Το συνδικαλιστικό κίνημα βουλιάζει στην κρίση, στην αποσύνθεση και
στην παρακμή
100 χρόνια μετά την ίδρυσή της, η ΓΣΕΕ, η
κορυφαία συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας, που η ίδρυση και στερέωσή της στοίχισε αμέτρητες θυσίες στην εργατική τάξη,
βυθίζεται σε μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις της, με έντονα εκφυλιστικά
σημάδια, της σήψης και της παράλυσης, ως αποτέλεσμα και έκφραση της βαθιάς
κρίσης που βιώνει το συνδικαλιστικό κίνημα (ΣΚ) - με κύρια ευθύνη της
αστικοποιημένης και σταλινικής ηγεσίας της, καθιστώντας το ανίκανο να παρέμβει
έστω και στοιχειωδώς στην κολοσσιαία επίθεση που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη από
το κεφάλαιο και την ΕΕ.
Το 37° Συνέδριο της ΓΣΕΕ θα διεξάγοναν από τις
14 Μάρτη έως και τις 17 Μάρτη σε θέρετρο στην Καλαμάτα μακριά από τους
εργαζόμενους και τα προβλήματά τους, με την συμμετοχή 350 συνέδρων, που
εκπροσωπούσαν 146 Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες. Εν μέσω καταγγελιών για
εκτεταμένη νοθεία στην εκλογή δεκάδων αντιπροσώπων, για εργοδοτική ανάμειξη και
παρέμβαση στις εσωτερικές εκλογικές διαδικασίες των συνδικάτων, για ανάδειξη
διευθυντικών στελεχών από τις εκλογές δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών
οργανώσεων, επικλήσεων για παρέμβαση των ΜΑΤ της αστυνομίας, των δικαστικών αρχών
και του κράτους … και νόθους συνέδρους, βίαιες πρακτικές/τραμπουκισμούς, το 37ο
Συνέδριο οδηγήθηκε στην ματαίωσή του. Στις 4/4 θα επιχειρηθεί εκ νέου η
διοργάνωσή του μετά από απόφαση συνεδρίασης της Ολομέλειας της διοίκησης.
Αυτά τα αποκρουστικά γεγονότα έρχονται ως
συνέχεια των εκφυλιστικών φαινομένων στις αρχαιρεσίες πρωτοβάθμιων σωματείων
και στα συνέδρια Εργατικών Κέντρων/Ομοσπονδιών ανά τη χώρα, που κλιμακώθηκαν
τους τελευταίους μήνες ενόψει του 37ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Λίγες μόλις μέρες
πριν, αντίστοιχη κατάληξη είχε το 38° Συνέδριο της ΟΙΥΕ, της μεγαλύτερης
ομοσπονδίας εργαζομένων της χώρας.
Συνέδριο «βίας και νοθείας»…
Πριν από αυτή την κατάληξη είχε προηγηθεί ένα
σκληρό παζάρι μηχανισμών μεταξύ όλων των γραφειοκρατών, για το μοίρασμα των «καρεκλών»,
όπως έκαναν σε κάθε συνέδριο. Το ΠΑΜΕ, επικαλούμενο τους 53 νόθους
αντιπροσώπους, διευθυντές και εργοδότες, φαινόμενα που δήθεν ανακάλυψε, λες και
συμβαίνουν για πρώτη φορά ή δεν ανήκουν και στη δική του πρακτική, έβαλε
μπροστά το οργανωμένο σχέδιο του για την
βίαιη διάλυση του Συνεδρίου, διαβλέποντας την πιθανότατη συρρίκνωση των
δυνάμεών του. Άλλωστε τις προηγούμενες μέρες διακήρυττε αυτή την απόφασή του,
καλώντας σε πανελλαδική κινητοποίηση την μέρα έναρξης του Συνεδρίου με σύνθημα
«Έξω οι εργοδότες από τα Σωματεία», χαρακτηρίζοντάς το ως «συνέδριο νόθων και
εργοδοτών» κ.ά.
