Στις 9/11, το αυτόνομο
κοινοβούλιο της Καταλονίας, με 72 ψήφους υπέρ και 63 κατά, ενέκρινε διακήρυξη
για την έναρξη της διαδικασίας δημιουργίας ανεξάρτητου καταλανικού κράτους. Στο
κείμενο δηλώνεται ότι το καταλανικό κοινοβούλιο πλέον «δεν υπόκειται στις
αποφάσεις των ισπανικών θεσμών και ιδιαίτερα εκείνων του Ανώτατου Δικαστηρίου»
και ότι η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας θα γίνει το αργότερο σε 18 μήνες. Ωστόσο,
οι πολιτικές δυνάμεις που τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας είναι εξαιρετικά
ετερόκλητες. Ο συνασπισμός «Μαζί για το Ναι» (διαθέτει 62 έδρες) αποτελείται
από το δεξιό αστικό κόμμα CDC (Δημοκρατική Σύγκλιση της Καταλονίας) και την ERC
(Ρεπουμπλικάνικη Αριστερά Καταλονίας), που στο βωμό του «εθνικού σκοπού»
συμμάχησε με τους δεξιούς εθνικιστές και τον ηγέτη τους Αρτούρ Μας, παρά τη
νεοφιλελεύθερη και αντιλαϊκή πολιτική τους. Σημαντικό ρόλο παίζει η
«Υποψηφιότητα Λαϊκής Ενότητας» (CUP), όπου συμμετέχει σχεδόν όλη η καταλανική
άκρα αριστερά και εξέλεξε 10 βουλευτές (μέχρι το 2011 ήταν εκτός κοινοβουλίου).
Η CUP αρνείται να στηρίξει μια κυβέρνηση συνεργασίας με το CDC – έτσι δεν έχει
σχηματιστεί νέα αυτόνομη καταλανική κυβέρνηση, με ανοιχτό το ενδεχόμενο νέων
εκλογών! Κατά της ανεξαρτησίας ψήφισαν οι βουλευτές του δεξιού Λαϊκού Κόμματος,
του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΣΚ) και των νεοφιλελεύθερων «Πολιτών», με θλιβερό
συνοδοιπόρο το Podemos, που περιορίζεται να ψελλίζει ότι επιδιώκει τη διεξαγωγή
δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Καταλονίας.
Η αντιδραστική κυβέρνηση της
Μαδρίτης απάντησε άμεσα με προσφυγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο, που κήρυξε
άκυρη τη διακήρυξη της καταλανικής βουλής. Πιθανότατα, το επόμενο βήμα της
καστιλιάνικης εθνικιστικής δεξιάς και του πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι θα είναι η
επίκληση του άρθρου 155 του ισπανικού Συντάγματος, που προβλέπει ακόμα και
πλήρη κατάλυση της καταλανικής αυτονομίας. Φυσικά, όλα αυτά για να επιβληθούν
χρειάζονται τη δύναμη των όπλων: οι απειλές του υπουργού Άμυνας κατά της
Καταλονίας είναι συνεχείς. Παράλληλα, το ΣΚ συναγωνίζεται επάξια τη Δεξιά, με
δηλώσεις όπως του «ιστορικού ηγέτη» του, Φελίπε Γκονσάλες, ότι «η αυτοδιάθεση
ήταν η πολιτική του Στάλιν για να στέλνει εκατομμύρια στα γκουλάγκ»(!), και του
άλλοτε «δεξιού χεριού» του, Αλφόνσο Γκέρα, ότι οι καταλανοί «στασιαστές» θα
πρέπει να αντιμετωπιστούν όπως το 1934, δηλαδή όταν ο καθοδηγούμενος από
φασίστες στρατηγούς ισπανικός στρατός εισέβαλε στο καταλανικό κοινοβούλιο. Οι
στρατιωτικές απειλές συνοδεύονται από τους απαραίτητους οικονομικούς εκβιασμούς
(για κλείσιμο τραπεζών, μεταφορά επιχειρήσεων σε άλλες χώρες, κατάρρευση της
καταλανικής οικονομίας κ.λπ.) από την αστική τάξη, σε απόλυτη σύμπνοια με τους
ιμπεριαλιστές της Ε.Ε., όπως έγινε στα δημοψηφίσματα σε Ελλάδα και Σκωτία. Την
κακόφωνη χορωδία αστικών κομμάτων, επιχειρηματιών, στρατού, καθολικής εκκλησίας
και ιμπεριαλιστών σιγοντάρουν η ρεφορμιστική αριστερά (Podemos, ΚΚ Ισπανίας/Ενωμένη
Αριστερά) και οι γραφειοκράτες των μεγαλύτερων συνδικάτων, δηλώνοντας ότι η
ανεξαρτησία «δεν είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων». Η καταλανική αστική
τάξη σαφέστατα δεν επιδιώκει την ανεξαρτησία, αλλά να διαπραγματευθεί με τη
Μαδρίτη μια σημαντική διεύρυνση της αυτονομίας.
