Παρέμβαση – διαμαρτυρία Πέμπτη 20/05 Μετρό Ευαγγελισμού 10:00 Μετρό Πλατείας Συντάγματος 18:00 Παρασκευή 21/05 Μετρό Περιστέρι 18:00STOP ΣΤΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ

 

ΜΕ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ ΠΑΝΤΟΥ

ΣΕ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ & ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ & ΣΧΟΛΕΣ

ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Για να καταλάβουμε καλλίτερα, το επικείμενο νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας, το τι περιέχει, τι αλλάζει, τη σημασία του, δηλαδή τον αντεργατικό χαρακτήρα του, τις επιπτώσεις του, αλλά και το πως αντιμετωπίζεται, καλό είναι να έχουμε υπόψη, τα εξής:

1) Αυτό το νομοσχέδιο, είχε παρουσιαστεί από τον περασμένο Οκτώβρη, του 2020, από τον τότε Υπουργό Εργασίας τον Ι. Βρούτση, όσο και από τον πρωθυπουργό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Ρυθμίσεις για την αγορά εργασίας». Από τότε καθυστέρησε για διάφορους λόγους να προωθηθεί, , και από τον Γενάρη του 2021, ανέλαβε, ο τωρινός Υπουργός Εργασίας, ο Κ Χατζηδάκης, να το προωθήσει. Όμως αφού πάλι αναβλήθηκε, η κατάθεσή του, για κάποιους μήνες, από τα μέσα περίπου Απριλίου, ανακοινώθηκε ξανά, η προώθησή του, για «διαβούλευση», για μετά το Πάσχα, δηλαδή περίπου προς τα μέσα Μαΐου, όπως και έγινε.

2) Το νομοσχέδιο αυτό, είναι ένα από τα πολλά αντεργατικά, αντιλαϊκά, αντιδημοκρατικά, νομοσχέδια, που πέρασε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ, στον ενάμιση και πλέον χρόνο που η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας (εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι και λαϊκά στρώματα), στη χώρα μας-αλλά και παγκόσμια, βιώνει στην καθημερινότητά της, τις επιπτώσεις της υγειονομικής πανδημίας και της όξυνσης της οικονομικής κρίσης. Ο ρυθμός επιβολής τέτοιου είδους μέτρων, οδήγησε τον Ι. Βρούτση να «ομολογήσει» σε κάποια στιγμή το περιβόητο, ότι «το εργατικό δίκαιο γράφεται από την αρχή».

3) Στο διάστημα, το προ πανδημίας, το «εργατικό δίκαιο», περιείχε ήδη – όλες τις Μνημονιακές ή νεοφιλελεύθερες αντεργατικές διατάξεις, που είχαν επιβληθεί, κατά κύριο λόγο, στην Μνημονιακή δεκαετία. Διατάξεις όπως: για την «κλασσική» τηλεργασία, για πιο φθηνές υπερωρίες και υπερεργασία, για περισσότερη μερική απασχόληση, εκ περιτροπής απασχόληση, μετατροπές συμβάσεων πλήρους απασχόλησης, σε μερικής ή εκ περιτροπής, για «ρυθμίσεις» ωραρίων, για διαθεσιμότητα, αλλαγές συμβάσεων με χειρότερους όρους, για περισσότερες, συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή και έργου, για περισσότερες απολύσεις και οικειοθελείς αποχωρήσεις.

4) Στους πρώτους 5-6 μήνες της πανδημίας, και εν μέσω ή κάτω από το βάρος των διαφόρων ειδών, lockdown– κλεισίματος επιχειρήσεων, κλάδων, δραστηριοτήτων, υπηρεσιών, οργανισμών κλπ, προστέθηκαν, στο αντεργατικό οπλοστάσιο, νέα αντεργατικά εργαλεία, όπως: (α) η «αναστολή συμβάσεων εργασίας», (β) η «εξ αποστάσεως εργασία» ή «τηλεργασία», (γ) το «προσωπικό ασφαλούς λειτουργίας» (με την εκ περιτροπής εργασία, για έως και 50% μείωση ωρών εργασίας και αμοιβών), (δ) Το πρόγραμμα ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ ή SURE, μια μορφή χτυπήματος των σχέσεων/συμβάσεων πλήρους εργασίας, μιας που μετατρέπονταν, τέτοιου είδους συμβάσεις, με μονομερή απόφαση του εργοδότη, σε εκ περιτροπής εργασίας, κλπ. Τα περισσότερα από αυτά τα μέτρα εφαρμόζονται, ακόμη και σήμερα, ένα και πλέον χρόνο μετά.

Τα μέτρα αυτά αφορούσαν και αφορούν, χιλιάδες, και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες, μικρούς και μεσαίους, αυτοαπασχολούμενους, ελεύθερους επαγγελματίες, εμπόρους, βιοτέχνες, εστιάτορες κ.λπ., και υποτίθεται – κατά την κυβέρνηση της ΝΔ - ότι προστατεύσουν τα δικαιώματά τους. Όμως στην πράξη, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας ζούσε και ζει, υπό το σοκ/φόβο της πανδημίας και της όξυνσης της οικονομικής κρίσης, (i) με έξαρση ανεργίας, απολύσεων, κλεισίματα επιχειρήσεων, πτώση ή καθίζηση-ιδίως για κάποιους κλάδους - της ζήτησης, της παραγωγής, με μειώσεις ωρών εργασίας και απώλεια εισοδημάτων. (ii) Με διαδοχικά lockdown, με, ασφυκτικούς περιορισμούς της κυκλοφορίας, με απαγορεύσεις εργατικών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, την ίδια ώρα που στους μεγάλους χώρους εργασίας, βιομηχανίες, αποθήκες, αποθήκες, μονάδες επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων, σε αγροτικές καλλιέργειες, στα μαζικά μέσα μεταφοράς, αλλά και αλλού, δεν υπήρχε -από την κυβέρνηση καμιά ουσιαστική προστασία και έλεγχος.

