργάτες από τον επαναστατικό δρόμο και να τους μπάσουν σε εκείνον που συμφέρει στη μπουρζουαζία.
Η οικονομία και η πολιτική ήταν πάντοτε άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους. Αυτός ο δεσμός είναι ιδιαίτερα άρρηκτος σε εποχές όπως η σημερινή. Δεν υπάρχει ούτε ένα σημαντικό ζήτημα της πολιτικής ζωής που να μην πρέπει να ενδιαφέρει τόσο το εργατικό κόμμα όσο και το εργατικό συνδικάτο. Αντίθετα δεν υπάρχει σημαντικό οικονομικό ζήτημα που μπορεί να ενδιαφέρει το συνδικάτο χωρίς συγχρόνως να ενδιαφέρει και το εργατικό κόμμα.
Όταν στη Γαλλία η ιμπεριαλιστική κυβέρνηση αποφασίζει να επιστρατεύσει ορισμένες κλάσεις για να καταλάβουν το λεκανοπέδιο του Ρουρ ή να καταπιέσουν γενικά τη Γερμανία, μπορεί ένα γαλλικό συνδικάτο πραγματικά προλεταριακό να πει ότι εδώ πρόκειται για ζήτημα αυστηρά πολιτικό που δεν πρέπει να ενδιαφέρει τα συνδικάτα; Ένα γαλλικό συνδικάτο πραγματικά επαναστατικό μπορεί σε αυτό το ζήτημα να δηλώσει ότι είναι «ουδέτερο» ή «απολίτικο»;
Ή αν αντίθετα στην Αγγλία ξεσπάσει ένα κίνημα καθαρά οικονομικό όπως η τελευταία απεργία των μεταλλωρύχων, έχει το κομμουνιστικό κόμμα το δικαίωμα να πει ότι αυτό το ζήτημα δεν το ενδιαφέρει και ενδιαφέρει αποκλειστικά τα συνδικάτα; Όταν έχει αρχίσει ο αγώνας εναντίον της εξαθλίωσης και της φτώχειας εκατομμυρίων ανέργων, όταν βρίσκεται κανείς στην ανάγκη να θέσει πρακτικά το ζήτημα της επίταξης αστικών σπιτιών για να ανακουφιστούν οι ανάγκες του προλεταριάτου, όταν ολοένα και μεγαλύτερες μάζες εργατών είναι αναγκασμένες από τη ζωή να θέσουν στην ημερήσια διάταξη τον εξοπλισμό του προλεταριάτου, όταν στη μια ή την άλλη χώρα οι εργάτες οργανώνουν την κατάληψη των εργοστασίων - να λέμε ότι τα συνδικάτα δεν πρέπει να ανακατεύονται στον πολιτικό αγώνα και ότι πρέπει να κρατάνε «ουδέτερη» στάση απέναντι σ' όλα τα κόμματα, αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει να μπαίνουμε στην υπηρεσία της μπουρζουαζίας.
Παρά την ποικιλία των ονομασιών τους, τα πολιτικά κόμματα της Ευρώπης και της Αμερικής μπορούν να διαιρεθούν σε τρεις μεγάλες ομάδες: 1) Στα κόμματα της μπουρζουαζίας, 2) στα μικροαστικά κόμματα (ιδιαίτερα οι σοσιαλδημοκράτες), 3) στο κόμμα του προλεταριάτου (οι κομμουνιστές). Τα συνδικάτα που διακηρύσσουν ότι είναι «απολίτικα» και «ουδέτερα» απέναντι σ' αυτές τις τρεις ομάδες δεν κάνουν στην πραγματικότητα τίποτα άλλο παρά να βοηθάνε τα μικροαστικά και αστικά κόμματα.
Με τη σημαία της ουδετερότητας, η Συνδικαλιστική Διεθνής του Άμστερνταμ παίρνει απάνω της τις πιο δύσκολες και τις πιο βρώμικες υποθέσεις της μπουρζουαζίας: να πνίξει την απεργία των μεταλλωρύχων στην Αγγλία (όπως δέχτηκε να το κάνει ο περίφημος Τ. Η. Τόμας που σύγχρονα είναι και ο πρόεδρος της 2ης Διεθνούς και ένας από τους πιο διακεκριμένους ηγέτες της Κίτρινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς του Άμστερνταμ), να ελαττώσει τα μεροκάματα, να οργανώσει τη συστηματική λήστευση των Γερμανών εργατών για να πληρώσουν αυτοί τις αμαρτίες του Γουλιέλμου και της ιμπεριαλιστικής γερμανικής μπουρζουαζίας. Οι Λάιπαρτ και Γκράσμαν, Βίσελ και Μπάουερ, Ρόμπερτ Σμίθ και Τ. Η. Τόμας, Αλμπέρ Τάμα και Ζουώ, Ντασζύνσκι και Ζουλάβσκι - όλοι μοιράστηκαν τους ρόλους: οι μεν, παλιοί συνδικαλιστικοί ηγέτες, συμμετέχουν σήμερα στις αστικές κυβερνήσεις με την ιδιότητα υπουργών, κυβερνητικών επιτρόπων ή ανωτέρων υπαλλήλων, ενώ οι άλλοι, εντελώς αλληλέγγυοι με τους πρώτους, παραμένουν επικεφαλείς της Συνδικαλιστικής Διεθνούς του Άμστερνταμ για να υποστηρίξουν στους συνδικαλισμένους εργάτες την πολιτική ουδετερότητα.
Η Συνδικαλιστική Διεθνής του Άμστερνταμ αποτελεί σήμερα το κύριο στήριγμα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Είναι αδύνατο να καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά αυτό το προπύργιο του καπιταλισμού, αν προηγουμένως δεν καταλάβουμε την ανάγκη να καταπολεμήσουμε την ψεύτικη ιδέα του απολιτικισμού και της ουδετερότητας των συνδικάτων. Για να έχουμε κατάλληλο όργανο να καταπολεμήσουμε την Κίτρινη Διεθνή του Άμστερνταμ, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αποκαταστήσουμε καθαρές και καθορισμένες σχέσεις ανάμεσα στο κόμμα και τα συνδικάτα σε κάθε χώρα.
Τα συνδικάτα είναι μια περισσότερο μαζική οργάνωση, που τείνει ολοένα και πιο πολύ να αγκαλιάσει χωρίς εξαίρεση όλους τους εργάτες κάθε κλάδου της βιομηχανίας και να μπάσει στις γραμμές τους όχι μόνο κομμουνιστές συνειδητούς, αλλά επίσης και ενδιάμεσες κατηγορίες και μάλιστα και εργάτες εντελώς καθυστερημένους, που μόνο σιγά σιγά μαθαίνουν με την πείρα της ζωής τον κομμουνισμό.
Ο ρόλος των συνδικάτων, κατά την περίοδο που προηγείται από τον αγώνα του προλεταριάτου για την κατάληψη της εξουσίας, κατά την περίοδο του αγώνα και ύστερα, απ’ αυτόν, διαφέρει από πολλές απόψεις, αλλά πάντοτε, πριν, κατά τη διάρκεια του και μετά, τα συνδικάτα παραμένουν οργάνωση πιο εκτεταμένη, πιο μαζική, πιο γενική από το κόμμα και σε σχέση μ' αυτό παίζουν ως ένα ορισμένο σημείο το ρόλο της περιφέρειας απέναντι στο κέντρο.
Πριν από την κατάκτηση της εξουσίας, τα πραγματικά προλεταριακά συνδικάτα οργανώνουν τους εργάτες κυρίως στο οικονομικό πεδίο για την πραγματοποίηση των βελτιώσεων που είναι δυνατές, για την ολοκληρωτική ανατροπή του καπιταλισμού, θέτουν όμως στο πρώτο πλάνο όλης της δράσης τους την οργάνωση του αγώνα των προλεταριακών μαζών εναντίον του καπιταλισμού για την προλεταριακή επανάσταση.
Κατά τη διάρκεια της προλεταριακής επανάστασης, τα πραγματικά επαναστατικά συνδικάτα, χέρι με χέρι με το κόμμα, οργανώνουν τις μάζες για να προχωρήσουν στην επίθεση εναντίον του καπιταλισμού και αναλαμβάνουν την πρώτη οργάνωση της σοσιαλιστικής παραγωγής.
Μετά την κατάληψη και τη σταθεροποίηση της προλεταριακής εξουσίας, η δράση των συνδικάτων μεταφέρεται ιδιαίτερα στον τομέα της οικονομικής οργάνωσης - τότε αφιερώνουν αυτά, σχεδόν όλες τους τις δυνάμεις, στην κατασκευή του οικονομικού οικοδομήματος σε ρεαλιστικές βάσεις, και γίνονται έτσι μια πραγματική σχολή του κομμουνισμού.
Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών σταδίων της πάλης του προλεταριάτου, τα συνδικάτα οφείλουν να υποστηρίξουν την πρωτοπορία τους, το κομμουνιστικό κόμμα, που διευθύνει τον προλεταριακό αγώνα σε όλα του τα στάδια. Γι' αυτό το σκοπό οι κομμουνιστές και οι συμπαθούντες πρέπει να σχηματίσουν στο εσωτερικό των συνδικάτων ομάδες κομμουνιστών ολοκληρωτικά υποταγμένων στο κομμουνιστικό κόμμα στο σύνολο του.
Η τακτική που συνίσταται στο σχηματισμό κομμουνιστικών ομάδων μέσα σε κάθε συνδικάτο και που διατυπώθηκε από το 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, επαληθεύτηκε πλήρως το χρόνο που πέρασε και έδωσε σημαντικά αποτελέσματα στη Γερμανία, την Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία και σε πολλές άλλες χώρες. Αν π.χ. σημαντικά στρώματα εργατών, με όχι αρκετή πολιτική πείρα, φύγουν από τα ελεύθερα σοσιαλδημοκρατικά συνδικάτα της Γερμανίας, γιατί έχασαν κάθε ελπίδα να αποχτήσουν ένα άμεσο πλεονέκτημα από τη συμμετοχή τους σ' αυτά τα ελεύθερα συνδικάτα, αυτό δεν πρέπει καθόλου να μεταβάλει την, από άποψη αρχής, τοποθέτηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο ζήτημα της κομμουνιστικής συμμετοχής στο επαγγελματικό κίνημα. Το καθήκον των κομμουνιστών είναι να εξηγήσουν σε όλους τους προλετάριους ότι η σωτηρία τους δεν είναι να εγκαταλείψουν τα παλιά συνδικάτα για να δημιουργήσουν καινούργια ή για να σκορπίσουν σαν ανοργάνωτη ανθρώπινη σκόνη αλλά να τα επαναστατικοποιήσουν, να διώξουν απ’ αυτά το ρεφορμιστικό πνεύμα και την προδοσία των οπορτουνιστών ηγετών, για να τα καταστήσουν ενεργό όπλο του επαναστατικού προλεταριάτου.
Το καλύτερο μέτρο για την εκτίμηση της δύναμης ενός κομμουνιστικού κόμματος είναι η πραγματική επιρροή που αυτό ασκεί πάνω στη μάζα των συνδικαλισμένων εργατών. Το κόμμα πρέπει να ξέρει να ασκεί την πιο αποφασιστική επιρροή πάνω στα συνδικάτα χωρίς καθόλου να τα κηδεμονεύει. Το κόμμα έχει κομμουνιστικούς πυρήνες στα διάφορα συνδικάτα, αλλά το συνδικάτο δεν είναι υποταγμένο σ' αυτό. Μόνο με αδιάκοπη και αφοσιωμένη στο σκοπό της εργασία μπορούν οι κομμουνιστικοί πυρήνες να κατορθώσουν να δημιουργήσουν μια τέτοια κατάσταση όπου όλα τα συνδικάτα να ακολουθήσουν θεληματικά και με χαρά τις συμβουλές του κόμματος.
Ένα εξαιρετικό προτσές ζύμωσης παρατηρείται αυτή τη στιγμή στα γαλλικά συνδικάτα. Οι εργάτες συνέρχονται επιτέλους από την κρίση του εργατικού κινήματος και μαθαίνουν σήμερα να καταδικάζουν την προδοσία των ρεφορμιστών σοσιαλιστών και συνδικαλιστών.