Ο λαός της Καταλονίας
εμφανίζεται, τουλάχιστον σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, διχασμένος σχετικά με το
ζήτημα της ανεξαρτησίας, κάτι που οφείλεται, πέρα από τους εκβιασμούς, και στο
γεγονός ότι μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης είναι εσωτερικοί μετανάστες από
φτωχότερες περιοχές της ισπανικής επικράτειας. Ακριβώς όμως για τους παραπάνω
λόγους, παρουσιάζεται μια εξαιρετική ευκαιρία στις ριζοσπαστικές δυνάμεις του
εργατικού κινήματος και πολύ περισσότερο στους επαναστάτες μαρξιστές να δώσουν
στον αγώνα της καταλανικής ανεξαρτησίας καθαρό ταξικό περιεχόμε- νο, που είναι
και η αναγκαία συνθήκη για τη νικηφόρα έκβασή του. Το καταλανικό εθνικό ζήτημα
κάθε άλλο παρά βρισκόταν στην κορυφή της ατζέντας, μέχρι πριν 3–4 χρόνια, όταν
οι μνημονιακές πολιτικές των κυβερνήσεων της Μαδρίτης συνοδεύτη- καν από
πολλαπλασιασμό των εθνικιστι- κών προκλήσεων κατά των Καταλανών, των Βάσκων και
άλλων εθνοτήτων. Όσο όμως κλιμακώνονταν τα παραπάνω, τόσο προχωρούσε η
ριζοσπαστικοποίηση των καταλανικών μαζών. Ήταν ακριβώς αυτή και οι ογκώδεις
λαϊκές κινητοποιήσεις που προκάλεσε, που ανάγκασαν την αυτόνομη κυβέρνηση του
νεοφιλελεύθερου Μας να ανοίξει τους «ασκούς του Αιόλου» –έστω και σε «θεσμικό»
επίπεδο–, ενώ οδήγησαν και στην εκτόξευση της CUP. Οι κατά βάση ακροαριστερές
δυνάμεις της, παρά τις μεγάλες πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες τους,
εκφράζουν τους πόθους των Καταλανών εργαζομένων και φτωχών για απαλλαγή από τη
βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική του Ραχόι και των συνοδοιπόρων του και –το
σημαντικότερο– εντάσσουν την ανεξαρτησία σε μια προοπτική ρήξης με την ΕΕ.
Άμεση συνέπεια των παραπάνω ήταν ότι η διακήρυξη της καταλανικής βουλής
συνοδευόταν από ένα παράρτημα, που προβλέπει μεταξύ άλλων «πρόσβαση των πολιτών
σε φτηνή ενέργεια, στέγαση, υγεία, εκπαίδευση», προστασία «των δικαιωμάτων των
πολιτικών προσφύγων από ξένες χώρες» και του δικαιώματος των γυναικών στην
άμβλωση, καθώς και ένα «σχέδιο σοκ για την καταπολέμηση της φτώχειας». Δεν
πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η αντίδραση του μοναρχικού καθεστώτος
της Μαδρίτης και των ιμπεριαλιστών της ΕΕ θα είναι ανελέητη. Η αναπόφευκτη
πλέον σύγκρουση αφορά τα συμφέροντα των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη και όχι
μόνο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο και απέναντι
στην εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ, η Ο.Κ.Δ.Ε., διοργανώνει ανοιχτές εκδηλώσεις για
το θέμα της Καταλονίας με ομιλητή τον σύντροφο Josep Lluis, αγωνιστή της
επαναστατικής τροτσκιστικής οργάνωσης Lucha Internationalista (Διεθνιστική
Πάλη).