Τα όποια μέτρα, ανακούφισης ή στήριξης των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων (επιδόματα, αναστολές πληρωμών κ.λπ.), ήταν και είναι αδύναμα, φτωχά ή λειψά. Δεν δίνονται σε όλους όσους τα έχουν ανάγκη, και τελικά δίνονται, σε όσο γίνετε λιγότερους, ενώ ουσιαστικά αποτελούν μια ελεημοσύνη. Δίνονται μόνο και μόνο για να προλάβουν την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Τα περιβόητα 534 ευρώ τον μήνα, η αποζημίωση για όσους ήταν/είναι σε αναστολή σύμβασης εργασίας, αν και όταν τα παίρνουν -όσοι τα δικαιούνται- δεν φθάνουν ούτε για τα στοιχειώδη. Να θυμίσουμε και τους πέραν του ενός εκατομμυρίου άνεργους, από τους οποίους ένα πολύ μικρό ποσοστό επιδοτείται με ποσά περίπου 400 και κάτι παραπάνω, ευρώ, για κάποιους μήνες! Ταυτόχρονα όμως, αποκαλύφθηκαν διάφορα σκανδαλώδη, για ημέτερους και «ημέτερους», για βιομήχανους, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους κλπ, που είτε ενισχύθηκαν, στο όνομα της πρόληψης και αντιμετώπισης, της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης, είτε «αξιοποίησαν», διάφορα «εργαλεία»/προγράμματα ενίσχυσης, για διασπάθιση δημόσιου χρήματος.

5) Τελικά, αποδείχθηκε ότι τα μέτρα της κυβέρνησης και η ίδια η «αγορά», όχι μόνο δεν μπόρεσαν να προστατέψουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αλλά ότι πλέον είμαστε αντιμέτωποι με μια τριπλή πανδημία. Υγειονομική, οικονομικής κρίσης και αντεργατικών επιθέσεων. Επίσης αποδείχθηκε, ότι είμαστε πλέον σε πολύ χειρότερη κατάσταση, από κάθε άποψη. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι: (α) Με στοιχεία του ΕΟΔΥ, από 140 θανάτους λόγω covid-19, έως και τον Απρίλιο 2020, και σήμερα οι θάνατοι λόγω covid-19, εκτοξεύθηκαν πάνω από 10.000 θάνατοι! (β) Με στοιχεία του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, από το Δελτίο Οικονομικών Εξελίξεων, τεύχος Απριλίου 2021, καταγράφεται ότι, υπάρχει για το 2020, μια τεράστια απώλεια ωρών εργασίας, λόγω απολύσεων, αναστολής εργασίας ή μείωσης ωραρίου, που «ισοδυναμεί» με απώλεια 492.900 θέσεων πλήρους απασχόλησης! Η απώλεια αυτή αντιστοιχεί στην απασχόληση περίπου του 10,7% του εργατικού δυναμικού. Επίσης επισημαίνεται η μείωση των εισοδημάτων λόγω περιορισμένης επιδοτούμενης αναπλήρωσης του χαμένου εισοδήματος. Η μείωση των εισοδημάτων αύξησε τον κίνδυνο εργασιακής φτώχειας για τους χαμηλότερα αμειβόμενους, στη χώρα μας, όταν είναι ήδη γνωστό, ότι η Ελλάδα ήταν ήδη, το 2019 ανάμεσα στις χώρες με το μεγαλύτερο ποσοστό ατόμων σε κίνδυνο φτώχειας. Επισημαίνεται επίσης ακόμη, ότι τελικά, η αναστολή εργασίας οδήγησε σε μείωση των εισοδημάτων και σε περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου πολλών εργαζομένων.

6) Η κυβέρνηση της ΝΔ, κατέβασε το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη/Βρούτση, γιατί: (α) αποτελεί βασική επιλογή της, αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων ιδεολογικών και πολιτικών, δογμάτων, ιδεοληψιών και αγκυλώσεών της, για υποταγή όλων στον «βωμό του κέρδους», για την χωρίς όρους και όρια στήριξη του κεφαλαίου και ιδίως του μεγάλου κεφαλαίου. (β) Πολλά από τα μέτρα αυτού του νομοσχεδίου, αποτελούν προτάσεις, του «σχεδίου Πισσαρίδη» και του «σχεδίου Ελλάδα 2.0». Και (γ) το νομοσχέδιο αυτό, αποτελεί, προαπαιτούμενο, για το να πάρει -η κυβέρνηση της ΝΔ-, κάποια ποσά ή δάνεια, από την ΕΕ, και το λεγόμενο ευρωπαϊκό ταμείο ανάπτυξης. Το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο αποτελεί κύριο, κεντρικό στόχο των νεοφιλελεύθερων, των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, της ΕΕ και επί της ουσίας ένα νέο σκληρό μνημόνιο.

7) Το αντεργατικό νομοσχέδιο, είναι ένα νομοσχέδιο «μαμούθ» ή «οδοστρωτήρας» ή ένα πολυνομοσχέδιο, με πάρα-πάρα πολλές διατάξεις, σε πέντε διαφορετικά μέρη. Μέρη που θα αφορούν, (α) το προχώρημα της εφαρμογής ή επιβολής της ηλεκτρονικής ή ψηφιακής κάρτας εργασίας, (β) την ενσωμάτωση μιας οδηγίας της ΕΕ, «περί ισορροπίας προσωπικής-επαγγελματικής ζωής», (γ) την συνδικαλιστική δράση και τον βασικό συνδικαλιστικό νόμο, τον ν.1264/1982, (δ) «ρυθμίσεις» για τις ΣΣΕ (Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας) και τον ΟΜΕΔ (Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας), (ε) «ρυθμίσεις για την αγορά εργασίας», για: (i) τα χρονικά όρια της ημερήσιας απασχόλησης, (ii) την αύξηση των υπερωριών και την «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», των υπερωριών, (iii) την διεύρυνση της κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας, (iv) την εξίσωση της αποζημίωσης απόλυσης υπαλλήλου και εργατοτεχνίτη, (v) την απαγόρευση προσέλευσης στην εργασία του εργαζόμενου που έχει λάβει προειδοποίηση απόλυσης κ.α..