Με όλα αυτά έδωσε μια
καλή δικαιολογία στους γραφειοκράτες ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΕΑΚ να ζητήσουν από την
αστυνομία και τα ΜΑΤ περιφρούρηση των διαδικασιών του συνεδρίου, με αποτέλεσμα
στο συνέδριο να είναι παρόντες αστυνομία και εισαγγελέας.
Είναι περιττό και αηδιαστικό να ασχοληθούμε
περισσότερο με όλες τις αθλιότητες της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που μόνο απαξία
προκαλούν στους σκοπούς, στις αρχές και στα οράματα του συνδικαλιστικού και
εργατικού κινήματος.
Εργοδοτικός συνδικαλισμός και σταλινικοί γραφειοκράτες διασπούν το
ΣΚ
Η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία
ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΕΑΚ και η σταλινική γραφειοκρατία του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ είναι εξίσου
υπεύθυνες για αυτή την αθλιότητα. Είναι εξίσου υπεύθυνοι για την διάλυση των
οργάνων του ΣΚ, για τον εκφυλισμό και την βία που έχουν επιβάλει στα Συνδικάτα,
για το ότι φέρνουν ολοένα και πιο κοντά στο εσωτερικό τους το αστικό κράτος και
τους μηχανισμούς καταστολής.
Στα περίπου 40 χρόνια ζωής της, η αστικοποιημένη
συνδικαλιστική γραφειοκρατία είχε πάντα την ίδια σχεδόν πολιτική, προσπαθώντας
να κρατά υποταγμένα τα συνδικάτα και το συνδικαλιστικό κίνημα στο κράτος,
αφοπλίζοντας πολιτικά και πρακτικά τους εργαζόμενους. Με την διατήρηση πλαισίων
που έκαναν αδύνατη την είσοδο των πιο άγρια εκμεταλλευόμενων εργαζομένων στα
συνδικάτα, εμποδίζοντας ή υπονομεύοντας κάθε σοβαρή απεργιακή κινητοποίηση και
αντικαθιστώντας τη με μία πολιτική «συμβάσεων μακράς διαρκείας» ή «κοινωνικού
διαλόγου», υποχρεώνοντας την εργατική τάξη να έρχεται σε υποχρεωτικές
«διαιτησίες» και να καταφεύγει στην «προστασία» του κράτους. Εμποδίζοντας την
ένωση των διάφορων κλάδων των εργαζομένων για έναν γενικό αγώνα της τάξης.
Διασπώντας τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες, προσπαθώντας να υποτάξει ή και
να διαλύσει κάθε μορφή αυτοοργάνωσης των εργαζομένων (δημιουργία αυτόνομων
οργάνων, επιτροπών, κ.ά.).
Είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την αμαύρωση του συνδικαλισμού στα
μάτια της εργατικής τάξης, την απαξίωση και την υποβάθμιση της ΓΣΕΕ και των Συνδικάτων.
Με την πολιτική τους τα μετατρέπουν από όργανα αυτοοργάνωσης των εργαζομένων,
σε όργανα έκφρασης της πολιτικής των εργοδοτών, της αστικής τάξης, του
κεφαλαίου, της ΕΕ και των μνημονίων, για να καταλαμβάνουν οι ίδιοι καρέκλες,
επιχορηγήσεις από το κράτος και την ΕΕ κ.ά. Το «ΝΑΙ» στο
δημοψήφισμα του 2015, η «Κοινωνική Συμμαχία» με εργοδοτικές ενώσεις (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ,
ΕΣΕΕ,ΤΕΕ, Οικονομικό Επιμελητήριο, υιοθέτηση εργοδοτικών αιτημάτων κ.α.), είναι
οι τελευταίες –μέχρι σήμερα– πράξεις μιας γενικά πολιτικής «ταξικής
συνεργασίας» και «ταξικής ειρήνης», που συμπληρώνουν συνεχώς τη συνεπή και
μακρά πορεία προδοτικών ενεργειών και εκφυλισμού της γραφειοκρατικής ηγεσίας
της ΓΣΕΕ.
