Η υπουργός εργασίας Νίκη Κεραμέως παρουσίασε με πανηγυρικό τρόπο το νέο
νομοσχέδιο με τίτλο «Δίκαιη Εργασία για Όλους: Απλοποίηση της Νομοθεσίας
– Στήριξη στον Εργαζόμενο – Προστασία στην Πράξη». Ούτε λίγο ούτε πολύ
υποστήριξε πως είναι ένα νομοσχέδιο κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες των
εργαζομένων και απαντάει στο αίτημά τους για περισσότερη δουλειά…
Πραγματικά, η νεοφιλελεύθερη σχολή του ψεύδους και της παραποίησης δεν
σταματά να κάνει το άσπρο μαύρο, να αντιστρέφει την πραγματικότητα, να
παραπλανά και να παραπληροφορεί. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πειστούν ότι
είναι για το καλό τους, να αποδεχθούν τις συνέπειες ενός ακόμη
αντεργατικού νομοθετικού τερατουργήματος, του τρίτου μέσα στην εξαετή
μέχρι σήμερα διακυβέρνηση της ΝΔ. Σταδιακά αλλά σταθερά, σε συνέχεια των
νόμων Χατζηδάκη και Γεωργιάδη οι νεοφιλελεύθεροι άρπαγες συνεχίζουν να
ξηλώνουν ό,τι είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι με αγώνες και είχε
ενσωματωθεί στην εργατική νομοθεσία και πάντα λένε ότι είναι “για το
καλό μας”.
Με προεξάρχουσα την Κεραμέως αυτή τη φορά, στοχεύουν να
νομιμοποιήσουν με πολύ συγκεκριμένα άρθρα του νομοσχεδίου την εργασιακή
ζούγκλα που ισχύει άτυπα σήμερα, να ανοίξουν νέους δρόμους για ακόμη
χειρότερες συνθήκες εργασίας, να δώσουν ισχύ νόμου στην εργοδοτική
αυθαιρεσία. Αυτή είναι η ουσία της προσπάθειάς τους και όχι η διασφάλιση
των συμφερόντων των εργαζομένων.
Τα ψέματά τους είναι εξόφθαλμα και προκλητικά:
1)
Ο εργαζόμενος είναι “ελεύθερος” να εργαστεί 13ώρες (στην πραγματικότητα
15 ώρες μαζί με τις ώρες μετακίνησης) ημερησίως σε έναν εργοδότη αντί
σε δύο όπως ίσχυε μέχρι τώρα και να ενισχύσει υποτίθεται το εισόδημά
του. Η αθλιότητα των επιχειρημάτων της κυβέρνησης σε όλο της το
μεγαλείο! Δεν είναι ελεύθερη επιλογή του εργαζόμενου ο εξαναγκασμός σε
δουλειά μέρα – νύχτα για ένα γλίσχρο μισθό. Η μόνη ελευθερία που
παρέχεται είναι στον εργοδότη να εκμεταλλεύεται χωρίς όρια τους
εργαζόμενους που δουλεύουν γι’ αυτόν επιβάλλοντας 13ωρο συνεχούς
απασχόλησης ή τροποποιώντας το πρόγραμμα εργασίας κάθε εβδομάδα και
δίνοντας ρεπό έναντι απλήρωτων υπερωριών. Η διευθέτηση του χρόνου
εργασίας, έτσι όπως σχεδιάζεται, διαλύει κάθε σταθερότητα και
προγραμματισμό για ανάπαυση, αναπλήρωση δυνάμεων, προσωπική ζωή και
ανάπτυξη του εργαζόμενου. Γιατί δεν είναι δυνατόν να φροντίσει κανείς
ούτε τον εαυτό του, ούτε την οικογένειά του εργαζόμενος από την αυγή ως
τη νύχτα ή χωρίς να γνωρίζει με τι ωράριο θα δουλέψει τις επόμενες
ημέρες! Ούτε ο γονιός να καταδικάζεται να βλέπει τα παιδιά του μία ημέρα
την εβδομάδα γιατί απλά τις άλλες δεν θα προλαβαίνει! Η βαρβαρότητα των
δουλικών σχέσεων εργασίας του 19ου αιώνα επιστρέφει, ενώ η κληρονομιά
του Σικάγου και των εργατικών αγώνων, η εμβληματική κατάκτηση του
οχτάωρου επιχειρείται να θαφτούν κάτω από τα συντρίμμια που αφήνουν πίσω
τους οι νεοφιλελεύθεροι αγριάνθρωποι και η “προσαρμογή στις ανάγκες της
αγοράς και των επιχειρήσεων”.