Τα γενικά χαρακτηριστικά αυτού του νομοσχεδίου, είναι: (1^ο) η μεγαλύτερη απορρύθμιση ή ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, των συνθηκών εργασίας και των αντίστοιχων δικαιωμάτων, (τα οποία περιορίζουν, καταργούν ή χειροτερεύουν). Κυρίως, απορρυθμίζονται, (α) «οι χρόνοι εργασίας, τα ωράρια, οι υπερωρίες κλπ», και (β) οι σχετικές αμοιβές. Με μέτρα ενάντια στο σταθερό, πλήρες ωράριο αλλά και ενάντια στην σταθερή αμοιβή. (2^ο) Η μεγαλύτερη αποδέσμευση στο λεγόμενο διευθυντικό δικαίωμα, από κάθε περιορισμό ή έλεγχο, δίνοντας μεγαλύτερη εξουσία και περισσότερες δυνατότητες (σε εργοδότες ιδιώτες και δημόσιο, υπουργούς κ.λπ.). (3^ο) Τα περισσότερα και πιο σημαντικά χτυπήματα, στην ραχοκοκαλιά της εργατικής τάξης, στα συνδικαλιστικά δικαιώματα (οργάνωση, λειτουργία και δράση Συνδικάτων ή Σωματείων κ.λπ.) και στην προστασία τους. Οι όποιες  ευνοϊκές διατάξεις, για τους εργαζόμενους, όπως π.χ., η χορήγηση άδειας τοκετού και στον πατέρα ή η εξίσωση της αποζημίωσης απόλυσης υπαλλήλου και εργατοτεχνίτη, παρουσιάζονται και δίνονται– από την κυβέρνηση- με έναν υποκριτικό και τσιγκούνικο, θα λέγαμε τρόπο, και κυρίως στοχεύουν, στο να αποτελέσουν, το δόλωμα ή το προκάλυμμα, για να περάσει αυτό το σκληρά αντεργατικό νομοσχέδιο.

Με το επικείμενο νομοσχέδιο η ΝΔ, συνεχίζει τα χτυπήματα, που είχαμε σε όλη την Μνημονιακή περίοδο, από όλες τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και τις παραλλαγές τους, που στόχευσαν σε αυτό που λέμε σκληρό πυρήνα των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων: στην σταθερή και πλήρη εργασία και στην προστασία της. Στο σταθερό πλήρες ωράριο (8ωρο, 5νθήμερο ή 6ημερο, αργίες κλπ), στην σταθερή-αξιοπρεπή αμοιβή (κατώτατα όρια μισθών, Δώρα, αποζημιώσεις απόλυσης, υπερωριών κ.λπ.), στην δυνατότητα υπεράσπισης και διεκδίκησης (Σωματεία, Συνδικάτα, λειτουργία και δράση τους, ΣΣΕ, απεργία κλπ).

Συγκεκριμένα μέτρα ή διατάξεις που περιέχει αυτό το νομοσχέδιο:

Μέτρα/διατάξεις ενάντια στο σταθερό, πλήρες ωράριο: Με την διεύρυνση της δυνατότητας επιβολής από την εργοδοσία, ακόμη και 10ωρης ημερήσιας εργασίας (χωρίς πρόσθετη αμοιβή, εφόσον εντός του ίδιου 6μήνου εξοφλούν τις ώρες με αντίστοιχη μείωση ωρών ή ρεπό ή ημέρες άδειας), με το να καταφεύγει, στα πλαίσια διευθέτησης του χρόνου εργασίας, στο ΑΣΕ (Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας), ένα ουσιαστικά ελεγχόμενο από την κυβέρνηση όργανο.

-Με την αύξηση του συνόλου των ωρών των νόμιμων υπερωριών.

-Με την προσθήκη επιχειρήσεων και εργασιών στη λίστα που ήδη επιτρέπει την εργασία την Κυριακή.

Μέτρα/διατάξεις ενάντια στην σταθερή αμοιβή: Με την διεύρυνση των εργάσιμων ωρών, πχ υπερωριών που δεν αμείβονται με προσαύξηση, όπως πχ παραπάνω.

-Με την πιθανή μείωση της αμοιβής όλων των υπερωριών ή την πληρωμή τους αποκλειστικά μέσω άδειας, ρεπό ή μείωσης ωρών εργασίας.

-Με την επιβολή (απαιτεί αλλαγές και στον ν.1876/1990) ενός νέου είδους ΣΣΕ «υποκλάδου».

-Με την πιθανή επιβολή/ καθιέρωση τώρα ή αργότερα της «υπερίσχυσης» των λεγόμενων ατομικών συμβάσεων εργασίας, έναντι όλων των άλλων ειδών ΣΣΕ, που επίσης απαιτεί αλλαγές στον ν 1876/1990.

-Με την επιβολή περιορισμού/απαγόρευσης διεκδίκησης ΣΣΕ, σε Σωματεία και Συνδικάτα, αν δεν εγγραφούν στο ηλεκτρονικό γενικό μητρώο του υπ. εργασίας.

-Με την αυστηροποίηση -σε βάρος των εργαζομένων- των όποιων διαδικασιών προσφυγής στον ΟΜΕΔ, μέσα από (α) την θεσμοθέτηση ειδικής επιτροπής ελέγχου της πληρότητας του αιτήματος προσφυγής, (β) την αυστηροποίηση των κριτηρίων του περιεχομένου των αιτήσεων προσφυγής (βλέπε απόδειξη από εργαζόμενους των λόγων που επιβάλλουν κάποια αύξηση μισθών) και (γ) με την κατάργηση της δυνατότητας προσφυγής στον β’ βαθμό διαιτησίας.

-Με την διεύρυνση της δυνατότητας των εργοδοτών να μειώνουν τις αποζημιώσεις απόλυσης, μέσω της καθιέρωσης -για αυτούς-της δυνατότητας, να απαγορεύουν σε εργαζόμενο που τον προειδοποιούν (1-4 μήνες νωρίτερα) για απόλυση να προσέρχεται στην εργασία του, οπότε η αποζημίωση μειώνεται στο μισό.

Μέτρα/διατάξεις ενάντια στη συνδικαλιστική δράση και οργάνωση: Με την επιβολή περιορισμού/απαγόρευσης διεκδίκησης ΣΣΕ, σε Σωματεία και Συνδικάτα, αν δεν εγγραφούν στο ηλεκτρονικό γενικό μητρώο του υπ. εργασίας.

-Με την αυστηροποίηση -σε βάρος των εργαζομένων- των όποιων διαδικασιών προσφυγής στον ΟΜΕΔ, όπως σημειώνεται παραπάνω, που θα δυσκολεύουν τις διεκδικήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων τους.