Εξίσου υπεύθυνοι είναι και οι σταλινικοί γραφειοκράτες, που
πατώντας πάνω στον πολιτικό και οργανωτικό εκφυλισμό που προκάλεσαν οι
ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΕΑΚ στη ΓΣΕΕ και στα Συνδικάτα, προσπαθούν να αυτοπροβληθούν ως οι
ταξικές δυνάμεις/υπερασπιστές των εργαζομένων, που θα επιφέρουν την κάθαρση
μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Την ίδια στιγμή προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες
στο αστικό κράτος και στους εργοδότες. Με τα διασπαστικά σωματεία ή σκέτα
«φαντάσματα» του ΠΑΜΕ, τις χωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες, τις
κατ’ επίφαση «απεργίες» (12 Γενάρη, 2 Ιούνη 2018), τις κομματικές παρελάσεις χωρίς
σχέδιο και προοπτική, την ηττοπάθεια που
σπέρνει ότι «οι αγώνες δεν μπορούν να
νικήσουν μέσα στον καπιταλισμό» και τις αυταπάτες ότι «η ανάπτυξη έρχεται αλλά… δεν θα είναι δίκαιη»! Καταγγέλλει τον
εργοδοτικό συνδικαλισμό, αλλά χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους. Ψηφίζει κι αυτό
απλά τις 24ωρες απεργίες-τουφεκιές της ΓΣΕΕ,
ενώ σε κάθε κρίσιμη στιγμή πολέμησε λυσσαλέα την Γενική Απεργία
Διαρκείας. Στα σωματεία φαντάσματα/σφραγίδες γράφει διευθυντές και
προϊστάμενους, κάνει νοθείες και μαγειρέματα για να διαμορφώνει τους
συσχετισμούς όπως το βολεύει, γράφει άνεργους φοιτητές, αγρότες και
συνταξιούχους. Στο Συνδικάτο Οικοδόμων οι εργολάβοι, μικροί και μεγάλοι,
αποτελούν ένα μεγάλο μέρος των μελών του, την ίδια στιγμή που καταγγέλλει τους
συνέδρους-«μαϊμούδες», τα «συνδικάτα των εργοδοτών και των διευθυντών» κ.ά.
Χαρακτηριστική επίσης είναι η πρόσφατη
πρόταση νόμου του ΚΚΕ για το ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, που
νομιμοποιεί την συμμετοχή διευθυντών στις εκλογικές διαδικασίες των σωματείων.
Καταφεύγει συνεχώς στο αστικό κράτος, προσφεύγοντας στα αστικά δικαστήρια
ενάντια σε όσες δυνάμεις δεν ελέγχει και ζητά τον διορισμό διοικήσεων από το
κράτος στα συνδικαλιστικά όργανα!
Τα τελευταία χρόνια οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν
επιδοθεί σε μια προσπάθεια υφαρπαγής σωματείων με αθέμιτες μεθόδους, και κυρίως
με την ωμή φυσική βία και τους τραμπουκισμούς ή διάλυσής τους όταν δεν τα
καταφέρνουν.
Τεράστιες ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση έχει
και η άθλια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όχι
μόνο επειδή πρόδωσε την εργατική τάξη, ψηφίζοντας Μνημόνια, ενισχύοντας το
Μνημονιακό καθεστώς και το Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης (ΝΣΕ). Αλλά και επειδή
σιγοντάρει αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα, για να ενισχύσει την παράλυση της ΓΣΕΕ και των
συνδικαλιστικών οργάνων και να επιταχύνουν την
διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο πως είναι η
μοναδική κυβέρνηση μεταπολιτευτικά, που δεν έχει συναντήσει την ηγεσία της
ΓΣΕΕ.
Αυτή η μάχη μεταξύ των γραφειοκρατών, δυστυχώς
μαίνεται στις πλάτες των εργαζομένων σε μία περίοδο εξαιρετικά δύσκολη και
επικίνδυνη. Την στιγμή που η εργατική τάξη συνθλίβεται καθημερινά από το
μνημονιακό καθεστώς και το ΝΣΕ, το βιοτικό της επίπεδο συντρίβεται και η ίδια
εξοντώνεται από την «επιδημία» των εργατικών δυστυχημάτων/δολοφονιών, δέχεται
άλλο ένα τεράστιο χτύπημα: η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας, που
θα έπρεπε να είναι το όπλο της για την υπεράσπιση των συμφερόντων της,
βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κρίση και την αποσύνθεση. H εργατική τάξη δεν θα συγχωρήσει ποτέ, το
έγκλημα που διαπράττουν ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, χέρι-χέρι
με τους σταλινικούς γραφειοκράτες.