Οι επαναστάτες συνδικαλιστές είναι ακόμα ποτισμένοι ως ένα ορισμένο σημείο από προκαταλήψεις κατά της πολιτικής δράσης και κατά της ιδέας ενός προλεταριακού πολιτικού κόμματος. Υποστηρίζουν την άποψη της πολιτικής ουδετερότητας όπως αυτή εκφράστηκε το 1906 στον «Χάρτη της Αμιένης». Η συγχυσμένη και σφαλερή θέση αυτών των συνδικαλιστών - επαναστατών εγκυμονεί τους μεγαλύτερους κινδύνους για το κίνημα. Αν κατόρθωνε να αποκτήσει την πλειοψηφία αυτή η τάση, δεν θα ήξερε τι να την κάνει, και θα ήταν ανίσχυρη απέναντι στους πράκτορες του κεφαλαίου, τους Ζουώ και τους Ντεμουλέν.
Οι Γάλλοι συνδικαλιστές - επαναστάτες δεν θα έχουν σταθερό τρόπο συμπεριφοράς όσο δεν θα έχει και το κομμουνιστικό κόμμα τέτοιο τρόπο. Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να φροντίσει να πραγματοποιήσει μια φιλική συνεργασία με τα καλύτερα στοιχεία του επαναστατικού συνδικαλισμού. Ωστόσο πρέπει κυρίως να υπολογίζει μόνο στους δικούς του αγωνιστές και να επιδιώξει να συγκροτήσει παντού πυρήνες οπού υπάρχουν τρεις κομμουνιστές. Πρέπει επίσης να κάνει μια καμπάνια εναντίον της ουδετερότητας. Με τον πιο φιλικό, αλλά και τον πιο αποφασιστικό τρόπο το κόμμα πρέπει να υπογραμμίσει τα μειονεκτήματα της στάσης του επαναστατικού συνδικαλισμού. Μόνο μ' αυτόν τον τρόπο μπορεί να επαναστατικοποιηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα στη Γαλλία και να πραγματοποιηθεί η στενή συνεργασία του με το κόμμα.
Στην Ιταλία έχουμε μια όμοια κατάσταση: η μάζα των συνδικαλισμένων εργατών κυριαρχείται εκεί από πνεύμα επαναστατικό, αλλά η διοίκηση της Εργατικής Συνομοσπονδίας βρίσκεται στα χέρια των ρεφορμιστών και των κεντριστών, που είναι με όλη τους την καρδιά με το Άμστερνταμ. Το πρώτο καθήκον των Ιταλών κομμουνιστών είναι να προχωρήσουν σε μια λυσσασμένη και επίμονη καθημερινή δράση μέσα στα συνδικάτα και να ξεσκεπάζουν συστηματικά και υπομονετικά τον αναξιόπιστο και αναποφάσιστο χαραχτήρα των ηγετών, με σκοπό να τους αποσπάσουν τα συνδικάτα.
Τα καθήκοντα των Ιταλών κομμουνιστών σχετικά με τα επαναστατικά συνδικαλιστικά στοιχεία στην Ιταλία είναι, γενικά, τα ίδια με τα καθήκοντα, των Γάλλων κομμουνιστών.
Στην Ισπανία έχουμε ένα ισχυρό επαναστατικό συνδικαλιστικό κίνημα που ωστόσο δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει καλά τους σκοπούς του και ταυτόχρονα έχουμε εκεί ένα κόμμα κομμουνιστικό νέο ακόμα και σχετικά αδύναμο. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση το κόμμα πρέπει να τείνει να σταθεροποιηθεί μέσα στα συνδικάτα - πρέπει να τα βοηθήσει με τις συμβουλές του και τη δράση του, πρέπει να διαφωτίσει το συνδικαλιστικό κίνημα και να συνδεθεί μαζί του με στενούς δεσμούς με σκοπό την κοινή οργάνωση όλων των αγώνων.
Γεγονότα μεγάλης σημασίας πραγματοποιούνται στο αγγλικό συνδικαλιστικό κίνημα, που επαναστατικοποιείται πολύ γοργά. Το κίνημα των μαζών αναπτύσσεται εκεί. Οι παλιοί ηγέτες των συνδικάτων χάνουν πολύ γοργά τις θέσεις τους. Το κόμμα πρέπει να καταβάλει τις μεγαλύτερες προσπάθειες για να σταθεροποιηθεί μέσα στα μεγάλα συνδικάτα, όπως η Ομοσπονδία των Μεταλλωρύχων, κλπ. Κάθε μέλος του κόμματος πρέπει να αγωνίζεται μέσα σε κάποιο συνδικάτο και πρέπει με επίμονη και δραστήρια εργασία να το προσανατολίζει στον κομμουνισμό. Τίποτα δεν πρέπει να παραμελείται προκειμένου να αποκατασταθεί ο πιο στενός δεσμός με τις μάζες.
Στην Αμερική παρατηρείται η ίδια εξέλιξη, αλλά με αργότερο κάπως ρυθμό. Σε καμιά περίπτωση οι κομμουνιστές δεν πρέπει να περιορίζονται να εγκαταλείψουν απλώς την Ομοσπονδία Εργασίας, οργάνωση που είναι αντιδραστική: πρέπει αντίθετα να κάνουν τα πάντα για να μπουν στα παλιά τρέιντ-γιούνιονς και να τα επαναστατικοποιήσουν. Σημασία έχει οπωσδήποτε η συνεργασία με τα καλύτερα στοιχεία των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου, η συνεργασία όμως αυτή δεν αποκλείει τον αγώνα εναντίον των προλήψεων τους .
Ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα αναπτύσσεται αυθόρμητα στην Ιαπωνία, του λείπει όμως ακόμα η φωτισμένη ηγεσία. Το κύριο καθήκον των κομμουνιστικών στοιχείων της Ιαπωνίας είναι να υποστηρίξουν αυτό το κίνημα και να ασκήσουν πάνω του μαρξιστική επίδραση.
Στην Τσεχοσλοβακία το κόμμα μας έχει με το μέρος του την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, ενώ το συνδικαλιστικό κίνημα παραμένει ακόμα σε μεγάλο μέρος στα χέρια των σοσιαλπατριωτών και των κεντριστών και, έκτος απ’ αυτό, είναι διαιρεμένο σε εθνικότητες. Αυτή η κατάσταση οφείλεται σε έλλειψη οργάνωσης και ξεκαθαρισμένης αντίληψης από μέρους των συνδικαλισμένων, παρόλο που εμψυχώνονται από επαναστατικό πνεύμα. Το κόμμα πρέπει να κάνει τα πάντα για να πάψει να υπάρχει αυτή η κατάσταση και να κατακτηθεί το κίνημα από τον κομμουνισμό. Για να πραγματοποιηθεί αυτός ο σκοπός, είναι απολύτως απαραίτητο να δημιουργηθούν κομμουνιστικοί πυρήνες, καθώς και μια κεντρική συνδικαλιστική οργάνωση κοινή για όλες τις περιοχές. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται ενεργητική προσπάθεια για να συγχωνευτούν σε μια και μόνη οι διάφορες οργανώσεις που είναι χωρισμένες κατά εθνικότητες.
Στην Αυστρία και το Βέλγιο οι σοσιαλπατριώτες κατάφεραν με επιδεξιότητα και επιμονή να πάρουν την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, που σ' αυτή τη χώρα είναι το κύριο αντικείμενο του αγώνα. Η προσοχή λοιπόν των κομμουνιστών πρέπει να στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Στη Νορβηγία, το κόμμα που έχει με το μέρος του την πλειοψηφία των εργατών, πρέπει να πάρει πιο σίγουρα στα χέρια του το συνδικαλιστικό κίνημα και να παραμερίσει τα κεντριστικά στοιχεία.
Στη Σουηδία, το κόμμα έχει να καταπολεμήσει όχι μόνο το ρεφορμισμό, αλλά ακόμα και το μικροαστικό ρεύμα που υπάρχει μέσα στο σοσιαλισμό - σ' αυτή την επιδίωξη πρέπει να διαθέτει όλη την ενεργητικότητα του.
Στη Γερμανία, το κόμμα βρίσκεται σε εξαιρετικό δρόμο για να κατακτήσει βαθμιαία τα συνδικάτα. Καμιά παραχώρηση δεν πρέπει να γίνει σε κείνους που υποστηρίζουν την έξοδο από τα συνδικάτα. Έτσι θα παίζαμε το παιχνίδι των σοσιαλπατριωτών. Στις προσπάθειες αποκλεισμού των κομμουνιστών επιβάλλεται να αντιτάξουμε ισχυρή και επίμονη αντίσταση - οι μεγαλύτερες προσπάθειες πρέπει να γίνουν για να κατακτηθεί η πλειοψηφία μέσα στα συνδικάτα.
Η Κομμουνιστική Διεθνής δεν πρέπει να διευθύνει μόνο τον πολιτικό αγώνα του προλεταριάτου με τη στενή έννοια του όρου, αλλά και όλη την απελευθερωτική του προσπάθεια, όποια μορφή κι αν πάρει αυτή. Η Κομμουνιστική Διεθνής δεν μπορεί να είναι μόνο το άθροισμα των Κεντρικών Επιτροπών των κομμουνιστικών κομμάτων των διαφόρων χωρών. Πρέπει να εμπνέει και να συντονίζει τη δράση και τους αγώνες όλων των προλεταριακών οργανώσεων, τόσο των επαγγελματικών, συνεταιριστικών, μορφωτικών κλπ., όσο και των καθαρά πολιτικών.
Η Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνής, που σ' αυτό το σημείο ξεχωρίζει από την Κίτρινη Διεθνή του Άμστερνταμ, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να δεχτεί την άποψη της ουδετερότητας. Μια οργάνωση που θα ήθελε να είναι ουδέτερη, απέναντι στη 2η, τη 2½ και την 3η Διεθνή θα ήταν αναπόφευκτα παιχνίδι στα χέρια της μπουρζουαζίας. Το πρόγραμμα δράσης της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς που εκτίθεται παρακάτω και που το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το προτείνει στο πρώτο παγκόσμιο συνέδριο των Ερυθρών Συνδικάτων θα το υποστηρίξουν στην πραγματικότητα μόνο τα κομμουνιστικά κόμματα, μόνο η Κομμουνιστική Διεθνής. Γι' αυτό και μόνο το λόγο για να εμφυσηθεί το επαναστατικό πνεύμα στο συνδικαλιστικό κίνημα κάθε χώρας, για να πραγματοποιήσουν σωστά το καινούργιο επαναστατικό τους καθήκον, τα κόκκινα συνδικάτα κάθε χώρας θα είναι αναγκασμένα να εργαστούν χέρι με χέρι σε στενή επαφή με το κομμουνιστικό κόμμα της ίδιας χώρας και η Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνής θα πρέπει σε κάθε χώρα να συντονίσει τη δράση της με τη δράση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Οι προλήψεις της ουδετερότητας, της ανεξαρτησίας, του απολιτικισμού, της αδιαφορίας για τα κόμματα, που αποτελούν το αμάρτημα πολλών ειλικρινών επαναστατών συνδικαλιστών της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και μερικών άλλων χωρών, αντικειμενικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο φόρος που πληρώνεται στις αστικές ιδέες. Τα κόκκινα συνδικάτα δεν μπορούν να νικήσουν το Άμστερνταμ, δεν μπορούν επομένως να θριαμβεύσουν πάνω στον καπιταλισμό, αν δεν απαλλαγούν μια για πάντα απ’ αυτή την αστική ιδέα της ανεξαρτησίας και της ουδετερότητας.
Από την άποψη της οικονομίας των δυνάμεων και της τελειότερης συγκέντρωσης των χτυπημάτων που θα καταφερθούν, η ιδανική κατάσταση θα ήταν να δημιουργηθεί μια και μόνη προλεταριακή Διεθνής που να συγκεντρώνει ταυτόχρονα τα πολιτικά κόμματα και όλες τις άλλες διαφορετικής μορφής οργανώσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μέλλον ανήκει σ' αυτό τον τύπο οργάνωσης. Αλλά στη σημερινή μεταβατική περίοδο με την ποικιλία και τη διαφορετικότητα των συνδικάτων, πρέπει στις διάφορες χώρες να δημιουργήσουμε μια αυτόνομη ένωση κόκκινων συνδικάτων που δέχονται στο σύνολο το πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά με τρόπο πιο ελεύθερο από τα πολιτικά κόμματα που ανήκουν σ' αυτή τη Διεθνή.
Η Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνής που θα οργανωθεί πάνω σ' αυτές τις βάσεις θα έχει δικαίωμα σε κάθε υποστήριξη από μέρους του 3ου Παγκόσμιου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Για να αποκατασταθεί στενότερη σύνδεση μεταξύ της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς, το 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς προτείνει μια αμοιβαία αντιπροσώπευση από 3 μέλη της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην Εκτελεστική Επιτροπή της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς και αντίστροφα.