-Με την επιβολή, όπως επίσης παραπάνω αναφέρεται, ενός νέου είδους ΣΣΕ «υποκλάδου», που μπορεί να διασπούν, να κατακερματίζουν, άρα να αδυνατίζουν την διεκδικητική δύναμη των εργαζομένων.

Με την επιβολή των λεγόμενων ατομικών συμβάσεων εργασίας.

-Με την μείωση του αριθμού των μελών της διοίκησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων που προστατεύονται από απόλυση.

-Με την μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας, που δικαιούνται, εργαζόμενοι και εκλεγμένοι στις διοικήσεις, για να εξασκήσουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα/καθήκοντά τους.

-Με την επιβολή αρχικά προαιρετικά και στην συνέχεια υποχρεωτικά, της δυνατότητας ηλεκτρονικής συμμετοχής και ψηφοφορίας στις Γενικές Συνελεύσεις, ιδίως για την απόφαση απεργίας

-Με την υποχρέωση στα συνδικαλιστικά όργανα να ενημερώνουν για την απεργία, τον εργοδότη, πολύ νωρίτερα από ότι ήδη ισχύει (με τον ν.1264/82).

-Με την περαιτέρω αύξηση στο προσωπικό ασφαλείας σε πολλές επιχειρήσεις στο τουλάχιστον 40% του συνόλου του προσωπικού.

-Με την μεγαλύτερη προσπάθεια ποινικοποίησης άρα παρεμπόδισης έως και απαγόρευσης της απεργίας και της περιφρούρησής της, αλλά και των συγκεντρώσεων και διαμαρτυριών. Με την καθιέρωση του ότι: «απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και η άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής βίας. Αν λάβουν χώρα, η απεργία καθίσταται παράνομη. Όσοι μετέχουν σε κατάληψη ή βιαιοπραγούν, τελούν ποινικώς κολάσιμη πράξη».

8) Για πολλούς και διάφορους λόγους θέλει μια προσοχή, στο τι χτυπάει, που στοχεύει, αυτό το νομοσχέδιο (ν/σ). Προφανώς και το ν/σ, χτυπάει το 8ωρο, την Κυριακάτικη αργία, προφανώς αυξάνει τις υπερωρίες, τις ημέρες και ώρες εργασίας, προφανώς χτυπάει συνδικαλιστικά δικαιώματα κ.λπ. Όμως, θέλει προσοχή, γιατί: (α) δεν χτυπάει μόνο το ένα ή μόνο το άλλο, (β) το συνολικό χτύπημα, δεν είναι το απλό άθροισμα, όλων των επιμέρους χτυπημάτων, αλλά προκύπτει από τον συνδυασμό τους. Στο «εργατικό δίκαιο», και στο βαθμό που προστατεύει τα εργατικά δικαιώματα, που αποτελεί δηλαδή ένα δίχτυ προστασίας, αρκεί, καμιά φορά, μια «μικρή» αλλαγή, μια διάταξη/λεπτομέρεια, για να αρχίσει, αυτό το δίχτυ «να ξηλώνετε». Πρέπει επίσης για να είμαστε πιο προσεκτικοί, σχετικά με το ν/σ, να έχουμε υπόψη, ότι (γ) ήδη, το κάθε ένα από τα παραπάνω (8ωρο, Κυριακάτικη αργία, υπερωρίες κ.λπ.), έχει ήδη χτυπηθεί, στο παρελθόν, ιδίως στα Μνημονιακά χρόνια, τόσο θεσμικά, με αμέτρητους νόμους, διατάξεις, εγκυκλίους, λόγω των Μνημονίων όσο και πραγματικά, στην πραγματική οικονομία, στην περιβόητη «αγορά», λόγω της χρόνιας οικονομικής κρίσης. Να μην ξεχνάμε ότι η οικονομική κρίση στη χώρα μας κρατάει από τα μέσα της δεκαετίας του 1970-1979, ότι οι νεοφιλελεύθερες επιθέσεις κρατάνε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990-1999. Το μακροχρόνιο αποτέλεσμα όλων αυτών, αποτυπώνεται/καταγράφεται, με στοιχεία του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, στην ετήσια έκθεσή του για την ελληνική οικονομία, για το 2020, ως εξής: «Πριν από το ξέσπασμα της πανδημικής κρίσης, το 73% των απασχολουμένων σε όλους τους κλάδους εργαζόταν υπερωριακά, ενώ σε ορισμένους κλάδους, όπως η μεταποίηση και οι μεταφορές, το αντίστοιχο ποσοστό ξεπερνούσε το 80%». Και παρακάτω αναφέρει ότι: «Η κατάσταση αυτή αποκαλύπτει την εικόνα μιας αγοράς εργασίας όπου έχουν ανατραπεί θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα και έχει επιβληθεί de facto κατάργηση του οκταώρου και ρευστοποίηση του χρόνου έναρξης και λήξης της εργασίας.».

Σε αυτή, την πραγματικά άθλια κατάσταση, για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, με ανεργία και υποαπασχόληση για κάποιους και υπερεργασία για άλλους. Με ανύπαρκτα εισοδήματα για κάποιους, και συνεχείς μειώσεις εισοδημάτων για άλλους. Με διαρκή, εντατικοποίηση και υπερεκμετάλλευση, ανασφάλεια, φόβο, αγωνία και εξάπλωση της φτώχειας. Σε αυτή τη κατάσταση, φέρνουν το ν/σ Χατζηδάκη, και ισχυρίζονται– σαν κυβέρνηση- ότι: «δεν καταργούμε το 8ωρο».‘Ότι «οι εργαζόμενοι ήδη δουλεύουν πολλές υπερωρίες. Θα βάλουμε μια τάξη στην αγορά εργασίας, προς όφελος τόσο των επιχειρήσεων, όσο και των εργαζομένων, μέσω της διευθέτησης των υπερωριών, εντός εξαμήνου, με ρεπό ή άδεια. Ώστε να μπορούν οι εργαζόμενοι, να δουλεύουν λιγότερες ώρες ή ημέρες, για κάποια διαστήματα, είτε να πάνε να μαζέψουν ελιές στο χωριό, είτε να δώσουν κανένα μάθημα, αν σπουδάζουν, είτε-είτε να δουλεύουν 4ημερο»! Όλα αυτά τα λένε αυτοί – οι πιο ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, όπως ο Χατζηδάκης κ.λπ.- που είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, για την άθλια κατάσταση των εργαζομένων.

9) Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το ν/σ στοχεύει, κυρίως και καταρχήν, σε 2 καθοριστικά, για αυτή τη στιγμή, χτυπήματα.

Πρώτον, μέσα από την «διευθέτηση του χρόνου εργασίας/και ιδίως των υπερωριών», στοχεύει στο να καταργηθούν οι όποιες ή οι περισσότερες διατάξεις: (α) προστάτευαν το 8ωρο, τον εργαζόμενο, από την παραπάνω ημερήσια ή εβδομαδιαία εργασία, (β) καθόριζαν πρόσθετη αμοιβή για τις διάφορες υπερωρίες (π.χ., η υπερεργασία είχε 20% προσαύξηση αμοιβής, η «νόμιμη υπερωρία, η εντός των επιτρεπόμενων ορίων» είχε προσαύξηση 40%, η «νόμιμη υπερωρία, η πέραν των ορίων» είχε προσαύξηση 60%, και η «παράνομη» υπερωρία είχε προσαύξηση 80%). Στοχεύουν, σε μια σημαντική  μείωση/εξάλειψη, της πρόσθετης αμοιβής των υπερωριών και άρα σε μια σημαντική μείωση του εισοδήματος, πολλών εργαζομένων, και σε αντίστοιχη, αύξηση των κερδών των εργοδοτών. Οι εργοδότες θα μπορούν μονομερώς να προσφεύγουν στο ΑΣΕ (Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας), και να επιβάλλουν, ακόμη και 10ωρη ή και 12ωρη εργασία, χωρίς πρόσθετη αμοιβή!

Αυτό το χτύπημα, στο εισόδημα, εκατομμυρίων εργαζομένων, μέσα στην υπάρχουσα άθλια κατάσταση (ανεργίας, υποαπασχόλησης, φτώχειας κ.λπ.), αντικειμενικά, θα αποδυναμώσει, θα πιέσει, πολύ περισσότερο, τις όποιες δυνατότητες, ατομικής και συλλογικής, αντίστασης όλων των εργαζομένων.

Δεύτερο, μέσα από «τον εκσυγχρονισμό της εργατικής νομοθεσίας» ή με το «ξανά γράψιμο του εργατικού δικαίου από την αρχή», στοχεύει: (α) στην ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση των Σωματείων, των Συνδικάτων, και κάθε έννοιας Συνδικαλισμού, δηλαδή, της συλλογικής, μαζικής και μαχητικής/δυναμικής διεκδίκησης και αγώνα.  (β) Στην τυπική και ουσιαστική παρεμπόδιση, ποινικοποίηση και απαγόρευσή τους. Σε μια επίθεση, που είναι κομβική, ζωτικής σημασίας για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Η κυβέρνηση της ΝΔ με το ν/σ Χατζηδάκη: (I) συνεχίζει τα αντεργατικά χτυπήματα, που είχαμε (α) σε όλη την Μνημονιακή περίοδο, από όλες τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και τις παραλλαγές τους. (β) Τα τελευταία 31 χρόνια, από το 1990 και μετά, από τους νεοφιλελεύθερους και τους εκσυγχρονιστές, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ στη μνημονιακή περίοδο. (γ) Την περίοδο της πανδημίας, εδώ και πάνω από ένα χρόνο. (II) Θεσμοθετεί/νομοθετεί υπέρ των εργοδοτών, ιδίως υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, τις όποιες αρνητικές αλλαγές, είχαμε στην εργασία (ανεργία, υποαπασχόληση, εντατικοποίηση ή υπεραπασχόληση, μειώσεις μισθών κ.λπ.), λόγω της κρίσης, εδώ και σχεδόν 50 χρόνια. (III) Φέρνει, πιο κοντά, τα επόμενα αντεργατικά ν/σ, 

Όλο αυτό το ν/σ, υπηρετεί και εξυπηρετεί έναν στόχο, την δημιουργία του λεγόμενου απασχολήσιμου, ενός μοντέλου εργαζόμενου, του πλέον ατομικοποιημένου, του απολύτως διαχειρίσιμου (έρμαιο) από την εργοδοσία, που θα δουλεύει και θα αμείβεται, όταν, όπου, όσο και όπως θέλει ο εργοδότης.

10) Το θέμα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, είναι όντως «παλιό», κρατάει από το 1990, και την πρώτη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία για πρώτη φορά θεσμοθέτησε/νομοθέτησε διατάξεις, για την διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αλλά και για την μερική απασχόληση κ.λπ. Στα 30 και πλέον χρόνια, είχαμε 6 διαφορετικές νομοθετήσεις:

(1^η) Άρθρο 41, παράγραφος α’, του νόμου 1892/1990. (2^η) Άρθρο 3, παράγραφοι 1-7, του νόμου 2639/1998, και (3^η) Άρθρο 5, παράγραφος 1-6, του νόμου 2874/2000, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.(4^η) Άρθρο 2, παράγραφος 1-13, του νόμου 3385/2005, επί κυβέρνησης ΝΔ. Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. (5^η) Άρθρο 7, παράγραφος 1-12, του νόμου 3846/2010 και (6^η) Άρθρο 42, παράγραφος 1-11, του νόμου 3986/2011, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου.

Όλες αυτές οι προσπάθειες, είχαν τα ίδια απαίσια χαρακτηριστικά, της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, που αναφέρονται παραπάνω, στις ενότητες 9 και 7, αλλά κάθε φορά «σκόνταφταν», κυρίως στις πραγματικές αντιστάσεις ή διαθέσεις των εργαζομένων και αλλά «εμπόδια», έθεταν αυτοί οι νόμοι (λόγω των τότε ταξικών συσχετισμών), και αναφερόμαστε κυρίως στην ύπαρξη/προϋπόθεση, συλλογικής συμφωνίας, ανάμεσα σε εργοδότη και Σωματεία, Συνδικάτα κλπ.