2) Η περίφημη
“ενίσχυση” του εισοδήματος του εργαζομένου αποδεικνύεται ελεεινή
προσπάθεια εξαπάτησης. Πρώτα απ’ όλα είναι ψέμα, και μάλιστα από τα
χείλη της υπουργού, ότι οι ώρες επιπλέον του οκταώρου ημερησίως
αμείβονται υπερωριακά με προσαύξηση 40%. Η 9η ώρα θεωρείται υπερεργασία
και αμείβεται με προσαύξηση 20%. Αυτό όμως είναι το μικρότερο κακό.
Γιατί πρόκειται στη ουσία για μια ακόμα προσπάθεια ταπείνωσης των
εργαζομένων με δέλεαρ λίγα ευρώ παραπάνω. Τη στιγμή που οι μισθοί
βρίσκονται κάτω από το επίπεδο του 2011 και η ακρίβεια τους ψαλιδίζει
συστηματικά είναι ντροπή ο ισχυρισμός ότι οι εργαζόμενοι έχουν τη
δυνατότητα να ενισχύσουν το εισόδημά τους με το νέο νομοσχέδιο. Το
ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, και εδώ το νέο νομοσχέδιο “κουμπώνει” με την
προηγούμενη αντεργατική νομοθέτηση: την κατάργηση των ασφαλιστικών
εισφορών (από 6 Μαρτίου 2025) επί των προσαυξήσεων υπερεργασίας και
υπερωρίας. Άλλο ένα δώρο στους εργοδότες και άλλη μία καραμπινάτη κλοπή
στον εργατικό μισθό που είναι το σύνολο των αποδοχών και κρατήσεων και
όχι απλά τα λεφτά που παίρνουν οι εργαζόμενοι στο χέρι… Στην
πραγματικότητα, ο εργαζόμενος που απασχολείται υπερωριακά με αυτό το
καθεστώς υπονομεύει τα ασφαλιστικά ταμεία, την περίθαλψη και τη σύνταξή
του, το ίδιο του το μέλλον.
3) Ο ισχυρισμός ότι ο
εργαζόμενος έχει δικαίωμα να αρνηθεί την παροχή υπερωριακής εργασία
χωρίς τον φόβο της απόλυσης παίρνει χαρακτηριστικά Γκεμπελικής
προπαγάνδας. Επαναλαμβάνεται συνεχώς με σκοπό να παραπλανήσει τους
εργαζόμενους. Στην ουσία θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η
εφαρμογή των διατάξεων για το 13ωρο/15ωρο είναι στη διακριτική ευχέρεια
των εργαζόμενων! Τίποτα δεν είναι πιο μακριά από την αλήθεια αφού η
οργάνωση του χρόνου εργασίας εμπίπτει στο διευθυντικό δικαίωμα του
εργοδότη και σαφώς είναι υποχρεωτική για τον εργαζόμενο. Μάλιστα, το
ψέμα παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις αφού αποκρύπτεται ότι ο νόμος
Χατζηδάκη δίνει τη δυνατότητα σε επιχειρήσεις να λάβουν άδεια υπέρβασης
του νομίμου ορίου των 150 ωρών υπερωρία το χρόνο και άρα να εφαρμόζουν
τη 13ωρη εργασία κατά το δοκούν! Και κατά την πάγια τακτική των
νεοφιλελεύθερων, η πραγματικότητα αντιστρέφεται, αντί να πρέπει ο
εργοδότης να αποδείξει γιατί είναι αναγκαία η υπερωριακή απασχόληση,
πρέπει ο εργαζόμενος να αποδείξει ότι “καλόπιστα” δεν μπορεί να παράσχει
εργασία υπερωριακά ή αλλιώς ότι “δεν είναι ελέφαντας”. Η προστασία του
πιο αδύναμου μέρους, του εργαζόμενου, στη σχέση εργασίας παύει να ισχύει
και φυσικά η προστασία από την απόλυση δεν ισχύει!