Το πρόγραμμα δράσης των Κόκκινων Συνδικάτων, σύμφωνα με τη γνώμη της Κομμουνιστικής Διεθνούς, είναι περίπου το ακόλουθο:
2. Η άμεση δράση των επαναστατικών μαζών και των οργανώσεων τους εναντίον του κεφαλαίου αποτελεί τις βάσεις της συνδικαλιστικής τακτικής. Όλες οι εργατικές κατακτήσεις βρίσκονται σε άμεση σχέση με την άμεση δράση και την επαναστατική πίεση των μαζών. Με την έκφραση «άμεση δράση» πρέπει να εννοούμε κάθε λογής άμεσες πιέσεις που ασκούνται από τους εργάτες πάνω στους εργοδότες και το κράτος - δηλαδή: μποϋκοτάζ, απεργίες, δράση στους δρόμους, διαδηλώσεις, κατάληψη εργοστασίων, βίαιη αντίσταση στην εξαγωγή προϊόντων από τα εργοστάσια αυτών των επιχειρήσεων, ένοπλη εξέγερση και άλλες επαναστατικές ενέργειες κατάλληλες να ενώσουν την εργατική τάξη στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Το καθήκον των επαναστατικών συνδικάτων είναι επομένως να κάνουν την άμεση δράση μέσο διαπαιδαγώγησης και να προετοιμάσουν τις εργατικές μάζες για τον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου.
3. Τούτα, τα τελευταία χρόνια αγώνα, έδειξαν πολύ καθαρά όλη την αδυναμία των στενά επαγγελματικών οργανώσεων. Το ότι οι εργάτες μιας επιχείρησης ανήκουν ταυτόχρονα σε πολλά συνδικάτα εξασθενεί τον αγώνα τους. Πρέπει να περάσουμε - κι αυτό πρέπει να αποτελέσει την αρχή ενός αδιάκοπου αγώνα - από την καθαρά επαγγελματική οργάνωση στην οργάνωση κατά βιομηχανίες: «Μια επιχείρηση - ένα συνδικάτο», αυτό είναι το σύνθημα στον τομέα, της συνδικαλιστικής δομής. Πρέπει να τείνουμε στη συγχώνευση των ομοίων συνδικάτων με τρόπο επαναστατικό θέτοντας άμεσα το ζήτημα στους συνδικαλισμένους στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις και φτάνοντας τελικά μέχρι τοπικών και περιφερειακών συνδιασκέψεων και εθνικών συνεδρίων.
4. Κάθε εργοστάσιο, κάθε φάμπρικα πρέπει να γίνει ένα οχυρό, ένα φρούριο της επανάστασης. Η παλιά μορφή σύνδεσης ανάμεσα στους συνδικαλισμένους και το συνδικάτο τους (αντιπρόσωποι που εισπράττουν εράνους, εκπρόσωποι, πρόσωπα εμπιστοσύνης κλπ.) πρέπει να αντικατασταθεί από τις εργοστασιακές επιτροπές που θα εκλεγούν από όλους τους εργάτες της επιχείρησης σε όποιο συνδικάτο κι αν ανήκουν αυτοί και όποιες πολιτικές πεποιθήσεις κι αν έχουν. Το καθήκον των οπαδών της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς είναι να πείσουν τους εργάτες της επιχείρησης να πάρουν μέρος στις εκλογές του αντιπροσωπευτικού τους οργάνου. Οι προσπάθειες να εκλέγονται οι εργοστασιακές επιτροπές από μόνους τους κομμουνιστές κατέληξαν να απομακρύνουν τις μάζες των «ακομμάτιστων» - γι' αυτό οι προσπάθειες αυτές πρέπει να καταδικάζονται κατηγορηματικά. Αυτό είναι πυρήνας και όχι εργοστασιακή επιτροπή. Το επαναστατικό κόμμα πρέπει να αντιδρά και να επηρεάζει, μέσω των πυρήνων, των επιτροπών δράσης και των απλών μελών τη γενική συνέλευση και την εκλεγμένη εργοστασιακή επιτροπή.
5. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προτείνουμε στους εργάτες και τις εργοστασιακές επιτροπές - είναι να απαιτήσουν τη συντήρηση με έξοδα της επιχείρησης των εργατών που έχουν απολυθεί επειδή δεν υπάρχει δουλειά. Δεν πρέπει καθόλου να ανεχθούμε να ρίχνονται οι εργάτες στο δρόμο χωρίς η επιχείρηση να φροντίζει γι' αυτούς. Ο εργοδότης πρέπει να πληρώνει στους ανέργους ολόκληρο το μεροκάματο τους. Να ποιο είναι το αίτημα γύρω από το οποίο πρέπει να οργανώσουμε όχι μόνο τους ανέργους, αλλά ιδιαίτερα τους εργάτες που εργάζονται στην επιχείρηση εξηγώντας τους ότι το ζήτημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο και ότι το καλύτερο φάρμακο κατά της ανεργίας είναι η κοινωνική επανάσταση και η δικτατορία του προλεταριάτου.
6. Το κλείσιμο των επιχειρήσεων αποτελεί σήμερα στις περισσότερες περιπτώσεις ένα μέσο για να απαλλαγούν αυτές από τα ύποπτα στοιχεία γι' αυτό πρέπει να διεξαχθεί αγώνας εναντίον του κλεισίματος των επιχειρήσεων και οι εργάτες πρέπει να ερευνήσουν και να μάθουν τις αιτίες του κλεισίματος. Για το σκοπό αυτό πρέπει να συγκροτηθούν ειδικές επιτροπές ελέγχου των πρώτων υλών, των υλικών που είναι αναγκαία για την παραγωγή και των οικονομικών πόρων που είναι κατατεθειμένοι στις τράπεζες. Οι Επιτροπές Ελέγχου που πρέπει να εκλεγούν ειδικά γι' αυτό το σκοπό, πρέπει να μελετήσουν με τον πιο προσεχτικό τρόπο τις οικονομικές σχέσεις της συγκεκριμένης επιχείρησης με τις άλλες και πρέπει να προτείνουν στους εργάτες την κατάργηση του εμπορικού μυστικού σαν πρακτικό μέσο.
7. Ένα από τα μέσα για να εμποδιστεί το μαζικό κλείσιμο των επιχειρήσεων που αποβλέπει στην ελάττωση των μεροκάματων και στη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας μπορεί να είναι η κατάληψη του εργοστασίου και η συνέχιση της παραγωγής παρά τη θέληση του εργοδότη.
Μπροστά στη σημερινή έλλειψη εμπορευμάτων, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να εμποδίσουμε το σταμάτημα της παραγωγής, γι' αυτό και οι εργάτες δεν πρέπει να ανεχθούν ένα προμελετημένο κλείσιμο των εργοστασίων. Η επέμβαση στις επιχειρήσεις μπορεί και πρέπει να συνοδεύεται και με άλλες μεθόδους επίδρασης πάνω στο κεφάλαιο ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες, τις συνθήκες παραγωγής, την πολιτική κατάσταση και την ένταση του κοινωνικού αγώνα. Η διαχείριση μιας τέτοιας επιχείρησης πρέπει να ανατεθεί στην εργοστασιακή επιτροπή και στον ειδικό καθορισμένο εκπρόσωπο του συνδικάτου.
8. Ο οικονομικός αγώνας πρέπει να διεξάγεται κάτω από το σύνθημα της αύξησης των μεροκάματων και της βελτίωσης των συνθηκών εργασίας, οι οποίες πρέπει να υψωθούν σε επίπεδο ανώτερο από το προπολεμικό. Οι προσπάθειες να ξαναγυρίσουν οι εργάτες στις προπολεμικές συνθήκες εργασίας πρέπει να αποκρουσθούν με τον πιο αποφασιστικό και πιο επαναστατικό τρόπο. Ο πόλεμος οδήγησε στην εξάντληση της εργατικής τάξης: γι' αυτό η βελτίωση των συνθηκών εργασίας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να επανορθωθεί η ζημιά που προκλήθηκε. Τους ισχυρισμούς των καπιταλιστών, που προβάλλουν σαν δικαιολογία τον ξένο συναγωνισμό, δεν πρέπει να τους λαβαίνουμε υπόψη: τα επαναστατικά συνδικάτα δεν πρέπει να αντικρίζουν το ζήτημα του μεροκάματου και των συνθηκών εργασίας από την άποψη του συναγωνισμού μεταξύ των κερδοσκόπων των διαφόρων εθνών, αλλά από την άποψη της διατήρησης και της προστασίας της δύναμης εργασίας.
9. Αν η τακτική των καπιταλιστών για μειώσεις συμπέσει με μια οικονομική κρίση στη χώρα, το καθήκον των επαναστατικών συνδικάτων είναι να μην αφήσουν να νικηθούν προχωρώντας στον αγώνα με τεμαχισμένες δυνάμεις. Από την αρχή πρέπει να τραβήξουν στον αγώνα τους εργάτες των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας (μεταλλωρύχους, σιδηροδρομικούς, ηλεκτροτεχνίτες, εργάτες του γκαζιού κλπ.) για να μπορέσει ο αγώνας να πλήξει αμέσως τα νευρικά κέντρα του οικονομικού οργανισμού. Εδώ όλες οι μορφές αντίστασης είναι αναγκαίες και σύμφωνες με το σκοπό, από τη μερική και περιοδική απεργία ως τη γενική, που επεκτείνεται από κάποια μεγάλη βιομηχανία σε επίπεδο εθνικό.
10. Τα συνδικάτα οφείλουν να θέσουν σαν άμεσο καθήκον την προετοιμασία και την οργάνωση ενεργειών κατά βιομηχανίες σε διεθνή βάση. Το σταμάτημα των μεταφορών ή της εξαγωγής κάρβουνου, πραγματοποιούμενο σε διεθνές επίπεδο, αποτελεί ισχυρό μέσο αγώνα εναντίον των αντιδραστικών προσπαθειών της παγκόσμιας μπουρζουαζίας.
Τα συνδικάτα πρέπει να παρακολουθούν με προσοχή την παγκόσμια συγκυρία για να διαλέξουν την πιο κατάλληλη στιγμή για την οικονομική τους επίθεση - δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε το ότι μια ενέργεια σε διεθνές επίπεδο δεν είναι δυνατή παρά μόνο αν δημιουργηθούν επαναστατικά συνδικάτα που να μην έχουν τίποτα το κοινό με την κίτρινη Διεθνή του Άμστερνταμ.
11. Η πίστη στην απόλυτη αξία των συλλογικών συμβάσεων, που καλλιεργείται από τους οπορτουνιστές όλου του κόσμου, πρέπει να συναντήσει τη σκληρή και αποφασιστική αντίσταση του επαναστατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Η συλλογική σύμβαση δεν είναι παρά μια ανακωχή. Οι εργοδότες διαλύουν τις συλλογικές συμβάσεις κάθε φορά που έχουν και την παραμικρή δυνατότητα. Ο θρησκευτικός σεβασμός των συλλογικών συμβάσεων δείχνει πόσο βαθιά έχει εισχωρήσει η αστική ιδεολογία στα κεφάλια των ηγετών της εργατικής τάξης. Τα επαναστατικά συνδικάτα δεν πρέπει να αρνούνται τις συλλογικές συμβάσεις, πρέπει όμως να καταλάβουν τη σχετική αξία τους, και πρέπει πάντοτε να εξετάζουν καθαρά ποιόν τρόπο θα ακολουθήσουν για να διαλύσουν αυτά τα συμβόλαια κάβε φορά που αυτό συμφέρει στην εργατική τάξη.
12. Ο αγώνας των εργατικών οργανώσεων εναντίον του ατομικού ή συλλογικού εργοδότη πρέπει να προσαρμοστεί στις εθνικές και τοπικές συνθήκες, πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη την πείρα του απελευθερωτικού αγώνα της εργατικής τάξης. Γι' αυτό κάθε σοβαρή απεργία δεν πρέπει μόνο να είναι καλά οργανωμένη, αλλά και οι εργάτες πρέπει από την αρχή να καταπολεμούν τους απεργοσπάστες και να αντιμετωπίζουν την προβοκατόρικη επίθεση των κάθε λογής λευκών οργανώσεων που υποστηρίζονται από τα αστικά κράτη. Οι φασίστες στην Ιταλία, η τεχνική βοήθεια στη Γερμανία, οι πολιτικές φρουρές που συγκροτούνται από παλιούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς στη Γαλλία και την Αγγλία - όλες αυτές οι οργανώσεις έχουν σκοπό να σπάσουν το ηθικό και να προκαλέσουν την ήττα κάθε εργατικής ενέργειας, ήττα που δεν θα είναι μια απλή αντικατάσταση των απεργών, αλλά η υλική συντριβή των οργανώσεων τους και η σφαγή των ηγετών του κινήματος. Σ' αυτές τις συνθήκες η οργάνωση ειδικών μαχητικών σωμάτων για τις απεργίες, ειδικών αποσπασμάτων εργατικής άμυνας αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη.