Αποτελεί σταθερό και παλιό αίτημα των εργοδοτικών οργανώσεων, η πλήρης άρση/κατάργηση, της συλλογικής ρύθμισης ως προϋπόθεση εφαρμογής του μέτρου, της διευθέτησης, και η αντικατάστασή της είτε από την ατομική συμφωνία εργαζομένου και εργοδότη (όπως τονίζει τώρα ο Χατζηδάκης) είτε από τη μονομερή επιβολή του στο πλαίσιο του διευθυντικού δικαιώματος (όπως πρότεινε αρχικά ο Βρούτσης), σε έναν «θεσμό», (στο ΑΣΕ). Είναι, χαρακτηριστικό, ότι σε όλες τις προηγούμενες 6 ρυθμίσεις, υπήρξαν τέτοιες προσπάθειες. Το 2000, ο «εκσυγχρονιστής»/νεοφιλελεύθερος κ. Σημίτης, νομοθέτησε την δυνατότητα μονομερούς προσφυγής των εργοδοτών, στον ΟΜΕΔ. Η δυνατότητα αυτή, όχι μόνο δεν «προχώρησε», αλλά ανατράπηκε πλήρως, με την επόμενη νομοθετική ρύθμιση, του 2005, κυρίως κάτω από το βάρος της εργατικής και κοινωνικής αναταραχής, του «ξεσηκωμού» των εργαζομένων και όχι μόνο, ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο Γιαννίτση, το 2001. Το 2010, στα πλαίσια του 1^ου Μνημονίου, ο Γ. Παπανδρέου, νομοθέτησε την επαναφορά της δυνατότητας μονομερούς προσφυγής των εργοδοτών, στον ΟΜΕΔ. Η δυνατότητα αυτή, επίσης δεν «προχώρησε», και ανατράπηκε πλήρως, με την επόμενη νομοθετική ρύθμιση, του 2011, κυρίως κάτω από το βάρος της εργατικής και κοινωνικής αναταραχής, ενάντια στο 1^ο Μνημόνιο, των συνεχόμενων πανελλαδικών πανεργατικών απεργιών, «των πλατειών» και των «αγανακτισμένων».

Τελικά, μέσα σε αυτή την πορεία των 30 και πλέον χρόνων, εργοδοσία και επιχειρηματίες, στηρίζονται – στο να επιβάλλουν την διευθέτηση (αυξομείωση του χρόνου εργασίας, μείωσης του κόστους εργασίας, αύξησης των κερδών τους κλπ), κυρίως στην πραγματικά άθλια κατάσταση, με ανεργία, υποαπασχόληση, μειώσεις μισθών/εισοδημάτων, ανασφάλεια, αγωνία και φόβο, αλλά και στην αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, της εργατικής νομοθεσίας, της κατάργησης της όποιας προστασίας των εργαζομένων. Σχετικά μα την αλλαγή αυτού του πλαισίου, έχουν καταφέρει, να επιβάλλουν θεσμικά, και έως ένα βαθμό στην πράξη, την δυνατότητα «συμφωνίας» των εργοδοτών, με τις λεγόμενες «Ενώσεις Προσώπων». Οι οποίες, στο βαθμό που από την μία, βαθαίνει και χτυπάει η οικονομική κρίση, και από την άλλη χειροτερεύει η κρίση του οργανωμένου Συνδικαλιστικού κινήματος, τόσο, γίνονται -οι λεγόμενες ενώσεις προσώπων-πιο ευάλωτες στους εκβιασμούς των εργοδοτών ή πιο «επιρρεπείς» στους στόχους, τα συμφέροντα και τις επιθυμίας των εργοδοτών. Ιδίως, αν λάβουμε υπόψη ότι π.χ., σε επιχειρήσεις με λίγους εργαζόμενους, οι ενώσεις προσώπων μπορούν να σχηματιστούν ακόμη και από 3 εργαζόμενους!

Σχετικά, με το θέμα του πως θα επιβάλλεται η διευθέτηση, με το επικείμενο ν/σ Χατζηδάκη, η κυβέρνηση της ΝΔ, δείχνει την πρόθεσή της να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα από τις Ενώσεις Προσώπων», που αποτελούν μια καρικατούρα εργατικής συλλογικότητα, αλλά και που «δεν λύνει τα χέρια της εργοδοσίας». Οι αρχικές «διαρροές», από το Υπουργείο Εργασίας και την κυβέρνηση της ΝΔ, ανέφεραν για δυνατότητα μονομερούς προσφυγής των εργοδοτών στο ΑΣΕ, «θεσμό» που την πλειοψηφία θα έχουν κράτος και εργοδοσία, και τελευταία, ο Χατζηδάκης, αναφέρεται, στην ατομική συμφωνία εργαζόμενου και εργοδότη, στο όνομα, της καρικατούρας, της ελεύθερης βούλησης των μερών, της ελευθερίας και της ισότητας των εργαζομένων και των εργοδοτών!