4)
Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται με την κατάτμηση της θερινής άδειας
σε πενθήμερα, σε αντίθεση με το δεκαήμερο που ισχύει σήμερα, που
προσδίδει υποτίθεται ευελιξία στην οργάνωση των διακοπών των μισθωτών. Η
ευελιξία για μία ακόμα φορά αφορά τη λειτουργία των επιχειρήσεων και
όχι τους εργαζόμενους που φυσικά δεν θα ξεκουράζονται…
5)
Ευελιξία. Αυτή η “μαγική” λέξη συνοδευόμενη από την “απλοποίηση
διαδικασιών” απειλεί να ισοπεδώσει τις εργασιακές σχέσεις, τις
προσλήψεις και τις απολύσεις. Πρώτα απ΄ όλα θεσπίζονται συμβάσεις δύο
μόνο ημερών ώστε ο εργοδότης να βρίσκει άμεσα και χωρίς δεσμεύσεις από
τη μεριά του προσωπικό. Οι “εργαζόμενοι του Σαββατοκύριακου”, της
συνεχούς επισφάλειας είναι εδώ… Επιβάλλεται η ευέλικτη προσέλευση στην
εργασία κατά 120 λεπτά, που μπορεί να μην καταγράφονται στην ψηφιακή
κάρτα εργασίας όπως συμβαίνει συχνά. Ο εργοδότης θα μπορεί να απασχολεί
μόνιμα το προσωπικό του για ολόκληρα 10ωρα. Δίνεται ακόμα η δυνατότητα
υπερωριακής απασχόλησης στην εκ περιτροπής εργασία αντί να θεσμοθετηθεί η
μετατροπή της σε πλήρους απασχόλησης! Με λίγα λόγια οι εργαζόμενοι
καλούνται να ζουν για να δουλεύουν και όχι να δουλεύουν για να ζουν!
Όλα
αυτά δεν είναι τυχαία. Το νομοσχέδιο με τον ψευδεπίγραφο τίτλο είναι
μέρος της γενικότερης επίθεσης στην εργατική τάξη και τη νεολαία.
Συνδέεται οργανικά με τις αλλαγές στο Πειθαρχικό Δίκαιο των δημοσίων
υπαλλήλων και την προσπάθεια κατάργησης της μονιμότητας στον Δημόσιο
Τομέα, με τις διώξεις εκπαιδευτικών και συνδικαλιστών, με την καταστολή
στα Πανεπιστήμια. Με τα πρωτογενή πλεονάσματα και το χρέος, τις
καταστροφές, τα κρατικά εγκλήματα και τα σκάνδαλα, την ακρίβεια, τις
ιδιωτικοποιήσεις, τη βία, την καταστολή, τον πόλεμο και τη συμπόρευση με
τους σιωνιστές δολοφόνους. Η αντεργατική κυβέρνηση Μητσοτάκη μόνο αυτόν
τον δρόμο ξέρει και μπορεί να βαδίσει. Ένα βήμα τη φορά προς το Νέο
Σύστημα Εκμετάλλευσης, το ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Ένα βήμα
τη φορά προς τον πόλεμο…
Για να μπορούν να
συνεχίσουν να κυβερνούν με σκάνδαλα και καταχρήσεις, να συμπορεύονται με
τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, να κάνουν
πλάτες στους σιωνιστές δολοφόνους του Ισραήλ και να τους υποδέχονται για
τουρισμό και “επενδύσεις”… Αυτόν τον δρόμο που μας οδηγεί με μαθηματική
ακρίβεια στην καταστροφή και τον πόλεμο πρέπει να τον φράξουμε!
Δεν
είναι ανίκητοι, αντίθετα είναι αποδυναμωμένοι και απομονωμένοι από την
κοινωνία. Είναι όμως αποφασισμένοι να συνεχίσουν το καταστροφικό τους
έργο. Μέχρι να πέσουν. Μέχρι να τους ρίξουμε. Μπορούμε να το πετύχουμε,
μπορούμε να νικήσουμε. Το απέδειξε η γιγαντιαία κινητοποίηση για το
έγκλημα των Τεμπών στις 28 Φλεβάρη. Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος, ο
δρόμος του αγώνα. Πρέπει να τον βαδίσουμε μαχητικά, ενωτικά και
οργανωμένα. Να παλέψουμε με απεργίες – διαδηλώσεις – καταλήψεις –
επιτροπές αγώνα. Να αναζωογονήσουμε τα σωματεία μας μέσα στον αγώνα και
να κάνουμε πραγματικά εργαλεία πάλης ενάντια στη συμβιβασμένη
συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