13. Οι μαχητικές οργανώσεις που δημιουργούνται έτσι δεν πρέπει να περιορίζονται να καταπολεμούν τις εργοδοτικές οργανώσεις και τους απεργοσπάστες, πρέπει να αναλαμβάνουν να παρεμποδίζουν την παραλαβή όλων των δεμάτων και εμπορευμάτων που στέλνονται στο εργοστάσιο που απεργεί από άλλες επιχειρήσεις, καθώς επίσης και τη μεταβίβαση παραγγελιών σε άλλα εργοστάσια και άλλες επιχειρήσεις. Τα συνδικάτα των εργατών μεταφορών καλούνται να παίξουν απ’ αυτή την άποψη ρόλο ιδιαίτερα σημαντικό: σ' αυτά πέφτει το καθήκον να παρεμποδίσουν τη μεταφορά εμπορευμάτων πράγμα που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την ομόθυμη βοήθεια όλων των εργατών της περιοχής.
14. Όλος ο οικονομικός αγώνας της εργατικής τάξης κατά την περίοδο που έρχεται, πρέπει να συγκεντρώνεται γύρω από το σύνθημα, του εργατικού ελέγχου στην παραγωγή, και αυτός ο έλεγχος να πραγματοποιείται χωρίς να περιμένουμε να επινοήσουν η κυβέρνηση ή οι κυρίαρχες τάξεις κάποιο υποκατάστατο του ελέγχου. Πρέπει να καταπολεμάμε βίαια όλες τις προσπάθειες των κυρίαρχων τάξεων και των ρεφορμιστών να δημιουργήσουν οργανώσεις και επιτροπές με ισοψηφία εργοδοτών και εργατών και πρέπει να εφαρμοστεί αυστηρός έλεγχος στην παραγωγή: μόνο τότε θα είναι αποτελεσματικός. Τα επαναστατικά συνδικάτα πρέπει να καταπολεμούν αποφασιστικά τα τεχνάσματα και τις απάτες που γίνονται στο όνομα της κοινωνικοποίησης από μέρους των ηγετών των παλιών συνδικάτων με τη σύμπραξη των κυρίαρχων τάξεων. Όλες οι φλυαρίες αυτών των κυρίων για ειρηνική κοινωνικοποίηση σ' ένα και μόνο σκοπό αποβλέπουν: να αποτρέψουν τους εργάτες από επαναστατικές ενέργειες και από την κοινωνική επανάσταση.
15. Για να παραπλανήσουν τους εργάτες και να ξυπνήσουν μέσα τους μικροαστικές ορέξεις, προβάλλουν την ιδέα της συμμετοχής τους στα κέρδη, δηλαδή την απόδοση στους εργάτες ενός μικρού μέρους από την υπεραξία που αυτοί δημιουργούν - αυτό το σύνθημα της εργατικής διαφθοράς πρέπει να κριτικαριστεί αυστηρά και αμείλιχτα. («Όχι συμμετοχή στα κέρδη, κατάργηση των καπιταλιστικών κερδών», αυτό είναι το σύνθημα των επαναστατικών συνδικάτων).
16. Για να παρεμποδίσουν ή να τσακίσουν τη μαχητική δύναμη της εργατικής τάξης, τα αστικά κράτη επωφελήθηκαν από τη δυνατότητα να στρατιωτικοποιήσουν προσωρινά ορισμένα εργοστάσια ή ολόκληρους κλάδους της βιομηχανίας με το πρόσχημα να υποστηρίξουν βιομηχανίες ζωτικής σημασίας. Τα αστικά κράτη, προβάλλοντας την ανάγκη να προφυλαχτούν όσο είναι δυνατόν από τις οικονομικές αναστατώσεις, έθεσαν σε εφαρμογή το συναλλαγματικό έλεγχο και τις επιτροπές υποχρεωτικής συμφιλίωσης. Επίσης, προς το συμφέρον του κεφαλαίου και για να ρίξουν ολοκληρωτικά στις πλάτες των εργαζομένων τα πολεμικά βάρη, εφάρμοσαν ένα καινούργιο σύστημα είσπραξης των φόρων - τους παρακρατάει από το μεροκάματο του εργάτη ο εργοδότης, που έτσι παίζει το ρόλο φοροεισπράκτορα. Τα συνδικάτα πρέπει να αγωνιστούν με τον πιο επίμονο τρόπο εναντίον αυτών των κυβερνητικών μέτρων που δεν εξυπηρετούν παρά μόνο τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης.
17. Τα επαναστατικά συνδικάτα που αγωνίζονται να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας, να υψώσουν το επίπεδο ζωής των μαζών, να εφαρμόσουν τον εργατικό έλεγχο, πρέπει να έχουν πάντοτε υπ’ όψη τους ότι μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού όλα αυτά τα προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν - επίσης πρέπει, αποσπώντας σιγά σιγά παραχωρήσεις από τις κυρίαρχες τάξεις, αναγκάζοντάς τες να εφαρμόζουν την κοινωνική νομοθεσία, να τονίζουν καθαρά στους εργάτες ότι μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου μπορούν να λύσουν το κοινωνικό πρόβλημα. Γι’ αυτό καμιά μεμονωμένη ενέργεια, καμιά μερική απεργία και ούτε η παραμικρή σύγκρουση δεν πρέπει να περνούν χωρίς να επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη. Τα επαναστατικά συνδικάτα πρέπει να γενικεύουν αυτές τις συγκρούσεις υψώνοντας συνεχώς το επίπεδο σκέψης των εργατικών μαζών ως την ανάγκη και το αναπόφευκτο της κοινωνικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου.
18. Κάθε οικονομικός αγώνας είναι αγώνας πολιτικός, δηλαδή αγώνας που διεξάγεται από ολόκληρη τάξη. Έτσι, όσο σημαντικά κι αν είναι τα εργατικά στρώματα που αγκαλιάζει ο αγώνας, δεν μπορεί αυτός να είναι πραγματικά επαναστατικός, δεν μπορεί να πραγματοποιείται με το μάξιμουμ των ωφελημάτων για την εργατική τάξη στο σύνολο της, παρά μόνο αν τα επαναστατικά συνδικάτα βαδίζουν χέρι χέρι και σε στενή συνεργασία με το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας. Η θεωρία και η πρακτική της διαίρεσης της δράσης της εργατικής τάξης σε δυο αυτόνομα κομμάτια είναι πολύ ολέθρια και καταστρεπτική, ιδιαίτερα στη σημερινή επαναστατική στιγμή. Κάθε δράση απαιτεί μια συγκέντρωση των δυνάμεων στο ανώτατο σημείο, κι αυτό είναι δυνατό μόνο με την ανώτατη ένταση όλης της επαναστατικής ενεργητικότητας της εργατικής τάξης, δηλαδή όλων των κομμουνιστικών και επαναστατικών της στοιχείων. Μεμονωμένες ενέργειες του κομμουνιστικού κόμματος και των επαναστατικών συνδικάτων είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία και καταστροφή. Γι’ αυτό η ενότητα δράσης, ο οργανικός δεσμός ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα και τα εργατικά συνδικάτα αποτελούν την προϋπόθεση της επιτυχίας στον αγώνα εναντίον του καπιταλισμού.
Ανάμεσα στις αστικές ιδέες που η κυρίαρχη τάξη κατόρθωσε να καλλιεργήσει μέσα στις εργαζόμενες μάζες, είναι και η ιδέα της ουδετερότητας των συνδικάτων, ο απολίτικος χαρακτήρας τους, ο ξένος σε κάθε κόμμα.
Από τις τελευταίες δεκαετίες της σύγχρονης ιστορίας και ιδιαίτερα μετά το τέλος του ιμπεριαλιστικού πολέμου, σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική, τα συνδικάτα είναι οι πιο μαζικές οργανώσεις του προλεταριάτου. Σε μερικά μάλιστα κράτη αγκαλιάζουν όλη την εργατική τάξη χωρίς εξαίρεση. Η μπουρζουαζία καταλαβαίνει πολύ καλά ότι η τύχη του καπιταλιστικού καθεστώτος εξαρτάται σήμερα από τη στάση που τα συνδικάτα αυτά θα κρατήσουν απέναντι στην αστική επιρροή και τους λακέδες της σοσιαλδημοκράτες που επιδιώκουν με κάθε τρόπο να τα κρατήσουν αιχμάλωτα των αστικών ιδεών.
Η μπουρζουαζία δεν μπορεί να καλέσει ανοιχτά τα εργατικά συνδικάτα να υποστηρίξουν τα αστικά κόμματα. Γι' αυτό τα καλεί να μην υποστηρίζουν κανένα κόμμα, μαζί και το κομμουνιστικό επαναστατικό.
Το έμβλημα της «ουδετερότητας» ή του «απολιτικισμού» των συνδικάτων έχει ήδη πίσω του μακριά ιστορία. Μέσα σε μια δεκαετία αυτή η αστική ιδέα μπολιάστηκε στα συνδικάτα της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Αμερικής και των άλλων χωρών τόσο στους ηγέτες των αστικών συνδικάτων αλά Χίρς - Ντούνκερ όσο και στους ηγέτες των κληρικοχριστιανικών συνδικάτων, τόσο στους εκπρόσωπους των λεγόμενων ελεύθερων συνδικάτων της Γερμανίας όσο και στους ηγέτες των παλιών και ειρηνικών αγγλικών τρέιντ-γιούνιονς, και σε πολλούς άλλους οπαδούς του συνδικαλισμού. Οι Λέγκιεν, Γκόμπερς, Ζουώ, Σίντνεϋ Γουέμπ επί χρόνια και δεκαετίες κηρύσσανε στα συνδικάτα την ουδετερότητα.
Στην πραγματικότητα τα συνδικάτα ποτέ δεν υπήρξαν ουδέτερα και δεν μπορούσαν ποτέ να είναι, ακόμα κι αν το είχαν θελήσει. Η ουδετερότητα μόνο να βλάπτει μπορεί τα συνδικάτα, σύγχρονα όμως είναι και απραγματοποίητη. Στη μονομαχία μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, καμιά μεγάλη εργατική οργάνωση δεν μπορεί να παραμείνει ουδέτερη. Επομένως τα συνδικάτα δεν μπορούν να είναι ουδέτερα ανάμεσα στα αστικά κόμματα και το κόμμα του προλεταριάτου. Τα αστικά κόμματα το ξέρουν πολύ καλά αυτό και το λαβαίνουν υπόψη τους. Αλλά όπως η μπουρζουαζία έχει ανάγκη να πιστεύουν οι μάζες στην αιώνια ζωή, έχει επίσης ανάγκη να πιστεύει ο κόσμος ότι τα συνδικάτα μπορούν να είναι απολίτικα και ότι μπορούν να διατηρήσουν την ουδετερότητα απέναντι στο κομμουνιστικό εργατικό κόμμα. Για να μπορεί η μπουρζουαζία να εξακολουθεί να κυριαρχεί και να ξεζουμίζει τους εργάτες για να βγάλει την υπεραξία της, δεν έχει μόνο ανάγκη τον παπά, τον αστυνομικό, το στρατηγό, της χρειάζεται ακόμα και ο γραφειοκράτης συνδικαλιστής, ο «εργατικός ηγέτης» που κηρύσσει στα εργατικά συνδικάτα την ουδετερότητα και την αδιαφορία στον πολιτικό αγώνα.
Ακόμα και πριν από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η ψευτιά αυτής της ιδέας της ουδετερότητας γινόταν ολοένα και περισσότερο φανερή στους συνειδητούς προλετάριους της Ευρώπης και της Αμερικής. Όσο πιο πολύ εκτραχύνονται οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί, τόσο η ψευτιά γίνεται περισσότερο χτυπητή. Όταν άρχισε το ιμπεριαλιστικό μακελειό, οι παλιοί ηγέτες των συνδικάτων αναγκάστηκαν να πετάξουν τη μάσκα της ουδετερότητας και να βαδίσουν ξεκάθαρα και φανερά ο καθένας με τη «δική του» μπουρζουαζία.