Το θέμα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, αλλά και συνολικά αυτού του ν/σ, αφορά/χτυπάει πολλαπλώς και πολλά δικαιώματα, κατακτήσεις κ.λπ., μας αφορά όλους και όλες, αφορά όλη την κοινωνία, γιατί: (1^ο) μειώνει τελικά, το εργατικό εισόδημα από τη μη πληρωμή του υπερωριών, στην περίοδο εργασίας με αυξημένο ωράριο. (2^ο) Στην ίδια περίοδο, επιβαρύνει σωματικά, ψυχικά και πνευματικά, τους εργαζόμενους και τις εργασιακές συνθήκες, από τα συνεχή πχ, 10ωρα. (3^ο) Την ίδια επίσης περίοδο, θα αυξάνουν, αντικειμενικά, οι κίνδυνοι εργατικών δυστυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών ή κινδύνων. (4^ο) Το περιβόητο αντάλλαγμα, για ελεύθερο χρόνο (σε ρεπό, σε κανονική άδεια, στον συνδυασμό τους ή και στο 4ήμερο), αποτελεί υποκρισία, κοροϊδία και ύβρη, για τα εκατομμύρια ανέργων, υποαπασχολούμενων, αλλά και για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων, που δεν τα βγάζουν ούτε για τα στοιχειώδη. Που το μεγάλο τους πρόβλημα, δεν είναι ο ελεύθερος χρόνος, αλλά το ότι η οικονομική τους κατάσταση, μισθοί και εισοδήματα, είτε γιατί δεν υπάρχουν, είτε γιατί είναι μικρά, τους εμποδίζουν, από το να έχουν ελεύθερο χρόνο (δουλεύοντας λιγότερο) ή να αξιοποιούν αυτό τον ελεύθερο χρόνο. (5^ο) Απορυθμίζουν, με τις συνεχείς αυξομειώσεις ωραρίων, την καθημερινότητα, των εργαζομένων, την όποια σχετική σταθερότητα, του δίνει το μοντέλο «8 ώρες εργασία, 8 ώρες ύπνο, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο». (6^ο) Απορυθμίζει/αποδιαρθρώνει την οικογενειακή ζωή των εργαζομένων, σε μια χώρα με σοβαρές ελλείψεις υποδομών στήριξης των παιδιών. (7^ο) Απορυθμίζει/αποδιαρθρώνει την κοινωνική ζωή (ατομική και συλλογική) των εργαζομένων, για ψυχαγωγία, μόρφωση, συνδικαλιστική, πολιτική ή κοινωνική δράση κλπ. (8^ο) Καταργεί ή περιορίζει, μια σειρά διατάξεις, ρυθμίσεις και νόμους, που προστατεύουν, στοιχειώδη δικαιώματα και κατακτήσεις, και με μια έννοια, προετοιμάζουν, νέα και μεγαλύτερα χτυπήματα, για ακόμη μεγαλύτερη απορρύθμιση και ευελιξία, αύξηση στα ωράρια, μείωση στις αποδοχές κλπ. (9^ο) Η προτεινόμενη γενίκευση της διευθέτησης, με ατομική συμφωνία, αν επιβληθεί στην πράξη, θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα, στην διεύρυνση εφαρμογής, ακόμη και του 13ωρου, που αποτελεί σήμερα, τον ανώτατο ημερήσιο χρόνο εργασίας. (10^ο) Αυτό θα ανοίξει την όρεξη και τις απαιτήσεις, για ακόμη μεγαλύτερη μείωση, της προσαύξησης/αποζημίωσης των υπερωριών, που αυξάνονται με το επικείμενο ν/σ. (11^Ο) Η πίεση, όλων των παραπάνω οδηγεί, ολοένα και περισσότερους να δουλεύουν παραπάνω ώρες-«για να βγάζουν τα ίδια», και κατά συνέπεια, ολοένα και περισσότεροι θα «πετιούνται» από την εργασία ή θα «χάνουν κάθε ελπίδα και προοπτική» να βρουν εργασία. Δηλαδή, αυξάνονται οι κίνδυνοι διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής. (12^ο) Θα κρατήσει την χώρα μας, στις πρώτες θέσεις, εντός της ΕΕ, είτε, ως προς τα υψηλότερα πραγματικά ωράρια εργασίας συμπεριλαμβανομένων των υπερωριών, είτε, ως προς τις περισσότερες κανονικές ετήσιες ώρες εργασίας. (13^ο) Θα επιταχυνθεί η πορεία σταθερής σύγκλισης με τις χώρες της τρίτης ευρωπαϊκής ταχύτητας και συνεχούς απόκλισής της από τον αναπτυγμένο πυρήνα της Ευρώπης. (14^ο) Όλα αυτά, συντείνουν στην υποβάθμιση/απαξίωση της εργασίας, με ότι αυτό θα σημάνει, πτώση της αγοραστικής δύναμης, συρρίκνωση οικονομικής δραστηριότητας, πτώση παραγωγικότητας, υποβάθμιση της παραγωγικής δυνατότητας και ικανότητας, της ίδιας της κοινωνίας. Απώλεια ή συρρίκνωση της ικανότητας ή της δυνατότητας, μελλοντικής ανάπτυξης.

Απέναντι, σε όλα αυτά, μοναδική ριζική διέξοδος, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από ότι τελικά επιβλήθηκε και κατακτήθηκε και στο παρελθόν, με αγώνες, συγκρούσεις, αίμα και ιδρώτα. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, διόγκωσης της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της μείωσης ή απώλειας μισθών και εισοδημάτων, για τεράστια κομμάτια της κοινωνίας, σε συνθήκες ταυτόχρονης άγριας εντατικοποίησης και υπερεκμετάλλευσης, επίσης τεράστιων κομματιών, η απάντηση μπορεί και πρέπει να είναι μια:. Το μοίρασμα της εργασίας, με την δραστική μείωση των ημερήσιων και εβδομαδιαίων ωρών εργασίας, η εξασφάλιση σε όλους μιας εργασίας, με ανθρώπινους μισθούς. Μοίρασμα, που μπορεί να γίνει μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους υποαπασχολούμενους κλπ, γιατί αυτοί λειτουργούν την οικονομία και την κοινωνία. Γιατί, αυτοί ξέρουν τις πραγματικές δυνατότητες, ικανότητες και ανάγκες. Γιατί, αυτοί, αποτελούν την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας και γιατί αυτοί παράγουν κάθε υλικό και πνευματικό πλούτο.

11) Ο κύριος λόγος που το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη καθυστέρησε να κατέβει, έχει να κάνει με την προτεραιότητα -για να προλάβει τις αντιδράσεις στα σχέδιά της- που είχε δώσει η κυβέρνηση της ΝΔ, στο να επιβάλλει ένα «αστυνομικό κράτος», με απαγορεύσεις κάθε είδους εργατικών, κοινωνικών, φοιτητικών κ.λπ., συγκεντρώσεων, διαδηλώσεων, πορειών κλπ. Εκμεταλλευόμενη την πανδημία από την μια και την κρίση του εργατικού κινήματος από την άλλη. Την κρίση, παράλυση του επίσημου Συνδικαλιστικού κινήματος, την σύγχυση, απογοήτευση, ηττοπάθεια, απογοήτευση, από την διακυβέρνηση της ψευτοαριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, από τις επιπτώσεις όλων των παραπάνω, αλλά και της χρόνιας οικονομικής κρίσης, σε στρώματα και κομμάτια των εργαζομένων, με συντηρητικές ή και αντιδραστικές λογικές, όπως ξενοφοβία, ατομικοποίηση, «ωχαδερφισμός», παθητικοποίηση ή παραίτηση κλπ.