Καθόλου όμως δεν
βοηθούν και όσες δυνάμεις του
εργατικού κινήματος, προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση παράλυσης,
σήψης και παρακμής του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος, συμπαρατάσσονται
με την μια ή την άλλη πλευρά. Το αντίθετο, με το να δικαιολογούν τον ένα ή τον
άλλον γραφειοκράτη, σε αυτή την αντιπαράθεση γραφειοκρατικών μηχανισμών,
γίνονται μέρος του προβλήματος ενισχύοντας την διάσπαση, την διάλυση και τον
εκφυλισμό.
Έτσι π.χ. το ΝΑΡ
τοποθετείται όλο και πιο ανοιχτά ενάντια στην αναγκαιότητά της πάλης στα όργανα
του ΣΚ προτάσσοντας ένα «άλλο κέντρο
αγώνα, απέναντι σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-Ομοσπονδίες». Διαβάζουμε στην ανακοίνωση για
το συνέδριο της ΟΙΥΕ (25/2/2019): «Η
ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, μια σειρά από μεγάλες ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, δεν είναι
απλά μια «γραφειοκρατία», αλλά αποτελούν φορείς εμπέδωσης και προώθησης της
αστικής πολιτικής …. Είναι μηχανισμοί υποταγής, ταξικής ειρήνης και συνεργασίας
με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του και μπαίνουν εμπόδιο στην οργάνωση του
ταξικού αγώνα» ή στην ανακοίνωση ενόψει του συνεδρίου της ΓΣΕΕ (13/3/2019) «όποιος θεωρεί πως έχει μέλλον ο αγώνας για την αλλαγή των συσχετισμών
και οι μάχες μηχανισμών στο τερατούργημα της ΓΣΕΕ και στα νόθα συνέδρια, είναι
μακριά νυχτωμένος. Μάλιστα είναι μάχη αρκετά επιζήμια όταν επιχειρεί να
προσδώσει ταξικό επικάλυμμα στον αστικοποιημένο – κρατικό συνδικαλισμό»
κ.ά. Τα λένε αυτά αυτοί που καταφέρονταν ενάντια στις επιτροπές αγώνα.
Υποτιμούν με
αυτό τον τρόπο το γεγονός ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία κρατά ακόμα στα
χέρια της τα πιο σημαντικά κομμάτια της οργανωμένης εργατικής τάξης. Υποτιμούν
την ιστορικότητα της ΓΣΕΕ και των συνδικάτων, το ρίζωμα που έχουν μέσα στην
οργανωμένη εργατική τάξη, δεν τα αντιλαμβάνονται ως εργαλεία
αυτοοργάνωσης/σχολεία της εργατικής τάξης, όπως επίσης υποτιμούν τις
δυνατότητες που έχουν οι εργαζόμενοι, όταν το αποφασίσουν, να ξεπεράσουν την
συνδικαλιστική γραφειοκρατία είτε μέσα στα συνδικάτα είτε με άλλα όργανα
αυτοοργάνωσης. Δεν καταλαβαίνουν ότι είναι εντελώς διαφορετικό αν η
συνδικαλιστική γραφειοκρατία ξεπερνιέται από τους εργαζόμενους, από το να
διαλύεται το ΣΚ αφήνοντας μόνο συντρίμμια και κενό; Δεν βλέπουν ότι αυτό το
κενό, το πρόβλημα της ενότητας των εργαζομένων δεν μπορεί να λυθεί με μικρομεγαλισμούς,
με τον τρομερό κατακερματισμό και της παραμικρής κινητοποίησης, όπως έχει γίνει
συνήθεια; Και μάλιστα ενώ επιμένουν να αθροίζουν το ΠΑΜΕ στις «ταξικές
δυνάμεις»;
Έτσι το μόνο που
καταφέρνουν είναι να ενισχύουν την διάσπαση που επιβάλουν οι γραφειοκράτες στο
συνδικαλιστικό κίνημα, με αποτέλεσμα να σκορπίζεται η οποιαδήποτε δυνατότητα
συγκέντρωσης και ενίσχυσης των εργατικών αντιστάσεων που εκφράζονται εδώ ή
εκεί. Κινούμενες εντελώς αντίθετα οι δυνάμεις του ΣΕΚ, στο συνδικαλιστικό
κίνημα έχουν μία τακτική ακολουθητισμού απέναντι στην συνδικαλιστική
γραφειοκρατία, μη βλέποντας ουσιαστικά κανένα θέμα ρήξεων μαζί της. Γι’ αυτό άλλωστε
σχεδόν σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις και όχι μόνο, συντάσσεται μαζί της
ή καλεί την
ηγεσία της ΠΑΣΚΕ «να κλιμακώσει και να συντονίσει τους απεργιακούς αγώνες».