Στα χρόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου, όλοι οι σοσιαλδημοκράτες και οι συνδικαλιστές, που χρόνια ολόκληρα κήρυσσαν στα συνδικάτα την πολιτική αδιαφορία, έσπρωξαν στη πραγματικότητα αυτά τα ίδια τα συνδικάτα στην υπηρεσία της πιο αιματοβαμμένης και πιο αισχρής πολιτικής των αστικών κομμάτων. Αυτούς τους χτεσινούς πρωταγωνιστές της ουδετερότητας τους βλέπουμε σήμερα να ενεργούν σαν δηλωμένοι πράκτορες του τάδε ή του δείνα πολιτικού κόμματος, εκτός από ένα μόνο, το κόμμα της εργατικής τάξης.
Από τότε που τέλειωσε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, οι ίδιοι σοσιαλδημοκράτες και συνδικαλιστές προσπαθούν και πάλι να επιβάλλουν στα συνδικάτα τη μάσκα της ουδετερότητας και του απολιτικισμού. Αφού πέρασε ο στρατιωτικός κίνδυνος, αυτοί οι πράκτορες της μπουρζουαζίας προσαρμόζονται στις καινούργιες περιστάσεις και προσπαθούν να βγάλουν τους εργάτες από τον επαναστατικό δρόμο και να τους μπάσουν σε εκείνον που συμφέρει στη μπουρζουαζία.
Η οικονομία και η πολιτική ήταν πάντοτε άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους. Αυτός ο δεσμός είναι ιδιαίτερα άρρηκτος σε εποχές όπως η σημερινή. Δεν υπάρχει ούτε ένα σημαντικό ζήτημα της πολιτικής ζωής που να μην πρέπει να ενδιαφέρει τόσο το εργατικό κόμμα όσο και το εργατικό συνδικάτο. Αντίθετα δεν υπάρχει σημαντικό οικονομικό ζήτημα που μπορεί να ενδιαφέρει το συνδικάτο χωρίς συγχρόνως να ενδιαφέρει και το εργατικό κόμμα.
Όταν στη Γαλλία η ιμπεριαλιστική κυβέρνηση αποφασίζει να επιστρατεύσει ορισμένες κλάσεις για να καταλάβουν το λεκανοπέδιο του Ρουρ ή να καταπιέσουν γενικά τη Γερμανία, μπορεί ένα γαλλικό συνδικάτο πραγματικά προλεταριακό να πει ότι εδώ πρόκειται για ζήτημα αυστηρά πολιτικό που δεν πρέπει να ενδιαφέρει τα συνδικάτα; Ένα γαλλικό συνδικάτο πραγματικά επαναστατικό μπορεί σε αυτό το ζήτημα να δηλώσει ότι είναι «ουδέτερο» ή «απολίτικο»;
Ή αν αντίθετα στην Αγγλία ξεσπάσει ένα κίνημα καθαρά οικονομικό όπως η τελευταία απεργία των μεταλλωρύχων, έχει το κομμουνιστικό κόμμα το δικαίωμα να πει ότι αυτό το ζήτημα δεν το ενδιαφέρει και ενδιαφέρει αποκλειστικά τα συνδικάτα; Όταν έχει αρχίσει ο αγώνας εναντίον της εξαθλίωσης και της φτώχειας εκατομμυρίων ανέργων, όταν βρίσκεται κανείς στην ανάγκη να θέσει πρακτικά το ζήτημα της επίταξης αστικών σπιτιών για να ανακουφιστούν οι ανάγκες του προλεταριάτου, όταν ολοένα και μεγαλύτερες μάζες εργατών είναι αναγκασμένες από τη ζωή να θέσουν στην ημερήσια διάταξη τον εξοπλισμό του προλεταριάτου, όταν στη μια ή την άλλη χώρα οι εργάτες οργανώνουν την κατάληψη των εργοστασίων - να λέμε ότι τα συνδικάτα δεν πρέπει να ανακατεύονται στον πολιτικό αγώνα και ότι πρέπει να κρατάνε «ουδέτερη» στάση απέναντι σ' όλα τα κόμματα, αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει να μπαίνουμε στην υπηρεσία της μπουρζουαζίας.
Παρά την ποικιλία των ονομασιών τους, τα πολιτικά κόμματα της Ευρώπης και της Αμερικής μπορούν να διαιρεθούν σε τρεις μεγάλες ομάδες: 1) Στα κόμματα της μπουρζουαζίας, 2) στα μικροαστικά κόμματα (ιδιαίτερα οι σοσιαλδημοκράτες), 3) στο κόμμα του προλεταριάτου (οι κομμουνιστές). Τα συνδικάτα που διακηρύσσουν ότι είναι «απολίτικα» και «ουδέτερα» απέναντι σ' αυτές τις τρεις ομάδες δεν κάνουν στην πραγματικότητα τίποτα άλλο παρά να βοηθάνε τα μικροαστικά και αστικά κόμματα.
II
Η συνδικαλιστική οργάνωση του Άμστερνταμ είναι μια οργάνωση στην οποία συναντώνται και δίνουν τα χέρια η 2η και η 2½ Διεθνής. Αυτή την οργάνωση η παγκόσμια μπουρζουαζία την αντικρίζει με ελπίδα και ενδιαφέρον. Η μεγάλη ιδέα της Συνδικαλιστικής Διεθνούς του Άμστερνταμ είναι, για την ώρα, η ουδετερότητα των συνδικάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το έμβλημα χρησιμεύει στη μπουρζουαζία και στους λακέδες σοσιαλδημοκράτες ή συνδικαλιστές της δεξιάς σαν μέσο για να προσπαθήσουν να συγκεντρώσουν και πάλι τις εργατικές μάζες της Δύσης και της Αμερικής. Ενώ η πολιτική 2η Διεθνής, με το ανοιχτό πέρασμα της με το μέρος της μπουρζουαζίας, χρεοκόπησε αξιοθρήνητα, η Διεθνής του Άμστερνταμ, προσπαθώντας και πάλι να καλυφθεί με την ιδέα της ουδετερότητας, σημειώνει ακόμα κάποια επιτυχία. Με τη σημαία της ουδετερότητας, η Συνδικαλιστική Διεθνής του Άμστερνταμ παίρνει απάνω της τις πιο δύσκολες και τις πιο βρώμικες υποθέσεις της μπουρζουαζίας: να πνίξει την απεργία των μεταλλωρύχων στην Αγγλία (όπως δέχτηκε να το κάνει ο περίφημος Τ. Η. Τόμας που σύγχρονα είναι και ο πρόεδρος της 2ης Διεθνούς και ένας από τους πιο διακεκριμένους ηγέτες της Κίτρινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς του Άμστερνταμ), να ελαττώσει τα μεροκάματα, να οργανώσει τη συστηματική λήστευση των Γερμανών εργατών για να πληρώσουν αυτοί τις αμαρτίες του Γουλιέλμου και της ιμπεριαλιστικής γερμανικής μπουρζουαζίας. Οι Λάιπαρτ και Γκράσμαν, Βίσελ και Μπάουερ, Ρόμπερτ Σμίθ και Τ. Η. Τόμας, Αλμπέρ Τάμα και Ζουώ, Ντασζύνσκι και Ζουλάβσκι - όλοι μοιράστηκαν τους ρόλους: οι μεν, παλιοί συνδικαλιστικοί ηγέτες, συμμετέχουν σήμερα στις αστικές κυβερνήσεις με την ιδιότητα υπουργών, κυβερνητικών επιτρόπων ή ανωτέρων υπαλλήλων, ενώ οι άλλοι, εντελώς αλληλέγγυοι με τους πρώτους, παραμένουν επικεφαλείς της Συνδικαλιστικής Διεθνούς του Άμστερνταμ για να υποστηρίξουν στους συνδικαλισμένους εργάτες την πολιτική ουδετερότητα.
Η Συνδικαλιστική Διεθνής του Άμστερνταμ αποτελεί σήμερα το κύριο στήριγμα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Είναι αδύνατο να καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά αυτό το προπύργιο του καπιταλισμού, αν προηγουμένως δεν καταλάβουμε την ανάγκη να καταπολεμήσουμε την ψεύτικη ιδέα του απολιτικισμού και της ουδετερότητας των συνδικάτων. Για να έχουμε κατάλληλο όργανο να καταπολεμήσουμε την Κίτρινη Διεθνή του Άμστερνταμ, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αποκαταστήσουμε καθαρές και καθορισμένες σχέσεις ανάμεσα στο κόμμα και τα συνδικάτα σε κάθε χώρα.
III
Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η πρωτοπορία του προλεταριάτου, πρωτοπορία που έχει αναγνωρίσει πλήρως τους δρόμους και τα μέσα για την απελευθέρωση του προλεταριάτου από τον καπιταλιστικό ζυγό και που γι' αυτό το λόγο έχει αποδεχτεί συνειδητά το κομμουνιστικό πρόγραμμα. Τα συνδικάτα είναι μια περισσότερο μαζική οργάνωση, που τείνει ολοένα και πιο πολύ να αγκαλιάσει χωρίς εξαίρεση όλους τους εργάτες κάθε κλάδου της βιομηχανίας και να μπάσει στις γραμμές τους όχι μόνο κομμουνιστές συνειδητούς, αλλά επίσης και ενδιάμεσες κατηγορίες και μάλιστα και εργάτες εντελώς καθυστερημένους, που μόνο σιγά σιγά μαθαίνουν με την πείρα της ζωής τον κομμουνισμό.
Ο ρόλος των συνδικάτων, κατά την περίοδο που προηγείται από τον αγώνα του προλεταριάτου για την κατάληψη της εξουσίας, κατά την περίοδο του αγώνα και ύστερα, απ’ αυτόν, διαφέρει από πολλές απόψεις, αλλά πάντοτε, πριν, κατά τη διάρκεια του και μετά, τα συνδικάτα παραμένουν οργάνωση πιο εκτεταμένη, πιο μαζική, πιο γενική από το κόμμα και σε σχέση μ' αυτό παίζουν ως ένα ορισμένο σημείο το ρόλο της περιφέρειας απέναντι στο κέντρο.
Πριν από την κατάκτηση της εξουσίας, τα πραγματικά προλεταριακά συνδικάτα οργανώνουν τους εργάτες κυρίως στο οικονομικό πεδίο για την πραγματοποίηση των βελτιώσεων που είναι δυνατές, για την ολοκληρωτική ανατροπή του καπιταλισμού, θέτουν όμως στο πρώτο πλάνο όλης της δράσης τους την οργάνωση του αγώνα των προλεταριακών μαζών εναντίον του καπιταλισμού για την προλεταριακή επανάσταση.
Κατά τη διάρκεια της προλεταριακής επανάστασης, τα πραγματικά επαναστατικά συνδικάτα, χέρι με χέρι με το κόμμα, οργανώνουν τις μάζες για να προχωρήσουν στην επίθεση εναντίον του καπιταλισμού και αναλαμβάνουν την πρώτη οργάνωση της σοσιαλιστικής παραγωγής.
Μετά την κατάληψη και τη σταθεροποίηση της προλεταριακής εξουσίας, η δράση των συνδικάτων μεταφέρεται ιδιαίτερα στον τομέα της οικονομικής οργάνωσης - τότε αφιερώνουν αυτά, σχεδόν όλες τους τις δυνάμεις, στην κατασκευή του οικονομικού οικοδομήματος σε ρεαλιστικές βάσεις, και γίνονται έτσι μια πραγματική σχολή του κομμουνισμού.
Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών σταδίων της πάλης του προλεταριάτου, τα συνδικάτα οφείλουν να υποστηρίξουν την πρωτοπορία τους, το κομμουνιστικό κόμμα, που διευθύνει τον προλεταριακό αγώνα σε όλα του τα στάδια. Γι' αυτό το σκοπό οι κομμουνιστές και οι συμπαθούντες πρέπει να σχηματίσουν στο εσωτερικό των συνδικάτων ομάδες κομμουνιστών ολοκληρωτικά υποταγμένων στο κομμουνιστικό κόμμα στο σύνολο του.