Προσπάθεια, που εντάθηκε μετά την μεγαλειώδη συγκέντρωση 40.000 έως 50.000 νεολαίων, εργαζομένων και άλλων, στο Εφετείο, στις 7-10-202, για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Εφαρμόστηκε μαζικά στις ετοιμασίες για το «πολυτεχνείο» και στις 17 Νοέμβρη 2020, σε όλη τη χώρα, με την απαγόρευση όλων των συγκεντρώσεων, με άγρια κρατική/αστυνομική καταστολή, με Αύρες, ΜΑΤ, ΔΙΑΣ κλπ, με τραυματισμούς, προσαγωγές, συλλήψεις, πρόστιμα. Στις 26-11-2020 πιο «συγκρατημένα» και στις 6-12-2020, στην ημέρα μνήμης Γρηγορόπουλου, εξαπολύσανε πάλι ένα κύμα με άγρια κρατική/αστυνομική καταστολή. Έως και στις 7-3-2021, στην αναίτια επίθεση της ΔΙΑΣ εναντίον νεαρών στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, οι συγκεντρώσεις κάθε είδους, είτε φοιτητών, είτε υποστηρικτών των δικαιωμάτων του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα, είτε υγειονομικών κ.λπ., αντιμετωπίζονταν, με απαγορεύσεις και με επιθέσεις της αστυνομίας, με πρόστιμα, προσαγωγές, συλλήψεις, ακόμη και με πειθαρχικές ή δικαστικές διώξεις! Επίσης, στις 22-2-2021 και στις 11-3-2021, η ελληνική κοινωνία, έβλεπε την αστυνομία να εισβάλλει στο ΑΠΘ, να «χτυπάει» φοιτητικές κινητοποιήσεις/καταλήψεις, να συλλαμβάνει δεκάδες, να επιβάλλει πρόστιμα και να προχωράει σε δικαστικές διώξεις με βαριές κατηγορίες.

Τελικά, η επίθεση της αστυνομίας στην Νέα Σμύρνη πυροδότησε- ήταν πιθανά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι- την οργή και την αγανάκτηση, χιλιάδων ιδίως νέων, αλλά και εργαζομένων, οι οποίοι έδωσαν μια πρώτη έμπρακτη απάντηση, μαζική, δυναμική και μαχητική, στις δυνάμεις καταστολής, στις 9-3-2021. Από τότε στον α’ ή β’ βαθμό συνεχίζονται διάφορες κινητοποιήσεις, σε διάφορες πόλεις και γειτονιές, και κυρίως, από τότε η κυβέρνηση της ΝΔ, προχώρησε σε μια σχετική και μάλλον προσωρινή αναδίπλωση.

12) Όμως προσοχή, πρόκειται για μια σχετική και μάλλον προσωρινή αναδίπλωση της κυβέρνησης, δεν πρέπει να υπάρξει κανένας εφησυχασμός, καμιά αυταπάτη. Η κυβέρνηση της ΝΔ, δεν έχει παραιτηθεί, από τα άγρια νεοφιλελεύθερα σχέδια και δόγματά της. Η κρίση η οικονομική, ο παροξυσμός της λόγω της πανδημίας, ο παροξυσμός της ίδιας της πανδημίας, η ανικανότητά της να δώσει λύσεις, αλλά και οι δεσμεύσεις της από την ΕΕ, και τους δανειστές, όλα αυτά μαζί, την οδήγησαν και την οδηγούν σε μια τεράστια σύγκρουση με τους εργαζόμενους και την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας, για την επιβολή, πέρα από άλλα και του μοντέλου του απασχολήσιμου.

Εμείς, οι εργαζόμενοι, οι νέοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να πιαστούμε (α) από τον χρόνο που κερδίσαμε, από την όποια αναδίπλωση της κυβέρνησης, (β) από την όποια αλλαγή στην διάθεση των εργαζομένων και ιδίως των νέων, αλλά και (γ) από την ανάγκη και υποχρέωση, σε κάθε περίπτωση, να προετοιμάσουμε, να προσπαθήσουμε, να σταματήσουμε την ψήφισή του. Αυτό σημαίνει, να πάμε παντού, να εξηγήσουμε το τι σημαίνει αυτό το νομοσχέδιο. Να φτιάξουμε επιτροπές αγώνα παντού, σε χώρους εργασίας, σε πλατείες και γειτονιές, σε σχολεία και σχολές. Το θέμα μας αφορά όλους και όλες, άμεσα και έμμεσα. Να διοργανώσουμε συνελεύσεις, συζητήσεις και εκδηλώσεις. Να προετοιμάσουμε ή να στηρίξουμε συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις. Να οργανώσουμε έναν αγώνα διαρκείας.

Σε αυτή τη δουλειά βάρβαρη επίθεση πρέπει να συμμετέχουν, τόσο, οι επίσημες συνδικαλιστικές δυνάμεις, οι παρατάξεις, τα Σωματεία, τα Συνδικάτα κ.λπ., όσο, και κάθε κοινωνική συλλογικότητα, πολιτικές οργανώσεις, ομάδες, πρωτοβουλίες, που θέλουν να υπερασπιστούν τα στοιχειώδη εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα.

Σαν Αντεπίθεση των Εργαζομένων, πιστεύουμε ότι πρέπει και μπορεί η πάλη ενάντια στο αντεργατικό ν/σ Χατζηδάκη, να είναι η συνέχεια των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος, ενάντια στην κρατική/αστυνομική βία και καταστολή, αλλά και μια νέα αρχή, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, και των πιο ζωτικών αναγκών μας, εν μέσω παροξυσμού της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης. Για έναν αγώνα διαρκείας. Για:

• Μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας, χωρίς μείωση αποδοχών- Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους.

• Σταθερή και πλήρη απασχόληση, κατάργηση κάθε είδους ελαστικής, μερικής απασχόλησης.

• Απαγόρευση των απολύσεων.

• Επίδομα ανεργίας, χωρίς προϋποθέσεις και για όλο το διάστημα της ανεργίας, ίσο τουλάχιστον με τον βασικό μισθό.

• Απαγόρευση πλειστηριασμών και εξώσεων σε εργατικές και λαϊκές κατοικίες.

• Εφαρμογή μέτρων προστασίας, της δημόσιας υγείας, στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους.

• Δημόσια, καθολική και δωρεάν ασφάλιση για όλους.

• Διαγραφή του χρέους.

• Γενναία αύξηση των κοινωνικών δαπανών για υγεία, παιδεία και έργα υποδομής.

• Κατάργηση όσων αντεργατικών, αντιλαϊκών, αντιασφαλιστικών και αντιεκεπαιδευτικών νόμων, ψηφίστηκαν την περίοδο των μνημονίων και της πανδημίας.