Με νέα αντιδραστική απόφασή του 682/2017,ο Άρειος Πάγος «ξαναχτυπά» επιβάλλοντας για μία ακόμη φορά τον δεσποτισμό των εργοδοτών ενάντια στους εργαζόμενους. Πιο συγκεκριμένα, η παραπάνω απόφαση του Άρειου Πάγου υπερασπίζεται το «διευθυντικό δικαίωμα» της εργοδοσίας να μετακινεί τους εργαζόμενους όπου θέλει και όπως θέλει, ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα ή τα γούστα της, ή το δεσποτισμό της, χωρίς αυτό να συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων στης σύμβασης εργασίας των εργαζομένων. Και επιπλέον παρανομεί γιατί καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις και την ίδια την αστική και συνταγματική νομιμότητα.
Να σημειώσουμε πως η βλαπτική μεταβολή είναι κάθε μεταβολή στη σχέση και τους όρους εργασίας του εργαζόμενου που του προκαλεί υλική ή ηθική ζημιά και έχει κριθεί από τα δικαστήρια. Αν και αφορά αποφάσεις αστικών δικαστηρίων, παρ’ ολ’ αυτά η κατοχύρωση της έννοιας της βλαπτικής μεταβολής έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο, ήταν ακόμη μία κατάκτηση που επέβαλαν οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους μεταπολιτευτικά και συνολικά μία εξέλιξη της εργατικής νομοθεσίας σε μία πιο προοδευτική κατεύθυνση.
Συγκεκριμένα, ο Άρειος Πάγος επικύρωσε εφετειακή απόφαση, με την οποία κρίθηκε νόμιμη η μετακίνηση μιας εργαζόμενης και μητέρας δύο ανήλικων παιδιών που εργαζόταν ως πωλήτρια σε κατάστημα εντός ιδιωτικού μουσείου από το κέντρο της Αθήνας σε άλλη περιοχή. Το σκεπτικό της απόφασης είναι αποκαλυπτικό:
«σε περίπτωση που η μονομερής αυτή μεταβολή των όρων εργασίας δεν είναι αντίθετη προς το νόμο και τους όρους της συμβάσεως και γίνεται κατ' ενάσκηση του διευθυντικού δικαιώματος, ο εργοδότης μπορεί να μεταβάλει τους όρους παροχής της εργασίας, έστω και σε βάρος του μισθωτού, ο οποίος προστατεύεται μόνο από τη διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ που απαγορεύει την κατάχρηση δικαιώματος. Ειδικότερα ο εργοδότης, ασκώντας το εκπορευόμενο από την διάταξη του άρθρου 652 Α.Κ. διευθυντικό του δικαίωμα έχει την εξουσία να προσδιορίσει το περιεχόμενο της υποχρέωσης του μισθωτού για παροχή εργασίας, καθορίζοντας τους όρους της παροχής της, τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο, εφόσον οι όροι αυτοί δεν έχουν προσδιοριστεί από κανόνες δικαίου ή από την εργασιακή σύμβαση (...) Ο εργοδότης ως διευθυντής της εκμετάλλευσης έχει την εξουσία να οργανώνει και να διευθύνει την επιχείρησή του με βάση τα κρινόμενα από αυτόν ως πλέον αποτελεσματικά γι' αυτήν κριτήρια», ενώ ο προσδιορισμός των όρων εργασίας «πρέπει να υπηρετεί τους σκοπούς του δικαιώματος αυτού, δηλαδή την κατά το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση της εργασίας και την προσφορότερη οργάνωση της επιχειρήσεως».
Tα νεοφασιστικά σκουπίδια του Αρείου Πάγου το διατυπώνουν ξεκάθαρα: Ο εργοδότης-δεσπότης ως «διευθυντής της εκμετάλλευσης» κατέχει την απόλυτη εξουσία και το απόλυτο δικαίωμα να μεταχειρίζεται όπως εκείνος κρίνει τους εργαζόμενους, που δεν έχουν κανένα δικαίωμα και ελευθερία, καθώς η συγκεκριμένη απόφαση δεν αφορά μόνο το θέμα της μετακίνησης αλλά συνολικά ότι έχει σχέση με τους όρους εργασίας τους. Και αυτό παρά το γεγονός πως ο πλούτος των εργοδοτών και της σύγχρονης «Ιεράς εξέτασης» του Αρείου Πάγου καθώς και όλα τα προνόμιά τους, προέρχονται από την σκληρή εκμετάλλευση της εργασίας αυτών των -χωρίς δικαιώματα- εργατών. Αίσχος! Πριν λίγο διάστημα άλλωστε με δύο φασιστικού τύπου αποφάσεις τους νομιμοποίησε την απλήρωτη εργασία (114/2017) και εξίσωσαν την επίσχεση εργασίας με την οικειοθελή παραίτηση του εργαζόμενου (114/2017).
Τι έχει να πει άραγε γι ’αυτά η «αξιότιμη» Υπουργός Εργασίας; Την ίδια στιγμή που εμπαίζει την εργατική τάξη με νομοσχέδια που υποτίθεται περιορίζουν την «εργοδοτική αυθαιρεσία», το μνημονιακό καθεστώς ενισχύεται, γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικό μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε σύγχρονους δουλοπάροικους. Για τις «Μαρίες Αντουανέτες» του Αρείου Πάγου, υπάρχει και συνέχεια. Μέχρι να μη μείνει ούτε παντεσπάνι για την εργατική τάξη. Χρέος μας να τους σταματήσουμε!
Αντεπίθεση των Εργαζομένων