Η τακτική που συνίσταται στο σχηματισμό κομμουνιστικών ομάδων μέσα σε κάθε συνδικάτο και που διατυπώθηκε από το 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, επαληθεύτηκε πλήρως το χρόνο που πέρασε και έδωσε σημαντικά αποτελέσματα στη Γερμανία, την Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία και σε πολλές άλλες χώρες. Αν π.χ. σημαντικά στρώματα εργατών, με όχι αρκετή πολιτική πείρα, φύγουν από τα ελεύθερα σοσιαλδημοκρατικά συνδικάτα της Γερμανίας, γιατί έχασαν κάθε ελπίδα να αποχτήσουν ένα άμεσο πλεονέκτημα από τη συμμετοχή τους σ' αυτά τα ελεύθερα συνδικάτα, αυτό δεν πρέπει καθόλου να μεταβάλει την, από άποψη αρχής, τοποθέτηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο ζήτημα της κομμουνιστικής συμμετοχής στο επαγγελματικό κίνημα. Το καθήκον των κομμουνιστών είναι να εξηγήσουν σε όλους τους προλετάριους ότι η σωτηρία τους δεν είναι να εγκαταλείψουν τα παλιά συνδικάτα για να δημιουργήσουν καινούργια ή για να σκορπίσουν σαν ανοργάνωτη ανθρώπινη σκόνη αλλά να τα επαναστατικοποιήσουν, να διώξουν απ’ αυτά το ρεφορμιστικό πνεύμα και την προδοσία των οπορτουνιστών ηγετών, για να τα καταστήσουν ενεργό όπλο του επαναστατικού προλεταριάτου.
IV
Στην περίοδο που μας έρχεται, το κύριο καθήκον όλων των κομμουνιστών είναι να εργαστούν με ενεργητικότητα, με επιμονή και με πάθος για να κατακτήσουν την πλειοψηφία των συνδικαλισμένων - οι κομμουνιστές δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να αποθαρρύνονται από τις αντιδραστικές τάσεις που εκδηλώνονται σήμερα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά να προσπαθούν με την ενεργητική συμμετοχή τους σε όλους τους καθημερινούς αγώνες να κατακτήσουν τα συνδικάτα στον κομμουνισμό παρ' όλα τα εμπόδια και τις αντιδράσεις που αντιμετωπίζουν. Το καλύτερο μέτρο για την εκτίμηση της δύναμης ενός κομμουνιστικού κόμματος είναι η πραγματική επιρροή που αυτό ασκεί πάνω στη μάζα των συνδικαλισμένων εργατών. Το κόμμα πρέπει να ξέρει να ασκεί την πιο αποφασιστική επιρροή πάνω στα συνδικάτα χωρίς καθόλου να τα κηδεμονεύει. Το κόμμα έχει κομμουνιστικούς πυρήνες στα διάφορα συνδικάτα, αλλά το συνδικάτο δεν είναι υποταγμένο σ' αυτό. Μόνο με αδιάκοπη και αφοσιωμένη στο σκοπό της εργασία μπορούν οι κομμουνιστικοί πυρήνες να κατορθώσουν να δημιουργήσουν μια τέτοια κατάσταση όπου όλα τα συνδικάτα να ακολουθήσουν θεληματικά και με χαρά τις συμβουλές του κόμματος.
Ένα εξαιρετικό προτσές ζύμωσης παρατηρείται αυτή τη στιγμή στα γαλλικά συνδικάτα. Οι εργάτες συνέρχονται επιτέλους από την κρίση του εργατικού κινήματος και μαθαίνουν σήμερα να καταδικάζουν την προδοσία των ρεφορμιστών σοσιαλιστών και συνδικαλιστών.
Οι επαναστάτες συνδικαλιστές είναι ακόμα ποτισμένοι ως ένα ορισμένο σημείο από προκαταλήψεις κατά της πολιτικής δράσης και κατά της ιδέας ενός προλεταριακού πολιτικού κόμματος. Υποστηρίζουν την άποψη της πολιτικής ουδετερότητας όπως αυτή εκφράστηκε το 1906 στον «Χάρτη της Αμιένης». Η συγχυσμένη και σφαλερή θέση αυτών των συνδικαλιστών - επαναστατών εγκυμονεί τους μεγαλύτερους κινδύνους για το κίνημα. Αν κατόρθωνε να αποκτήσει την πλειοψηφία αυτή η τάση, δεν θα ήξερε τι να την κάνει, και θα ήταν ανίσχυρη απέναντι στους πράκτορες του κεφαλαίου, τους Ζουώ και τους Ντεμουλέν.
Οι Γάλλοι συνδικαλιστές - επαναστάτες δεν θα έχουν σταθερό τρόπο συμπεριφοράς όσο δεν θα έχει και το κομμουνιστικό κόμμα τέτοιο τρόπο. Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να φροντίσει να πραγματοποιήσει μια φιλική συνεργασία με τα καλύτερα στοιχεία του επαναστατικού συνδικαλισμού. Ωστόσο πρέπει κυρίως να υπολογίζει μόνο στους δικούς του αγωνιστές και να επιδιώξει να συγκροτήσει παντού πυρήνες οπού υπάρχουν τρεις κομμουνιστές. Πρέπει επίσης να κάνει μια καμπάνια εναντίον της ουδετερότητας. Με τον πιο φιλικό, αλλά και τον πιο αποφασιστικό τρόπο το κόμμα πρέπει να υπογραμμίσει τα μειονεκτήματα της στάσης του επαναστατικού συνδικαλισμού. Μόνο μ' αυτόν τον τρόπο μπορεί να επαναστατικοποιηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα στη Γαλλία και να πραγματοποιηθεί η στενή συνεργασία του με το κόμμα.
Στην Ιταλία έχουμε μια όμοια κατάσταση: η μάζα των συνδικαλισμένων εργατών κυριαρχείται εκεί από πνεύμα επαναστατικό, αλλά η διοίκηση της Εργατικής Συνομοσπονδίας βρίσκεται στα χέρια των ρεφορμιστών και των κεντριστών, που είναι με όλη τους την καρδιά με το Άμστερνταμ. Το πρώτο καθήκον των Ιταλών κομμουνιστών είναι να προχωρήσουν σε μια λυσσασμένη και επίμονη καθημερινή δράση μέσα στα συνδικάτα και να ξεσκεπάζουν συστηματικά και υπομονετικά τον αναξιόπιστο και αναποφάσιστο χαραχτήρα των ηγετών, με σκοπό να τους αποσπάσουν τα συνδικάτα.
Τα καθήκοντα των Ιταλών κομμουνιστών σχετικά με τα επαναστατικά συνδικαλιστικά στοιχεία στην Ιταλία είναι, γενικά, τα ίδια με τα καθήκοντα, των Γάλλων κομμουνιστών.
Στην Ισπανία έχουμε ένα ισχυρό επαναστατικό συνδικαλιστικό κίνημα που ωστόσο δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει καλά τους σκοπούς του και ταυτόχρονα έχουμε εκεί ένα κόμμα κομμουνιστικό νέο ακόμα και σχετικά αδύναμο. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση το κόμμα πρέπει να τείνει να σταθεροποιηθεί μέσα στα συνδικάτα - πρέπει να τα βοηθήσει με τις συμβουλές του και τη δράση του, πρέπει να διαφωτίσει το συνδικαλιστικό κίνημα και να συνδεθεί μαζί του με στενούς δεσμούς με σκοπό την κοινή οργάνωση όλων των αγώνων.
Γεγονότα μεγάλης σημασίας πραγματοποιούνται στο αγγλικό συνδικαλιστικό κίνημα, που επαναστατικοποιείται πολύ γοργά. Το κίνημα των μαζών αναπτύσσεται εκεί. Οι παλιοί ηγέτες των συνδικάτων χάνουν πολύ γοργά τις θέσεις τους. Το κόμμα πρέπει να καταβάλει τις μεγαλύτερες προσπάθειες για να σταθεροποιηθεί μέσα στα μεγάλα συνδικάτα, όπως η Ομοσπονδία των Μεταλλωρύχων, κλπ. Κάθε μέλος του κόμματος πρέπει να αγωνίζεται μέσα σε κάποιο συνδικάτο και πρέπει με επίμονη και δραστήρια εργασία να το προσανατολίζει στον κομμουνισμό. Τίποτα δεν πρέπει να παραμελείται προκειμένου να αποκατασταθεί ο πιο στενός δεσμός με τις μάζες.
Στην Αμερική παρατηρείται η ίδια εξέλιξη, αλλά με αργότερο κάπως ρυθμό. Σε καμιά περίπτωση οι κομμουνιστές δεν πρέπει να περιορίζονται να εγκαταλείψουν απλώς την Ομοσπονδία Εργασίας, οργάνωση που είναι αντιδραστική: πρέπει αντίθετα να κάνουν τα πάντα για να μπουν στα παλιά τρέιντ-γιούνιονς και να τα επαναστατικοποιήσουν. Σημασία έχει οπωσδήποτε η συνεργασία με τα καλύτερα στοιχεία των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου, η συνεργασία όμως αυτή δεν αποκλείει τον αγώνα εναντίον των προλήψεων τους .
Ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα αναπτύσσεται αυθόρμητα στην Ιαπωνία, του λείπει όμως ακόμα η φωτισμένη ηγεσία. Το κύριο καθήκον των κομμουνιστικών στοιχείων της Ιαπωνίας είναι να υποστηρίξουν αυτό το κίνημα και να ασκήσουν πάνω του μαρξιστική επίδραση.
Στην Τσεχοσλοβακία το κόμμα μας έχει με το μέρος του την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, ενώ το συνδικαλιστικό κίνημα παραμένει ακόμα σε μεγάλο μέρος στα χέρια των σοσιαλπατριωτών και των κεντριστών και, έκτος απ’ αυτό, είναι διαιρεμένο σε εθνικότητες. Αυτή η κατάσταση οφείλεται σε έλλειψη οργάνωσης και ξεκαθαρισμένης αντίληψης από μέρους των συνδικαλισμένων, παρόλο που εμψυχώνονται από επαναστατικό πνεύμα. Το κόμμα πρέπει να κάνει τα πάντα για να πάψει να υπάρχει αυτή η κατάσταση και να κατακτηθεί το κίνημα από τον κομμουνισμό. Για να πραγματοποιηθεί αυτός ο σκοπός, είναι απολύτως απαραίτητο να δημιουργηθούν κομμουνιστικοί πυρήνες, καθώς και μια κεντρική συνδικαλιστική οργάνωση κοινή για όλες τις περιοχές. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται ενεργητική προσπάθεια για να συγχωνευτούν σε μια και μόνη οι διάφορες οργανώσεις που είναι χωρισμένες κατά εθνικότητες.
Στην Αυστρία και το Βέλγιο οι σοσιαλπατριώτες κατάφεραν με επιδεξιότητα και επιμονή να πάρουν την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, που σ' αυτή τη χώρα είναι το κύριο αντικείμενο του αγώνα. Η προσοχή λοιπόν των κομμουνιστών πρέπει να στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Στη Νορβηγία, το κόμμα που έχει με το μέρος του την πλειοψηφία των εργατών, πρέπει να πάρει πιο σίγουρα στα χέρια του το συνδικαλιστικό κίνημα και να παραμερίσει τα κεντριστικά στοιχεία.
Στη Σουηδία, το κόμμα έχει να καταπολεμήσει όχι μόνο το ρεφορμισμό, αλλά ακόμα και το μικροαστικό ρεύμα που υπάρχει μέσα στο σοσιαλισμό - σ' αυτή την επιδίωξη πρέπει να διαθέτει όλη την ενεργητικότητα του.
Στη Γερμανία, το κόμμα βρίσκεται σε εξαιρετικό δρόμο για να κατακτήσει βαθμιαία τα συνδικάτα. Καμιά παραχώρηση δεν πρέπει να γίνει σε κείνους που υποστηρίζουν την έξοδο από τα συνδικάτα. Έτσι θα παίζαμε το παιχνίδι των σοσιαλπατριωτών. Στις προσπάθειες αποκλεισμού των κομμουνιστών επιβάλλεται να αντιτάξουμε ισχυρή και επίμονη αντίσταση - οι μεγαλύτερες προσπάθειες πρέπει να γίνουν για να κατακτηθεί η πλειοψηφία μέσα στα συνδικάτα.
V
Όλες αυτές οι σκέψεις καθορίζουν τις σχέσεις που πρέπει να υπάρχουν ανάμεσα στην Κομμουνιστική Διεθνή από τη μια μεριά και την Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή από την άλλη. Η Κομμουνιστική Διεθνής δεν πρέπει να διευθύνει μόνο τον πολιτικό αγώνα του προλεταριάτου με τη στενή έννοια του όρου, αλλά και όλη την απελευθερωτική του προσπάθεια, όποια μορφή κι αν πάρει αυτή. Η Κομμουνιστική Διεθνής δεν μπορεί να είναι μόνο το άθροισμα των Κεντρικών Επιτροπών των κομμουνιστικών κομμάτων των διαφόρων χωρών. Πρέπει να εμπνέει και να συντονίζει τη δράση και τους αγώνες όλων των προλεταριακών οργανώσεων, τόσο των επαγγελματικών, συνεταιριστικών, μορφωτικών κλπ., όσο και των καθαρά πολιτικών.