Αγώνας για την ενότητα –
Ενότητα στους αγώνες
Για μία πραγματική
ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του ΣΚ
Αυτή η
αποτρόπαια κατάσταση δεν πρόκειται να σταματήσει, πόσο μάλλον να αντιστραφεί,
αν οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στα συμφέροντα των εργαζομένων και πιο ειδικά
οι επαναστατικές/κομμουνιστικές δυνάμεις δεν παλέψουν για την ενότητα μέσα στο συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα πάνω στην
ταξική ανεξαρτησία, για την ενότητα μέσα στους αγώνες και πάλη για την ενότητα.
Υπερασπίζοντας έμπρακτα την ανεξαρτησία των συνδικάτων, την εργατική
δημοκρατία, το σεβασμό των αποφάσεων των μορφών αυτοοργάνωσης των εργαζομένων
και τον ανακλητό χαρακτήρα των εκλεγμένων στα όργανα αντιπροσώπων.
Με
αποφασιστικότητα οργανώνουμε σε μορφές αυτοοργάνωσης (συνδικάτα, επιτροπές
αγώνα κ.ά.) την εργατική τάξη και τα πληβειακά στρώματα όπου υπάρχει ανάγκη,
ακόμη και σε ρήξη με τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Υπερασπίζοντας αδιάκοπα
τα συμφέροντα της, ιδιαίτερα των πιο αδύνατων κομματιών της, την ιστορία του
συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος, ως μέρος της συνολικής συνείδησης της
εργατικής τάξης, απέναντι σε όλους όσους την δυσφημούν ή απέναντι σ’ αυτούς που
τη μηδενίζουν. Προωθώντας τις αξίες και τις αρχές της εργατικής κουλτούρας, το
συλλογικό χαρακτήρα της εργατικής τάξης απέναντι στον ατομικό εγωισμό της
αστικής τάξης, στην αδιαφορία, στον ανταγωνισμό, στην αλαζονεία, στην
καταρράκωση των ηθικών και πνευματικών αξιών στη διαφθορά, στην σήψη μαζί με
την ταυτόχρονη καταγγελία και ανειρήνευτο πόλεμο ενάντια στον εργατοπατερισμό
και τον γραφειοκρατισμό, τον κρατικό ή κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Αυτές είναι και
οι απαραίτητες προϋποθέσεις για μία πραγματική
ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του εργατικού κινήματος, που θα αποκαταστήσει
τα Συνδικάτα ως δομές αυτοοργάνωσης της εργατικής τάξης και θα επαναφέρει την
βαρύτητα και την σημασία τους στα μάτια των εργαζομένων. Η μόνη λύση που μπορεί να ξηλώσει όλους τους
γραφειοκράτες από τις θέσεις τους, να περιφρουρήσει πραγματικά τα Σωματεία. Για
ένα συνδικαλιστικό κίνημα αποτελεσματικό και νικηφόρο, για Συνδικάτα πραγματικά
εργαλεία αντίστασης και αγώνα που θα εξυπηρετούν και θα επιβάλουν τα συμφέροντα
της τάξης μας. Για μια πραγματική, μαχητική και αποτελεσματική αντεπίθεση των
εργαζομένων.