Η Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνής, που σ' αυτό το σημείο ξεχωρίζει από την Κίτρινη Διεθνή του Άμστερνταμ, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να δεχτεί την άποψη της ουδετερότητας. Μια οργάνωση που θα ήθελε να είναι ουδέτερη, απέναντι στη 2η, τη 2½ και την 3η Διεθνή θα ήταν αναπόφευκτα παιχνίδι στα χέρια της μπουρζουαζίας. Το πρόγραμμα δράσης της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς που εκτίθεται παρακάτω και που το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το προτείνει στο πρώτο παγκόσμιο συνέδριο των Ερυθρών Συνδικάτων θα το υποστηρίξουν στην πραγματικότητα μόνο τα κομμουνιστικά κόμματα, μόνο η Κομμουνιστική Διεθνής. Γι' αυτό και μόνο το λόγο για να εμφυσηθεί το επαναστατικό πνεύμα στο συνδικαλιστικό κίνημα κάθε χώρας, για να πραγματοποιήσουν σωστά το καινούργιο επαναστατικό τους καθήκον, τα κόκκινα συνδικάτα κάθε χώρας θα είναι αναγκασμένα να εργαστούν χέρι με χέρι σε στενή επαφή με το κομμουνιστικό κόμμα της ίδιας χώρας και η Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνής θα πρέπει σε κάθε χώρα να συντονίσει τη δράση της με τη δράση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Οι προλήψεις της ουδετερότητας, της ανεξαρτησίας, του απολιτικισμού, της αδιαφορίας για τα κόμματα, που αποτελούν το αμάρτημα πολλών ειλικρινών επαναστατών συνδικαλιστών της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και μερικών άλλων χωρών, αντικειμενικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο φόρος που πληρώνεται στις αστικές ιδέες. Τα κόκκινα συνδικάτα δεν μπορούν να νικήσουν το Άμστερνταμ, δεν μπορούν επομένως να θριαμβεύσουν πάνω στον καπιταλισμό, αν δεν απαλλαγούν μια για πάντα απ’ αυτή την αστική ιδέα της ανεξαρτησίας και της ουδετερότητας.
Από την άποψη της οικονομίας των δυνάμεων και της τελειότερης συγκέντρωσης των χτυπημάτων που θα καταφερθούν, η ιδανική κατάσταση θα ήταν να δημιουργηθεί μια και μόνη προλεταριακή Διεθνής που να συγκεντρώνει ταυτόχρονα τα πολιτικά κόμματα και όλες τις άλλες διαφορετικής μορφής οργανώσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μέλλον ανήκει σ' αυτό τον τύπο οργάνωσης. Αλλά στη σημερινή μεταβατική περίοδο με την ποικιλία και τη διαφορετικότητα των συνδικάτων, πρέπει στις διάφορες χώρες να δημιουργήσουμε μια αυτόνομη ένωση κόκκινων συνδικάτων που δέχονται στο σύνολο το πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά με τρόπο πιο ελεύθερο από τα πολιτικά κόμματα που ανήκουν σ' αυτή τη Διεθνή.
Η Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνής που θα οργανωθεί πάνω σ' αυτές τις βάσεις θα έχει δικαίωμα σε κάθε υποστήριξη από μέρους του 3ου Παγκόσμιου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Για να αποκατασταθεί στενότερη σύνδεση μεταξύ της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς, το 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς προτείνει μια αμοιβαία αντιπροσώπευση από 3 μέλη της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην Εκτελεστική Επιτροπή της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς και αντίστροφα.
Το πρόγραμμα δράσης των Κόκκινων Συνδικάτων, σύμφωνα με τη γνώμη της Κομμουνιστικής Διεθνούς, είναι περίπου το ακόλουθο:
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ
1. Η οξεία κρίση που έχει πλήξει ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία, η χαρακτηριστική πτώση των τιμών χονδρικής πώλησης, η υπερπαραγωγή που στην πράξη συμπίπτει με την έλλειψη εμπορευμάτων, η επιθετική πολιτική της μπουρζουαζίας απέναντι στην εργατική τάξη, η επίμονη τάση ελάττωσης των μεροκάματων και απώθησης της εργατικής τάξης σε μια κατάσταση που κυριαρχούσε πριν από δεκαετίες, ο εξοργισμός των μαζών γι' αυτό το λόγο από τη μια μεριά και η αδυναμία των παλιών εργατικών συνδικάτων και των μεθόδων τους από την άλλη - όλα αυτά τα γεγονότα θέτουν στα επαναστατικά συνδικάτα όλου του κόσμου καινούργια καθήκοντα. Χρειάζονται, τώρα καινούργιες μέθοδοι οικονομικού αγώνα, που να ανταποκρίνονται στην περίοδο της καπιταλιστικής αποσύνθεσης: πρέπει τα εργατικά συνδικάτα να υιοθετήσουν επιθετική οικονομική πολιτική, για να αποκρούσουν την επιθετική πολιτική του κεφαλαίου, να ενισχύσουν τις παλιές θέσεις και να περάσουν στην επίθεση. 2. Η άμεση δράση των επαναστατικών μαζών και των οργανώσεων τους εναντίον του κεφαλαίου αποτελεί τις βάσεις της συνδικαλιστικής τακτικής. Όλες οι εργατικές κατακτήσεις βρίσκονται σε άμεση σχέση με την άμεση δράση και την επαναστατική πίεση των μαζών. Με την έκφραση «άμεση δράση» πρέπει να εννοούμε κάθε λογής άμεσες πιέσεις που ασκούνται από τους εργάτες πάνω στους εργοδότες και το κράτος - δηλαδή: μποϋκοτάζ, απεργίες, δράση στους δρόμους, διαδηλώσεις, κατάληψη εργοστασίων, βίαιη αντίσταση στην εξαγωγή προϊόντων από τα εργοστάσια αυτών των επιχειρήσεων, ένοπλη εξέγερση και άλλες επαναστατικές ενέργειες κατάλληλες να ενώσουν την εργατική τάξη στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Το καθήκον των επαναστατικών συνδικάτων είναι επομένως να κάνουν την άμεση δράση μέσο διαπαιδαγώγησης και να προετοιμάσουν τις εργατικές μάζες για τον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου.
3. Τούτα, τα τελευταία χρόνια αγώνα, έδειξαν πολύ καθαρά όλη την αδυναμία των στενά επαγγελματικών οργανώσεων. Το ότι οι εργάτες μιας επιχείρησης ανήκουν ταυτόχρονα σε πολλά συνδικάτα εξασθενεί τον αγώνα τους. Πρέπει να περάσουμε - κι αυτό πρέπει να αποτελέσει την αρχή ενός αδιάκοπου αγώνα - από την καθαρά επαγγελματική οργάνωση στην οργάνωση κατά βιομηχανίες: «Μια επιχείρηση - ένα συνδικάτο», αυτό είναι το σύνθημα στον τομέα, της συνδικαλιστικής δομής. Πρέπει να τείνουμε στη συγχώνευση των ομοίων συνδικάτων με τρόπο επαναστατικό θέτοντας άμεσα το ζήτημα στους συνδικαλισμένους στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις και φτάνοντας τελικά μέχρι τοπικών και περιφερειακών συνδιασκέψεων και εθνικών συνεδρίων.
4. Κάθε εργοστάσιο, κάθε φάμπρικα πρέπει να γίνει ένα οχυρό, ένα φρούριο της επανάστασης. Η παλιά μορφή σύνδεσης ανάμεσα στους συνδικαλισμένους και το συνδικάτο τους (αντιπρόσωποι που εισπράττουν εράνους, εκπρόσωποι, πρόσωπα εμπιστοσύνης κλπ.) πρέπει να αντικατασταθεί από τις εργοστασιακές επιτροπές που θα εκλεγούν από όλους τους εργάτες της επιχείρησης σε όποιο συνδικάτο κι αν ανήκουν αυτοί και όποιες πολιτικές πεποιθήσεις κι αν έχουν. Το καθήκον των οπαδών της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς είναι να πείσουν τους εργάτες της επιχείρησης να πάρουν μέρος στις εκλογές του αντιπροσωπευτικού τους οργάνου. Οι προσπάθειες να εκλέγονται οι εργοστασιακές επιτροπές από μόνους τους κομμουνιστές κατέληξαν να απομακρύνουν τις μάζες των «ακομμάτιστων» - γι' αυτό οι προσπάθειες αυτές πρέπει να καταδικάζονται κατηγορηματικά. Αυτό είναι πυρήνας και όχι εργοστασιακή επιτροπή. Το επαναστατικό κόμμα πρέπει να αντιδρά και να επηρεάζει, μέσω των πυρήνων, των επιτροπών δράσης και των απλών μελών τη γενική συνέλευση και την εκλεγμένη εργοστασιακή επιτροπή.
5. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προτείνουμε στους εργάτες και τις εργοστασιακές επιτροπές - είναι να απαιτήσουν τη συντήρηση με έξοδα της επιχείρησης των εργατών που έχουν απολυθεί επειδή δεν υπάρχει δουλειά. Δεν πρέπει καθόλου να ανεχθούμε να ρίχνονται οι εργάτες στο δρόμο χωρίς η επιχείρηση να φροντίζει γι' αυτούς. Ο εργοδότης πρέπει να πληρώνει στους ανέργους ολόκληρο το μεροκάματο τους. Να ποιο είναι το αίτημα γύρω από το οποίο πρέπει να οργανώσουμε όχι μόνο τους ανέργους, αλλά ιδιαίτερα τους εργάτες που εργάζονται στην επιχείρηση εξηγώντας τους ότι το ζήτημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο και ότι το καλύτερο φάρμακο κατά της ανεργίας είναι η κοινωνική επανάσταση και η δικτατορία του προλεταριάτου.
6. Το κλείσιμο των επιχειρήσεων αποτελεί σήμερα στις περισσότερες περιπτώσεις ένα μέσο για να απαλλαγούν αυτές από τα ύποπτα στοιχεία γι' αυτό πρέπει να διεξαχθεί αγώνας εναντίον του κλεισίματος των επιχειρήσεων και οι εργάτες πρέπει να ερευνήσουν και να μάθουν τις αιτίες του κλεισίματος. Για το σκοπό αυτό πρέπει να συγκροτηθούν ειδικές επιτροπές ελέγχου των πρώτων υλών, των υλικών που είναι αναγκαία για την παραγωγή και των οικονομικών πόρων που είναι κατατεθειμένοι στις τράπεζες. Οι Επιτροπές Ελέγχου που πρέπει να εκλεγούν ειδικά γι' αυτό το σκοπό, πρέπει να μελετήσουν με τον πιο προσεχτικό τρόπο τις οικονομικές σχέσεις της συγκεκριμένης επιχείρησης με τις άλλες και πρέπει να προτείνουν στους εργάτες την κατάργηση του εμπορικού μυστικού σαν πρακτικό μέσο.
7. Ένα από τα μέσα για να εμποδιστεί το μαζικό κλείσιμο των επιχειρήσεων που αποβλέπει στην ελάττωση των μεροκάματων και στη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας μπορεί να είναι η κατάληψη του εργοστασίου και η συνέχιση της παραγωγής παρά τη θέληση του εργοδότη.
Μπροστά στη σημερινή έλλειψη εμπορευμάτων, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να εμποδίσουμε το σταμάτημα της παραγωγής, γι' αυτό και οι εργάτες δεν πρέπει να ανεχθούν ένα προμελετημένο κλείσιμο των εργοστασίων. Η επέμβαση στις επιχειρήσεις μπορεί και πρέπει να συνοδεύεται και με άλλες μεθόδους επίδρασης πάνω στο κεφάλαιο ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες, τις συνθήκες παραγωγής, την πολιτική κατάσταση και την ένταση του κοινωνικού αγώνα. Η διαχείριση μιας τέτοιας επιχείρησης πρέπει να ανατεθεί στην εργοστασιακή επιτροπή και στον ειδικό καθορισμένο εκπρόσωπο του συνδικάτου.
8. Ο οικονομικός αγώνας πρέπει να διεξάγεται κάτω από το σύνθημα της αύξησης των μεροκάματων και της βελτίωσης των συνθηκών εργασίας, οι οποίες πρέπει να υψωθούν σε επίπεδο ανώτερο από το προπολεμικό. Οι προσπάθειες να ξαναγυρίσουν οι εργάτες στις προπολεμικές συνθήκες εργασίας πρέπει να αποκρουσθούν με τον πιο αποφασιστικό και πιο επαναστατικό τρόπο. Ο πόλεμος οδήγησε στην εξάντληση της εργατικής τάξης: γι' αυτό η βελτίωση των συνθηκών εργασίας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να επανορθωθεί η ζημιά που προκλήθηκε. Τους ισχυρισμούς των καπιταλιστών, που προβάλλουν σαν δικαιολογία τον ξένο συναγωνισμό, δεν πρέπει να τους λαβαίνουμε υπόψη: τα επαναστατικά συνδικάτα δεν πρέπει να αντικρίζουν το ζήτημα του μεροκάματου και των συνθηκών εργασίας από την άποψη του συναγωνισμού μεταξύ των κερδοσκόπων των διαφόρων εθνών, αλλά από την άποψη της διατήρησης και της προστασίας της δύναμης εργασίας.
9. Αν η τακτική των καπιταλιστών για μειώσεις συμπέσει με μια οικονομική κρίση στη χώρα, το καθήκον των επαναστατικών συνδικάτων είναι να μην αφήσουν να νικηθούν προχωρώντας στον αγώνα με τεμαχισμένες δυνάμεις. Από την αρχή πρέπει να τραβήξουν στον αγώνα τους εργάτες των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας (μεταλλωρύχους, σιδηροδρομικούς, ηλεκτροτεχνίτες, εργάτες του γκαζιού κλπ.) για να μπορέσει ο αγώνας να πλήξει αμέσως τα νευρικά κέντρα του οικονομικού οργανισμού. Εδώ όλες οι μορφές αντίστασης είναι αναγκαίες και σύμφωνες με το σκοπό, από τη μερική και περιοδική απεργία ως τη γενική, που επεκτείνεται από κάποια μεγάλη βιομηχανία σε επίπεδο εθνικό.
10. Τα συνδικάτα οφείλουν να θέσουν σαν άμεσο καθήκον την προετοιμασία και την οργάνωση ενεργειών κατά βιομηχανίες σε διεθνή βάση. Το σταμάτημα των μεταφορών ή της εξαγωγής κάρβουνου, πραγματοποιούμενο σε διεθνές επίπεδο, αποτελεί ισχυρό μέσο αγώνα εναντίον των αντιδραστικών προσπαθειών της παγκόσμιας μπουρζουαζίας.
Τα συνδικάτα πρέπει να παρακολουθούν με προσοχή την παγκόσμια συγκυρία για να διαλέξουν την πιο κατάλληλη στιγμή για την οικονομική τους επίθεση - δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε το ότι μια ενέργεια σε διεθνές επίπεδο δεν είναι δυνατή παρά μόνο αν δημιουργηθούν επαναστατικά συνδικάτα που να μην έχουν τίποτα το κοινό με την κίτρινη Διεθνή του Άμστερνταμ.
11. Η πίστη στην απόλυτη αξία των συλλογικών συμβάσεων, που καλλιεργείται από τους οπορτουνιστές όλου του κόσμου, πρέπει να συναντήσει τη σκληρή και αποφασιστική αντίσταση του επαναστατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Η συλλογική σύμβαση δεν είναι παρά μια ανακωχή. Οι εργοδότες διαλύουν τις συλλογικές συμβάσεις κάθε φορά που έχουν και την παραμικρή δυνατότητα. Ο θρησκευτικός σεβασμός των συλλογικών συμβάσεων δείχνει πόσο βαθιά έχει εισχωρήσει η αστική ιδεολογία στα κεφάλια των ηγετών της εργατικής τάξης. Τα επαναστατικά συνδικάτα δεν πρέπει να αρνούνται τις συλλογικές συμβάσεις, πρέπει όμως να καταλάβουν τη σχετική αξία τους, και πρέπει πάντοτε να εξετάζουν καθαρά ποιόν τρόπο θα ακολουθήσουν για να διαλύσουν αυτά τα συμβόλαια κάβε φορά που αυτό συμφέρει στην εργατική τάξη.
12. Ο αγώνας των εργατικών οργανώσεων εναντίον του ατομικού ή συλλογικού εργοδότη πρέπει να προσαρμοστεί στις εθνικές και τοπικές συνθήκες, πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη την πείρα του απελευθερωτικού αγώνα της εργατικής τάξης. Γι' αυτό κάθε σοβαρή απεργία δεν πρέπει μόνο να είναι καλά οργανωμένη, αλλά και οι εργάτες πρέπει από την αρχή να καταπολεμούν τους απεργοσπάστες και να αντιμετωπίζουν την προβοκατόρικη επίθεση των κάθε λογής λευκών οργανώσεων που υποστηρίζονται από τα αστικά κράτη. Οι φασίστες στην Ιταλία, η τεχνική βοήθεια στη Γερμανία, οι πολιτικές φρουρές που συγκροτούνται από παλιούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς στη Γαλλία και την Αγγλία - όλες αυτές οι οργανώσεις έχουν σκοπό να σπάσουν το ηθικό και να προκαλέσουν την ήττα κάθε εργατικής ενέργειας, ήττα που δεν θα είναι μια απλή αντικατάσταση των απεργών, αλλά η υλική συντριβή των οργανώσεων τους και η σφαγή των ηγετών του κινήματος. Σ' αυτές τις συνθήκες η οργάνωση ειδικών μαχητικών σωμάτων για τις απεργίες, ειδικών αποσπασμάτων εργατικής άμυνας αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη.
13. Οι μαχητικές οργανώσεις που δημιουργούνται έτσι δεν πρέπει να περιορίζονται να καταπολεμούν τις εργοδοτικές οργανώσεις και τους απεργοσπάστες, πρέπει να αναλαμβάνουν να παρεμποδίζουν την παραλαβή όλων των δεμάτων και εμπορευμάτων που στέλνονται στο εργοστάσιο που απεργεί από άλλες επιχειρήσεις, καθώς επίσης και τη μεταβίβαση παραγγελιών σε άλλα εργοστάσια και άλλες επιχειρήσεις. Τα συνδικάτα των εργατών μεταφορών καλούνται να παίξουν απ’ αυτή την άποψη ρόλο ιδιαίτερα σημαντικό: σ' αυτά πέφτει το καθήκον να παρεμποδίσουν τη μεταφορά εμπορευμάτων πράγμα που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την ομόθυμη βοήθεια όλων των εργατών της περιοχής.
14. Όλος ο οικονομικός αγώνας της εργατικής τάξης κατά την περίοδο που έρχεται, πρέπει να συγκεντρώνεται γύρω από το σύνθημα, του εργατικού ελέγχου στην παραγωγή, και αυτός ο έλεγχος να πραγματοποιείται χωρίς να περιμένουμε να επινοήσουν η κυβέρνηση ή οι κυρίαρχες τάξεις κάποιο υποκατάστατο του ελέγχου. Πρέπει να καταπολεμάμε βίαια όλες τις προσπάθειες των κυρίαρχων τάξεων και των ρεφορμιστών να δημιουργήσουν οργανώσεις και επιτροπές με ισοψηφία εργοδοτών και εργατών και πρέπει να εφαρμοστεί αυστηρός έλεγχος στην παραγωγή: μόνο τότε θα είναι αποτελεσματικός. Τα επαναστατικά συνδικάτα πρέπει να καταπολεμούν αποφασιστικά τα τεχνάσματα και τις απάτες που γίνονται στο όνομα της κοινωνικοποίησης από μέρους των ηγετών των παλιών συνδικάτων με τη σύμπραξη των κυρίαρχων τάξεων. Όλες οι φλυαρίες αυτών των κυρίων για ειρηνική κοινωνικοποίηση σ' ένα και μόνο σκοπό αποβλέπουν: να αποτρέψουν τους εργάτες από επαναστατικές ενέργειες και από την κοινωνική επανάσταση.
15. Για να παραπλανήσουν τους εργάτες και να ξυπνήσουν μέσα τους μικροαστικές ορέξεις, προβάλλουν την ιδέα της συμμετοχής τους στα κέρδη, δηλαδή την απόδοση στους εργάτες ενός μικρού μέρους από την υπεραξία που αυτοί δημιουργούν - αυτό το σύνθημα της εργατικής διαφθοράς πρέπει να κριτικαριστεί αυστηρά και αμείλιχτα. («Όχι συμμετοχή στα κέρδη, κατάργηση των καπιταλιστικών κερδών», αυτό είναι το σύνθημα των επαναστατικών συνδικάτων).
16. Για να παρεμποδίσουν ή να τσακίσουν τη μαχητική δύναμη της εργατικής τάξης, τα αστικά κράτη επωφελήθηκαν από τη δυνατότητα να στρατιωτικοποιήσουν προσωρινά ορισμένα εργοστάσια ή ολόκληρους κλάδους της βιομηχανίας με το πρόσχημα να υποστηρίξουν βιομηχανίες ζωτικής σημασίας. Τα αστικά κράτη, προβάλλοντας την ανάγκη να προφυλαχτούν όσο είναι δυνατόν από τις οικονομικές αναστατώσεις, έθεσαν σε εφαρμογή το συναλλαγματικό έλεγχο και τις επιτροπές υποχρεωτικής συμφιλίωσης. Επίσης, προς το συμφέρον του κεφαλαίου και για να ρίξουν ολοκληρωτικά στις πλάτες των εργαζομένων τα πολεμικά βάρη, εφάρμοσαν ένα καινούργιο σύστημα είσπραξης των φόρων - τους παρακρατάει από το μεροκάματο του εργάτη ο εργοδότης, που έτσι παίζει το ρόλο φοροεισπράκτορα. Τα συνδικάτα πρέπει να αγωνιστούν με τον πιο επίμονο τρόπο εναντίον αυτών των κυβερνητικών μέτρων που δεν εξυπηρετούν παρά μόνο τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης.
17. Τα επαναστατικά συνδικάτα που αγωνίζονται να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας, να υψώσουν το επίπεδο ζωής των μαζών, να εφαρμόσουν τον εργατικό έλεγχο, πρέπει να έχουν πάντοτε υπ’ όψη τους ότι μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού όλα αυτά τα προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν - επίσης πρέπει, αποσπώντας σιγά σιγά παραχωρήσεις από τις κυρίαρχες τάξεις, αναγκάζοντάς τες να εφαρμόζουν την κοινωνική νομοθεσία, να τονίζουν καθαρά στους εργάτες ότι μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου μπορούν να λύσουν το κοινωνικό πρόβλημα. Γι’ αυτό καμιά μεμονωμένη ενέργεια, καμιά μερική απεργία και ούτε η παραμικρή σύγκρουση δεν πρέπει να περνούν χωρίς να επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη. Τα επαναστατικά συνδικάτα πρέπει να γενικεύουν αυτές τις συγκρούσεις υψώνοντας συνεχώς το επίπεδο σκέψης των εργατικών μαζών ως την ανάγκη και το αναπόφευκτο της κοινωνικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου.
18. Κάθε οικονομικός αγώνας είναι αγώνας πολιτικός, δηλαδή αγώνας που διεξάγεται από ολόκληρη τάξη. Έτσι, όσο σημαντικά κι αν είναι τα εργατικά στρώματα που αγκαλιάζει ο αγώνας, δεν μπορεί αυτός να είναι πραγματικά επαναστατικός, δεν μπορεί να πραγματοποιείται με το μάξιμουμ των ωφελημάτων για την εργατική τάξη στο σύνολο της, παρά μόνο αν τα επαναστατικά συνδικάτα βαδίζουν χέρι χέρι και σε στενή συνεργασία με το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας. Η θεωρία και η πρακτική της διαίρεσης της δράσης της εργατικής τάξης σε δυο αυτόνομα κομμάτια είναι πολύ ολέθρια και καταστρεπτική, ιδιαίτερα στη σημερινή επαναστατική στιγμή. Κάθε δράση απαιτεί μια συγκέντρωση των δυνάμεων στο ανώτατο σημείο, κι αυτό είναι δυνατό μόνο με την ανώτατη ένταση όλης της επαναστατικής ενεργητικότητας της εργατικής τάξης, δηλαδή όλων των κομμουνιστικών και επαναστατικών της στοιχείων. Μεμονωμένες ενέργειες του κομμουνιστικού κόμματος και των επαναστατικών συνδικάτων είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία και καταστροφή. Γι’ αυτό η ενότητα δράσης, ο οργανικός δεσμός ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα και τα εργατικά συνδικάτα αποτελούν την προϋπόθεση της επιτυχίας στον αγώνα εναντίον του καπιταλισμού.
